Janneke2 schreef:Op een goede dag schrok mijn nuchtere jonkie van een vogeltje op de bakrand.
... ik dacht stoer: 'Nee, jij bent geen angsthaasje, dus ik besteed hier verder geen aandacht aan.'
- Dat was een foute beslissing.
Twintig meter verder stond ze stil: er zat al weken een vlek op het schot en opeens was die vlek een monster.
Mind: velen beginnen nu over aanstellerij, maar onder invloed van adrenaline verandert je waarneming.
Oplossing:
1) op dat moment rust, en een paar dagen niet in de bak. Niet op de spits drijven.
2) Na een kleine schrikreactie geef ik voortaan even een aai of kriebel met een vriendelijk woord.
Mijn conclusie is dat de kleindochter van een stierevechter een soort van 'brit met stiff upper lip' is: een kleine uiting van emotie verdient aandacht.
Want na 'schrik 1' liep de braverd gewoon door, 'ik merkte niets' - maar zat ze wel vol adrenaline.
Laibadji schreef:Oh zo herkenbaar. Zo benader ik hem ook. Hij krijgt veel aaitjes. Zo even tussen de oren over zijn manentop. Vindt hij heerlijk. Dat is iets tussen ons. Het klinkt misschien stom maar het lijkt alsof hij soms getroost moet worden om er dan weer tegenaan te kunnen.
Ik vind het niet stom klinken.
Een Brit met een stiff upper lip kan erg bang, verdrietig en noem maar op zijn, "alleen" je ziet het niet.
Citaat:
Mijn vriend verklaart mij voor gek maar hij kan heel moeilijk om met dergelijke paarden. Wordt hij stik zenuwachtig van.
... misschien voelt hij wel die lading 'onder' het brave gedrag.
En ik ga mee met Avalanche en Hannanas: het gaat om heuleheule piepkleine signaaltjes, makkelijk te missen.
Of wat Sizzle zegt: plakken aan het been lijkt iets rijkunstigs - maar het kan zo'n signaaltje zijn.
En dat het aanbevelingen verdient op de triggers zich niet op te laten stapelen.