Mijn eerste paard stond op een pensionstal. Met hem ben ik in feb dit jaar gestopt met rijden. Hij was mager (broodmager), lusteloos en heeft een slechte bovenlijn (ruggegraat ligt er bovenop). Overigens stond ie in een kudde met 24/7 ruwvoer, maar hij trok het niet. Daarnaast ben ik groot, breed en helaas niks te licht. Omdat ik mijn paard niet wilde pesten, gestopt met lessen en met rijden. En miste ik het? ja en nee. Op zich genoot ik van de andere dingen die ik met hem doe. Maar net als bij jou zit er een duiveltje dat achterin mijn hoofd zegt dat ik toch wat meer met hem zou moeten doen.
Intussen mijn jonge paard ingereden. Maar door omstandigheden stond die ook al weeeken stil. Intussen verhuisd en beide paarden samen op Eigen beheer. Minder tijd om de paarden te doen, want Eigen beheer. Druk met werk en reizen, dus ook te weinig tijd. En nu wordt binnenkort mijn veel te dure maar wel passende (hoop ik) zadel voor het jonge paard geleverd. Van ellende moet ik er dus opkruipen, want zoveel knopjes zitten er niet op en om een jong, niet doorgereden paard maanden stil te zetten en daarna tijdens het passen weer voor het eerst. Niet echt handig

Vorige week een keer mijn junkie weer onder het zadel en gisteren ook. En wat een genot. Vorige week voor het eerst in deze omgeving mijn oudere mee op buitenrit. 7-9 maanden niet gereden, verhuis, nieuwe omgeving. Opstappen en wegrijden. En heeeeel langzaam komt die motivatie weer terug. Die motivatie die ik kwijt was doordat de oude veel te mager (en ik te zwaar) was. En de motiviatie die ik kwijt was, omdat mijn junkie technisch gezien afgekeurd is (maar gelukkig 99% van de tijd weer goed is), maar waar ik nog steeds de angst heb, dat wat ik doe te zwaar is voor haar.
Maar het komt, net als het vast weer komt bij jou. Ik heb andere dingen gedaan dan rijden met de paarden. Stom om te zeggen, maar ik genoot zelfs van het mest ruimen op stal, met de paarden scharrelend om me heen. En wat de rest dacht. boeiuhhhhhh