Bokt.nl

terpentijn schreef:

Sowieso wil ik iemand laten komen om hem eens even helemaal te laten checken op blokkades e.d.

terpentijn schreef:

Blijkbaar, FriesWytske, ging het dit keer niet met 'overhalen tot" bij Jaopie. En deed "prik" 't hem nu juist wel.

Dat zet me.... ja,alweer... aan het denken over zijn reactie hierop ... wellicht had bij "baat" bij dit kordate optreden.

Ik hou niet zo van dit gebruik van sporen (daar zijn ze niet voor immers!), daarom ga ik het morgen zonder proberen, ik reed hem ook vrijwel altijd zonder, hij was altijd aan de hulpen genoeg. Ook wil ik het vertrouwen niet deuken, hoe dat er voor staat zal ik weten als ik ditzelfde morgen zonder doe.
Zelf verwacht ik dat hij er zo langs gaat, eelijk gezegd. En dan pas zijn we er (lees: is deze oefening "af" naar mijn beleving).

En ja, ik ben een enorme pietlut, lees het topic over mijn te beleren jonge merrie Khavanna maar, o mens,ik wil alles maar dan ook alles altijd zelf doen, zelf regisseren... maar soms moet je toegeven dat je TE muizepieperig bezig bent en dat het daardoor juist niet gaat. Daarom moet die merrie ook naar elders gebracht worden, zodat ik me er niet mee kan gaan bemoeien of overbezorgd er heen ga.

In de vroegere jaren was ik ook overbezorgd m.b.t. Jaopie, maar door het paard zelf aardig gelouterd wat dat betreft... je kunt ook wel wat aan hem overlaten, mits je hem vertrouwen geeft.
Van zijn kant moet je dat wel terugverdienen, vandaar dat ik niet zo voor "geweld" zoals sporengesprik ben.
Ook vind ik het gebrek aan beheersing niet okee, want ik voelde dat ik ongeduldg en kwaad werd en van daaruit kwam die jets met de sporen voort.

Maar tsja, misschien was hij in zijn onzekerheid wel opgelucht dat hij een niet mis te verstane aanwijzing kreeg, wie zal het zeggen?

terpentijn schreef:

Zo, vanochtend Jaopie maar weer eens mee naar buiten genomen.
Eerst een half uurtje in de rijbak, veel overgangen zoals stap-galop-stap gedaan en tempowisselingen op de grote voltes. Hij werd merkbaar soepeler er van, van de voorkant ben ik afgebleven, hij moest 't maar op eigen benen zien te klaren, daaar komt-ie vanzelf wel weer mee.
Afgesloten met een paar fikse galopreprises de hele bak rond en aan elk einde een grote volte, dan diagonaal door naar de andere kant.
Daarna een stuk buiten uitgestapt, hij was al wat vermoeid, dat werkte dus wel.

Stukje langs de straat gereden, komen er Godbetert net van beide kanten tegelijk 2 trekkers met van die een platte wagens met hooipakken er op aan. Meteen gooide hij z'n nek er weer op, maar ik DWONG mezelf de teugels niet strakker te neme en bewust UIT te ademen, en recht vooruit te blijven kijken. Ik reed in de grasberm. Stilstaan wilde ik niet, om niet juist de aandacht er op te vestigen.
Dit ging uitstekend. Hij liep gewoon door, zonder kijkerig te reageren, zo kende ik Jaopie weer.

Ik kwam langs m'n huis en stuurde daar de voortuin in, tikje met de zweep op het raam om aandacht te trekken en (beetje dovige) huisgenoot van 80 jaar (!) kwam naar buiten met twee halve appels voor Jaopie. Hij vindt dat zo leuk als ik langskom met Jaopie, om hem dan wat te geven.
Voor Jaopie zelf is het goed om tijdens zo'n buitenrij-treject een veilige aanleghaven te hebben waarvan hij weet dat hij wat krijgt en het allemaal bekend is.

Daarna het wegje de hoek om, want er achter ligt een natuurbosje.. Alleen had ik die weg ooit slechts 1x vanaf die richting genomen, wat hij toen al wat griezelig vond,en ja hoor, halverwege het paadje staat een ouwe overgroeide boerderij tussen de struiken verscholen met een onooglijk oprijpaadje.
Als een blok beton bleef-ie staan, ik voelde meteen dat hij wilde wegdraaien om het op een lopen te zetten. Ik wist hem door te draaien, waarna hij achteruit begon te lopen.
Toen had ik hem weer vooruit en wilde hij de andere kant op, het aardappelveld in. Dit keer wist ik erug te sturen.
Met een pets met de zweep maakte ik een vergissing, want hij begon ter plekke nijdig te bokken. na elke bok (of tijdens, eigenlijk) probeerde hij een draai te maken.
Ik merkte dat ik kwaad begon te worden en dwong mezelf in en uit te ademen en bewust de teugels naar voren te laten vieren (niet te veel, want daarmee kon hij dan weer omdraaien).
Ik voorzag al dat we tot zonsondergang aan het knutselen zouden staan daar, en toen deed ik iets heel oneigenlijks voor mijn doen.
Ik gaf hem een flinke drens met mijn sporen (ik rij nooit met sporen, die had ik toevallig vandaag wel aangedaan).
Tot mijn stomme verbazing was het acuut over en stapte Jaopie meteen dapper voorwaarts langs het griezellaantje, alsof het er helemaal niet was!

Ik beloonde hem uitbundig, maar baalde wel dat ik hem zo plots met de sporen had geprikt. Misschien dat-ie daardoor even uit zijn angstmodus werd opgeschrikt, of schrok hij meer van het plotse gevoel van de sporen dan van de laantjes-spoken.Weet 't niet, en ben er ook niet trots op, moet ik zeggen.
Hoe dan ook, de ban was verbroken en we hebben nog 20 minuten door het natuurbosje gereden. hij wlde steeds draven, maar ik hield 'm met enige moeite in stap. Ik wilde niet dat hij overijls langs zijn eventuele andere angsten zou daveren, maar normaal alles in zich op zou nemen dat we tegenkwamen.
Hoewel nog wel erg gespannen (nek er flink op) kwamen we via de route, waarbij we nog ee afsluitbalkje sprongen, langs een bijweg weer bij de rijbak aan, zonder andere fratsen of geschrik.

We kwamen bij het oversteken van de weg de twee trekkers van eerder weer tegen, die moesten nota bene bij diezelfde boeredrij zijn, maar jaopie reageerde er totaal niet op. Geweldig!

Zo, die horde hadden we weer genomen. Afgespoten. vliegendeken op en na hapje Metazoa vitaminebrokken en bij zijn meissie de merrie Khavanna in de wei gezet.

Heb het gevoel dat ik het -hoewel niet handig aangepakt met die spoorprik - weer min of meer op de rit begin te krijgen, had zelf ook een "ander" gevoel , meer zoals vroeger voor de "rij-pauze".

Om er nu zeker van te zijn dat hij die laan niet met die spoorprik associeert rij ik er de eerstvolgende keer (morgen dus) vanaf dezelfde kant weer langs, en dan zonder sporen, om te zien of hij er dan wel gewoon langs gaat (ik verwacht van wel).

Wat een gepuzzel allemaal, maar naar mijn gevoel hebben we toch het een en ander 'doorbroken", en is er hopelijk weer iets van de oude verstandhouding aan 't groeien. Ondanks de sporen....

terpentijn schreef:

Het ergste vind ik dat hij in de wei wegloopt en op buitenrit zo gestressed is... dat zijn toch tekenen dat hij mij niet vertrouwt, hetgeen ik nogal kwetsend vind. Vertrouwen staat bij mij top hoog in mijn paardenvaandel, ik heb er jaren aan moeten werken bij hem, aan dat vertrouwen, ontspanning, etc.