xyzutu2 schreef:Even over iets wat hier een paar keer wordt aangehaald: namelijk dat vertellen wat het paard anders moet doen een feit/constatering is, en wat de ruiter zelf anders zou moeten doen slechts een van de mogelijke oorzaken is en ook een die niet altijd zichtbaar is.
Is dat wel zo?
dat is idd wel zo. Maar jouw verwoording 'slechts een van de mogelijke oorzaken' geeft het een negatieve toon die ik niet erin leg. De ruiter zal in vrijwel alle gevallen de oorzaak zijn, en in ieder geval ligt daar altijd de verantwoordelijkheid voor de oplossing. Bovendien kun je ook prima een fout / probleem van de ruiter constateren, en dan naar een mogelijke oorzaak en oplossing gaan kijken.
Voorbeeld: ruiter zit scheef, knikt in een heup en zakt weg naar andere kant. Dat kan een gevolg zijn van een scheef paard, kan ook in de fyieke belemmeringen van de ruiter zitten, of een onbewuste gewoonte.
Citaat:
Als ik rijfoto's voorbij zie komen waarbij bij elke foto aangegeven wordt wat het paard verkeerd doet/anders zou moeten doen, dan is over het algemeen ook behoorlijk duidelijk op welke manieren de ruiter verkeerd zit en wat deze anders zou moeten doen.
voor jou wellicht, zeker niet voor iedereen en het is ook de vraag of iedereen dezelfde analyse en oplossing heeft.
Citaat:
Toch kiest de ruiter ervoor om de fouten vanuit het paard te beschrijven, terwijl de fouten van de ruiter net zo zichtbaar zijn. Waarom is het dan logischer om te schrijven 'mijn paard loopt hier te diep', dan 'ik zet mijn handen hier weer vast tegen mijn knie'? Dat is iets wat ik niet begrijp - en alhelemaal niet als je het bekijkt vanuit de leerpsychologie/neuro linguistisch programmeren. Beide probleemgebieden zijn even zichtbaar, maar toch kiest het merendeel van de ruiters ervoor om alleen de zichtbare problemen van het paard te benoemen.
wat ik dus mis in dit soort gevallen is de stap 'hoe komt dat', en 'wat moet IK doen om het op te lossen'.
Zoals ik het zie:
Je begint met het benoemen van een feit, en dat hoeft niet een fout te zijn en ook dat feit kan bij ruiter of paard liggen. Daarna ga je naar de oorzaak kijken, en ook die kan prima bij het paard liggen. Dat betekent niet dat het zijn fout is, maar wel dat de ruiter ervoor moet zorgen dat hij de oorzaak wegneemt.
Voorbeeld is een paard dat te weinig buigt op de ene kant en op de andere kant over de schouder valt. Dat zijn constateringen, niets meer dan dat. Het kan zijn dat de ruiter te veel aan de binnenhand plukt en te weinig begrenst, het kan ook zijn dat het paard ongelijk bespierd is en zich daarom overbuigt, en het meest waarschijnlijke is dat het alletwee het geval is. Maar zolang je het niet eens bent over het probleem, heeft oplossen geen zin.
En zeker zullen er heel vaak problemen zijn waarbij de oorzaak 100% door de ruiter komt, maar ook zeker gevallen waarbij de oorzaak bij het paard ligt. En dan komt de riedel 'heb je de smid/fysio/ostheo/fluisteraar/bloemenkransmaker er al naar laten kijken'. Soms terecht, soms ook niet. Maar ik ken weinig mensen die zo objectief en analytisch naar hun eigen rijden kunnen en willen kijken, en ik beweer ook zeker niet dat ik dat wel doe.
Geplaatst: 14-10-15 17:56 
Ze typen echter alleen de constatering en niet de uitleg erbij. 
