Steeds minder mensen groeien ook op met paarden he. Ik ben eigenlijk ook 'pas' op mijn 8e begonnen en vrees dat ik nooit de ruiter en paardenmens zal worden die ik zou willen zijn, hoewel ik me goed kan redden zou ik mezelf ook niet in de categorie paardenmens plaatsen. Die worden zeldzamer en zeldzamer. Ik vind dat ook een van de meest fascinerende facetten van met paarden omgaan, je bent nooit uitgeleerd. En daarbij is zelfreflectief kunnen zijn en jezelf niet overschatten gewoon heel belangrijk. Er is nog zoveel dat ik niet weet, niet kan, beter zou moeten kunnen, beter WIL kunnen.. Zodat ik straks ook met die geschifte Jazz kan werken zoals ik nu met mijn barokke paardje kan werken
. Ik wil trouwens ook niet zeggen dat ik het altijd, overal, 100 % met het boertje eens was hoor, maar dat hoeft ook niet. Die 99 % waar ik me wel goed in kon vinden werkt ook prima
. Ik zou alleen willen dat ik op jongere leeftijd bij hem terecht had kunnen komen, heb me jaren een zoekende in de woestijn gevoeld omdat ik zo graag wilde leren, écht wilde leren over paarden maar nergens de begeleiding kon vinden die ik zocht. Nederigheid siert de mens, en maakt hem een stuk ontvankelijker voor nieuwe dingen
Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik commentaar op bokt van een 16-jarige ook minder serieus neem dan commentaar van mensen die al jaren en jaren ervaring hebben met veel verschillende paarden. Maar vooral zelf blijven denken helpt
En leren is imo altijd een combinatie van theorie en praktijk, ik had voor mijn tiende levensjaar de complete jeugd-en volwassenenbibliotheekinventaris (oeh lekker scrabblewoord
). Ik snap die neiging tot het wiel opnieuw uitvinden niet zo.