Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola

Remember schreef:Daarom is het ook zo belangrijk dat ze op de kleinste hulp voorwaarts gaan,
Kelly_ann schreef:Gebruik je dan een bepaalde hoeveelheid druk voor een bepaalde hoeveelheid reactie? Hoe geef je aan hoeveel reactie je wilt op een hulp?
, want volgens mij gaat dat puur op gevoel. Als ik het moet omschrijven en ik wil een klein beetje voorwaartse reactie 'neig' ik tot been geven, de verplaatsing van mijn been (heel klein) zorgt dan al voor reactie, hoef ik 'm nog niet te raken (je doet meer met je lichaam dan je zelf denkt vóórdat je überhaupt een hulp geeft, en paarden pikken dat echt wel op..) Wil je meer reactie komt je hulp iets duidelijker door. Wat ook een fijne oefening is, is over de lange zijde een paar keer 'opschakelen'. Begin met wegrijden, na 10 meter geef je nog een keer been en verruim je dus nog meer, na weer 10 meter doe je dat nog een keer, de gehele zijde. Zo leren ze dat ze altijd nóg meer voorwaarts moeten aanbieden. Dit kun je natuurlijk ook met subtiele, kleinere hulpen sneller achter elkaar doen
. Remember schreef:manie schreef:De visie van Remember komt overeen met de trainingswijze van Sjef en Anky.
Ik vind het een erg logische gedachtengang, maar in de praktijk combineer ik een ophouding ook wel met een drijvende hulp.
Wel probeer ik deze automatische handeling (want dat is het inmiddels) wat af te leren.
Klopt. Ik ben er pas écht mee in aanraking gekomen en mee aan de gang gegaan (geprobeerd
) toen ik een clinic van Theo Hanzon mee heb gereden en daarna ook bij hem gelest heb. Er ging echt een wereld voor me open qua logica, maar inderdaad, dat automatisme en dat ingebakken idee dat je geen hand mag gebruiken zonder been is verrekte lastig af te leren
), geef ik 1x aan wat ik wil tot ik een overgang wil maken, soms gebeurd het inderdaad dat ik hem tussendoor nog even alert moet maken met waar we mee bezig zijn. imaudy schreef:Hmm klinkt logisch. Is het nog afhankelijk van het opleidingsniveau van het paard? Valt een groen paard op deze wijze niet uit elkaar?
.Als een paard actief is achter zal hij niet uit elkaar vallen, je moet het 'voorwaartse' niet verwarren met een (te) hoog tempo. maykie schreef:Vind dit overigens wel een interessante topic. Zo zie je maar hoe iedereen anders rijdt en dingen anders oplost. Ik vind niet dat wanneer iemand het anders doet dat dit gelijk fout is.
malloesje schreef:Is het niet de kunst om met je been aanleuning op te wekken?
malloesje schreef:Altijd eerst achter activeren voordat je aan de voorkant iets kan doen.
. De vraag hier is niet of je een paard actief moet rijden achter of niet, maar of je weleens de combinatie been en hand tegelijk gebruikt, en of je ondersteunt met je been tijdens overgangen terug (waarin je dus 'remt', terwijl been 'voorwaarts' betekent).Urielle schreef:malloesje schreef:Is het niet de kunst om met je been aanleuning op te wekken?
Dat zou ook moeten, alleen ik heb dus iig van mijn paard geleerd dat een paard die aanleuning ook beneden op kan gaan zoeken.
En dat was er een die ik niet op wist te lossen
Remember schreef:Als je paard voorwaarts is, impuls heeft en die zelf ook vasthoudt (je hoeft dus niet continu in te grijpen om de impuls te behouden) kun je mijns inziens best met je hand inkomen zonder ook direct been bij te geven.
malloesje schreef:Je hoeft misschien ook geen been bij te geven, maar je moet wel blijven ondersteunen met je been. Zelf is mijn idee dat je eerst gas moet geven voordat je kunt remmen.
Door kort en met minder druk te remmen zwak ik die reactie wat af en duurt het langer voor hij stil staat. Vul ik in de overgang aan met been krijgt een overgang een voorwaartser karakter, en is hij (dus ook) vloeiender.Remember schreef:Dat is ook lastig, maar is dat in eerste instantie niet aangeleerd?
Kelly_ann schreef:Ik denk ook dat het een beetje afhangt van de voorwaartse drang die je paard van zichzelf heeft, ik moet bij blijven drijven in overgangen aangezien hij anders impuls verliest of stilvalt.
. Het is ontzettend moeilijk voor de ruiter
, omdat je een actief passieve houding aan moet nemen eigenlijk, en je (althans, ik
) hebt toch de neiging om alles te willen regelen.Urielle schreef:Dat eerste deel van Kelly Ann daar kamp ik dus ook mee: hoe hou ik geslotenheid als ik niet met been naar hand toerij, maar met been opdrijf en het aan de voorkant weer 'weggeef'?
Urielle schreef:Ja, ik leer alle paarden aan dat ze zelf in mijn hand moeten zakken. Dat wil ik ook, want ik wil ze fijn over de rug en dat ze mijn hand volgen als ik meer teugel geef, zodat ik kan halsstrekken en variëren in de hoogte van de aanleuning.
Alleen is dit de allereerste keer dat een paard geen extra front maakt als ik hem meer opdrijf.

malloesje schreef:Voor mij geldt dus altijd mijn been en zo weinig mogelijk hand.
Urielle schreef:Ik vind het heel interessant om te lezen
Hoe maak jij het onderscheid tussen halsstrekken (en dus hand moeten volgen) en front moeten maken Remember? Of blijf jij vooraan toch een zekere druk houden?
). Stel ik heb 'm bovenin lopen, en wil gaan halsstrekken. Ik breng mijn handen een fractie naar voren, waardoor de aanleuning 'minder' wordt, paard zal wat verlengen in de hals om de aanleuning weer op te zoeken ('herstellen') en dan laat ik langzaam de teugels meenemen naar beneden. Paard blijft dus verlengen en zoeken naar het aanleuningspunt, ik bepaal waar dat is door de lengte van de teugels (of in kleinere, subtiele variaties; door de verplaatsing van mijn handen). Zelfde kan ook de andere kant op, dus richting de oprichting, door de teugels weer korter te maken, kort wat meer aanleuning te hebben, paard zal 'terug' komen om de aanleuning weer losser te krijgen. Ik hoef dus niet extra been te geven als ik wil dat hij m'n hand volgt.
Askja schreef:als ik mijn paard meer wil verzamelen, maak ik een serie halve ophoudingen, waarbij ik de drijvende (been) hulpen in een snel ritme afwissel met terugnemende (zit- en teugel) hulpen