Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-02-14 18:54

Geplaatst: 05-02-14 18:54

Airnt, ik vind jouw teksten zeker heel interessant, en kan ze goed volgen en begrijpen. Ik mag ze graag lezen.

Ik ben wel benieuwd wanneer jij nu iets een kandare noemt? Ongebroken mondstuk, met vaste scharen en kinketting? Al dan niet met 2 teugels?

En hoe noem jij dan het bit dat ik omschrijf als ongebroken bustrens? (Ongebroken mondstuk, geen scharen, de ringen zoals aan een bustrens)
voorbeeldplaatje van i-net:
Afbeelding

en onder welke categorie valt een kimblewick volgens jou bijvoorbeeld? Ik zou het een stang met relatief weinig hefboom noemen, maar ben benieuwd hoe jij dat ziet?
Voorbeeld:
Afbeelding

Ik heb een periode zelf hiermee gereden, dat beviel op dat moment heel goed. Maar waar staat zoiets dan? stang? Het is nl niet gebroken, maar werkt toch nog weer wat anders in lijkt me?
Afbeelding

Buiten bovenstaand:
Ik snap 2 bitten in 1 paardenmond nog steeds vrij slecht, als je prima aan 1 bit 2 paar teugels kunt bevestigen, met en zonder hefboom. Maar dat schijnt in de hogere Engelse dressuurklassen niet eens toegestaan te zijn.
Misschien dat iemand mij het voordeel daarvan uit kan leggen? Nadelen zie ik nl wel, maar eigenlijk geen voordelen.

**Geplaatst**: 05-02-14 23:41

Geplaatst: 05-02-14 23:41

kandare gebruik ik vaak wat losjes als 'scharenbit' maar het moet natuurlijk zijn:

'Bit met hefboom en stangenmondstuk zonder bewegelijke scharen'

Ik probeer vaak over het onderdeel van het bit te spreken dat iets bepaalds doet, dus een enkelgebroken trens klemt net zo goed als een enkel gebroken pelham, de pelham heeft een schaar toegevoegd, maar het mondstuk werkt hetzelfde (afgezien van dat het kan kantelen, als mondstuk zijnde, maar dat doet bijvoorbeeld een kneveltrens die boven vastgemaakt is aan het hoofdstel ook, bijvoorbeeld)

naja, zo maar een voorbeeld.

een kimblewick wordt ook wel 'pumpkandare' genoemd, heeft een vrij stevige hefboom, omdat de bovenkant zo kort is. vaak maar betrekkelijk klein verschil met de doorsnee kandare in de sportwinkel.

(uitgaande van de onderste sleuven, en natuurlijk zijn uitvoeringen verschillend)

hij heeft beweegbare scharen, en daardoor schijnt ie beter stelling te kunne vragen, maar ik zie dat zelf eigenlijk in de practijk helemaal nooit.het onderscheid komt alleen naar voren als je met je handen uit elkaar rijdt en dat geeft zo veel bijkomende problemen dat ik het moeilijk vind de causaliteit van verschillende verschijnselen bij dat bit te leggen. (ik kan ze niet eens korreleren)

aspect van de kimblewick is dat ie door een korte absolute lengte met een kleine handbeweging (lees binnen het sluiten van de hand) de volle hefboom erop zet. hij is veel 'sneller' en daarmee vraagt ie een nog stillere hand dan een normale kandare.
Dat kan natuurlijk ook het voordeel zijn als je weet wat je doet, nageven gaat ook lekker snel.

De hefboomwerking wordt bepaald door de VERHOUDING tussen boven en onderboom van de schaar. Deze hefboom treed pas in werking als de kinketting aanligt, die wordt ingesteld op een zekere hoek (meestal 45°) en de absolute lengte bepaald de slag die de teugelverbinding maakt totdat die hoek is bereikt.

een lang bit geeft een waarschuwing en een speelruimte tot de hefboom komt. een lang bit hoeft geen grotere hefboom te hebben.

meestal verschillen die hefbomen ook maar weinig. dus een 'scherp' bit maakt van een 100 gram in de teugel 350 gram en een 'vriendelijke' vaak zo'n 270 gram ofzo. dat verschil is natuurlijk maar betrekkelijk, en het verschil hoe hard je aan de teugel trekt is vaak VEEL variabeler, daarom zegt men dat het bit zo scherp is als de hand van de ruiter.

**Geplaatst**: 05-02-14 23:52

Geplaatst: 05-02-14 23:52

Moet niks, dat is namelijk een van de vele betekenissen maar niet dé.

Een kneveltrens die zo is vastgemaakt zal hoogstens een lyts stukje kantelen met het mondstuk omdat er echt minimale tot geen hefboomeffect is. De teugel zit immers op het draaipunt en niet daaronder dus met een normale teugelvoering kan er geen hefboomeffect ontstaan.

De knevelriempjes leggen het mondstuk echter vast (licht gekanteld) waardoor het hier door wat sterker inkomt. Maar die sterkere werking komt dus niet door de hefboomeffect.

Edit:
De kimblewick is juist een bit wat zachter is dan de pelham omdat de hefboom kleiner is. De teugels zitten veel dichter bij het draaipunt waardoor je enerzijds inderdaad sneller effect hebt maar door de korte afstand minder ver kan in komen (tenzij je de teugels tot achter je oren aantrekt) en dus de hefboomkracht klein blijft.

**Geplaatst**: 06-02-14 00:14

Re: Bitten en Trekken...

Geplaatst: 06-02-14 00:14

sorry, magda, daar moet ik je tegenspreken,(kimblewick) de teugels zitten weliswaar dichter bij het draaipunt, maar de hefboom van het bit is is ook korter dus is de ratio nog steeds groot.

een hefboom werkt doordat een Moment wordt gecreerd door kracht*arm. dus een kortere afstand tussen teugel en bakstuk geven een kleiner moment op het geheel, ja, maar de arm van het mondstuk is ook kleiner, dus de resultante kracht is nog steeds even groot.
immers:

F(mondstuks)= F(teugel) * Arm(teugel)/Arm(mondstuk)

Quod Erat Demonstrandum

Ook dat ie minder ver draait en dus minder kracht uitoefent is niet hoe meneer Newton het meent.
Zodra de kinketting aankomt wordt het draaipunt verlegd van het mondstuk naar de bevestiging met het bakstuk. dan komt dus pas de hefboom in werking. maar dus dat dat punt eerder wordt verkregen doet niks af aan de hefboomwerking. (zie bovenstaande formule QED)

Mijn opmerking over kneveltrens was bedoeld te erkennen dat de houding van het mondstuk uit kan maken, ik heb nooit beweerd dat dat iets met een hefboom te maken heeft.

**Geplaatst**: 16-02-14 19:20

Re: Bitten en Trekken...

Geplaatst: 16-02-14 19:20

Der Sperrriemen

Ich höre oft die landläufigen "Argumente" für die Benutzung des Sperrriemens (Kinnriemen) wie "Mein Pferd streckt sonst die Zunge raus" oder "Das Pferd sträubt sich sonst gegen die Trense" ] Die Fakten, die GEGEN den Einsatz des Sperrriemens sprechen, sind folgende, dazu kurz etwas zur Historie:
Der Erfinder des Englischen Kombinationshalfters hatte ursprünglich eine wirklich gute Idee. Die Schlaufe, die vorne am Nasenband angebracht ist, wurde komplett anderes verwandt als heute. Es wurde der Riemen jeweils links und rechts durch das Gebiss, und zwar von innen nach außen, verschnallt. So konnte der Zug auf das Gebiss beschränkt werden und der Druck auf den Nasenrücken weiter gegeben werden.
Zudem fand der Sperrriemen Verwendung, die aus den Bedürfnissen des Militärs heraus entwickelt und angepasst wurden. Um bei Stürzen zu verhindern, dass sich die Pferde, durch weit geöffnete Mäuler, den Unterkiefer brachen, wurde ihnen der Unterkiefer mittels Sperrriemen zugeschnürt. Dadurch verringerten sich die Kieferbrüche der damaligen Pferde um 80%.
Wahrscheinlich seit den späten 70igern kommt dem Sperrriemen nun eine sehr unglückliche, zweckentfremdete Aufgabe zu, nämlich dem Pferd das Leben schwer zu machen.
Was der Sperrriemen aber sehr deutlich einschränkt und zum Teil auch stark behindert, ist das Abschlucken des Speichels. Wenn nämlich sein Maul zugeschnürt wird, kann das Pferd nicht mehr durch das leichte Öffnen des Mauls den Druck des Trensengebisses auf den Gaumen abmildern. An der Stelle, an der das Trensengebiss gegen den Gaumen drückt, sitzen aber Nervenrezeptoren, die den Schluckreflex unterbinden und den Deckel des Kehlkopfes blockieren. Dadurch entsteht das Einspeicheln des Pferdes, was also in erster Linie ein Zeichen dafür ist, dass das Pferd seinen Speichel nicht abschluckt, aber noch lange kein Hinweis darauf, dass das Pferd korrekt "durch das Genick" geht.

Das kann jeder an sich selbst ausprobieren: Wenn man mit einem Löffel an den Gaumen drückt, dann kann man seinen Speichel nicht mehr abschlucken und es entsteht zudem ein Würgereiz.

Neben vielen anderen Funktionen bildet der Speichel einen natürlichen Schutz der Magenschleimhäute des Pferdes. Wir wissen heute, dass etwa die Hälfte aller Pferde im Freizeitsport und sogar 80% der Pferde im Leistungs- und Hochleistungssport unter Magenproblemen leiden. Denn der Speichel erfüllt neben dem rein mechanischen Abtransport des bereits im Maul zerkauten Nahrungsbreis aus der Maulhöhle in den Magen noch eine Reihe weiterer ganz wichtiger Funktionen. Im Speichel befinden sich wichtige Mineralien, vor allem Natriumbikarbonat, das als chemischer "Puffer" eine Übersäuerung des Magens verhindert. Fehlt nun dieser Speichel als Säurepuffer, kommt es schnell zu einer Übersäuerung des Magens. Ist die Magenschleimhaut zum Beispiel durch Stress an manchen Stellen dünner als normalerweise, führt eine Übersäuerung des Mageninhaltes an diesen Stellen zu einem Magengeschwür, da die Magensäure - übrigens fast reine Salzsäure - an diesen Stellen die "Schutzhülle" der Magenwände einfach wegfrisst. Dieses Problem ist NICHT zu unterschätzen, da eine Erkrankung des Magens das Pferd sehr unrittig machen kann, weil es durch Anspannung der Muskulatur immer wieder versucht, den schmerzenden Magen ruhig zu stellen, damit die Magensäure nicht so viel herumschwappt. [...]

Der nächste Punkt gegen den Einsatz des Sperrriemens ist die eingeschränkte Freiheit des Kiefergelenks. Man hat festgestellt, dass, wenn das Kiefergelenk nicht richtig arbeitet bzw. festgeklemmt oder festgehalten wird, die Muskulatur des Kiefers Bewegungsstöße des Körpers, z.B. beim Laufen, nicht mehr abfedern kann. Wenn wir also einen Dauerlauf mit zusammengebissenen Zähnen laufen würden, dann würden wir uns derart die Wirbel der Wirbelsäule prellen, dass wir am Abend nicht mehr wüssten, wie wir uns überhaupt bewegen sollen. Die Pferde müssen das tagaus, tagein erleiden, und die Praxis des Sperrriemens kann Gelenkschäden bis hinunter zu den Fesselgelenken zur Folge haben. Man sagt daher: Das Kiefergelenk ist der erste Halswirbel. [...] Neben der Sicherstellung der Funktionsfähigkeit der Wirbelsäule ist die Kieferfreiheit zudem ganz wichtig für die Speichelproduktion, die vor allem durch die Ohrspeicheldrüse gesteuert wird.
Ein festgezogener Sperrriemen verhindert die Kieferfreiheit und das Pferd kann nicht mehr kauen.
Das ist aber eine Grundvoraussetzung, um Speichel zu produzieren und abfließen zu lassen.
Dem Pferd steht keine ausreichende Menge an Speichel zur Verfügung und der vorhandene Speichel kann nicht abgeschluckt werden. Und das gerade in der stressigsten Zeit, im Training.
Da brauchen die Pferde ihren Speichel nämlich am nötigsten.
Zudem verläuft genau an dem Punkt, wo der Sperrriemen sitzt, die Austrittsstelle (For. Mentale) eines empfindlichen Nervs, dem Nervus mentales, der für die Haut, Muskulatur, Schleimhaut der Unterlippe, sowie für das Kinn zuständig ist.
Um es auf den Punkt zu bringen, formuliere ich das Problem des Sperrriemens folgendermaßen: Ich würde mir wünschen, dass die verschwendete Energie, die die Pferde aufbringen (müssen), um sich gegen den Sperrriemen zu wehren, als freie zusätzliche Energie für das zur Verfügung steht, was die Pferde leisten können. Wenn man die für den Kampf gegen den Sperrriemen eingesetzte Konzentration im Training zusätzlich zur Verfügung hätte, um sie für das Lernverhalten des Pferdes einzusetzen, dann wäre jeder, der von dieser Energie und Konzentration Gebrauch macht, gleich um Klassen besser, als derjenige Standard, den man sich mühsam gegen den Sperrriemen erkämpft hat.
Text: Michael Geitner

**Geplaatst**: 12-03-14 21:51

Geplaatst: 12-03-14 21:51

ik had nog een antwoord over de bovengenoemde bitten te geven!

(Sorry, ik ben soms een beetje langzaam)

dat leren bit noemen wij gewoon een leren bit. dat schijnte erg mild in te werken. Ik heb het slechts een paar keer zien gebruiken en dat paard leek inderdaad te reageren alsof het een mild bit was.

de reden dat een dubbel hoofdstel in zwang kwam is dezelfde reden dat je een watertrens zo noemt.

Het dubbele hoofdstel bestaat al minstens sinds de 18e eeuw, maar was toen eerst nog lang een uitzondering die voor speciale gevallen werd ingezet.

In de 19e eeuw werd het stadaarduitrusting voord e cavalerie. echter, toen was het dubbele hoofdstel nog helemaal dubbel: de trens zat aan een heel simpel hoofdtelletje en het hoofdstel met de stang werd er overheen gehangen, je kon dus beide bitten onafhankelijk van elkaar af doen. in de engelse standaard was de watertrens zelfs met een kettinkje vastgemaakt aan het onderste hoofdstel dat eigelijk ook dienst deed als halster.

het was echter duidelijk in de voorsschriften dat de trens alleen bij 'remontes' werd ingezet om te rijden, en zodra het paard ook maar iets kon (ik geloof na 18 weken) werd ie op blanke kandare gereden. de trensteugel hing helemaal door.

die trens werd echter erin gehouden voor het drenken van de paarden. Als je een paar duizend paarden op mars hebt, en ze kunnen eindelijk eens drinken, dan is een halstertje soms een beetje weinig. dan doe je dus het kandarehoofdstel af en hou je de trens erin om te drenken: watertrens.

dat was dus gewoon de militaire standaard. aangezien de dressuursport regelrecht uit de militare springsport gekomen is, is ook de uitrusting daaruit overgenomen.
Dressuurspórt is namelijk nog helemaal niet zo oud. (dressuur zèlf namelijk wel)

tot nog zo'n 40-50 jaar geleden kreeg je nog extra punten als je op blanke kandare reed (in duitschland).