lucifertje schreef:Janneke schreef:Als de pony dan het hoofd omhoog wilt doen, weer bijdrijven zodat je de voorwaartste drang houdt.
Dit is botweg straffen.
Ja, als het dier niet doet wat jij wilt, duw je met je kuiten het dier tegen het bit aan.
Bij een goed doorgegymnastiseerd paard / pony heeft dat zin - bij een verreden pony is het alleen maar druk opvoeren, omdat het dier "aan de voorkant" niet doet, wat je wil.
Vandaar mijn pleidooi, uit te zoeken, waarom een dier die neus omhoog steekt.
(stoutigheid, stijfheid, dat soort zaken) plus een verhaal over een bijna los teugeltje, goed voorwaarts, voltes, overgangen tege de stijfheid. Dat staat bekend als "van achter naar voor rijden" en na verloop van tijd krijg je het dan aan de voorkant cadeau.
lucifertje schreef:Ik ben het er ook totaal niet mee eens dat je het straffen noemt. De pony moet leren om niet continue weg te mogen door zijn hoofd in de lucht te steken. Je moet uitnodigen om naar de hand toe te blijven lopen en jij als amazone moet bepalen hoeveel druk de pony aan kan, wordt het teveel zet je even je hand naar voren en kan de pony weer even ontspannen. Juist dan train je de spieren om weer los te laten. Dit zal vast intzettend moeilijk zijn bij deze pony maar je moet er wel aan werken anders blijven die spieren stijf en stram.
Uitnodigen vind ik prima klinken! En het is idd zoeken, hoe weinig een paard aan kan - maar het ontspannen is dus het wezenlijke (voor)werk.
Dat ontspanne train j ebij een verreden paard niet, door druk op de teugels te zetten.
Tja, een paar weken terug was ik op een manege, en daar werd mij dit met een stalen gezicht uitgelegd, dat dat zo moest. ([MA] Manege in omgeving Leiden)
De instructrice was not amused, toen ik het er niet mee eens was en haar er op wees, dat het dier simpelweg niet de correcte spieren gebruikte (en zij dus wilde, dat ik "van voor naar achter zou rijden").
Wat ik wel met je eens ben: een goed gereden paard (eerst aan een lange, bijna losse teugel doorgegymnastiseerd, zodat het dier zijn eigen gewicht plus ruiter kan dragen gelijkelijk verdeeld over 4 benen) - die steekt niet iedere keer zijn hoofd omhoog.
Dus ja, in die zin moet een paard idd "leren om niet continue weg te mogen door zijn hoofd in de lucht te steken".
Maar dat is een gevolg.
Door de neus in het gareel te krijgen, terwijl de rest van het lichaam niet los is, bereik je doorgaans het tegenovergestelde.
lucifertje schreef:Dat schakelen en overgangen rijden heeft gewoon totaal geen nut als je geen contact hebt met de voorkant.
Gosh, waarom denk je dat...?
Spieren in de achterhand opwarmen, sterk maken, het paard uitnodigen door te buigen (=voltes) om "rechter" te worden, dat bereik je niet met je teugel.
Vergelijk het maar met mensen die over een evenwichtsbalk lopen.
ee goed doorgegymd iemand doet dat rechtop lopens, kalm, ontspannen.
Anderen fladderen met hun handen alle kanten op, omdat ze hun evenwicht dreigen te verliezen. (Geen gezicht, maar nodig om niet om te vallen.) Fladderen iemands handen alle kanten op, dan is er werk aan de winkel - maar het gefladder is een gevolg, geen oorzaak.
lucifertje schreef:Als je blijft rijden met een los teugeltje bouw je geen spieren op en maak je ze niet los, dat is doelloos rondhobbelen.
Die snap ik dus niet - let wel, dat ik het niet had over rondhobbelen, maar over voorwaarts rijden. Drijven is aan de orde!
lucifertje schreef:Janneke schreef:Denk maar aan een paard dat los in de wei loopt, of aan een halster wordt gelongeerd: 2x geen teugelcontact, maar wel de juiste spieren actief.
[i]Ik vraag mij af aan de TS hoe de pony aan het halster loopt aan de longe. Ik heb daar een vermoeden van maar daar wacht ik even mee of de TS hier antwoord op wil geven.
Een paard wat los in de wei loopt, heb ik niet vaak in de halsstrekhouding zien lopen, dus op kniehoogte.
Klopt.
Ik heb geen idee, hoe de pony van TS aan de longe loopt, maar een paard aan de longe kan uitstekend zonder teugelcontact de hals correct strekken.
Een paard in de wei strekt doorgaans niet veel hals (...grazen niet meegerekend...) maar gebruikt wel de juiste spieren, zonder dat er een teugel aan te pas hoeft te komen. (Al is, toegegeven, ook deze vergelijking kreupel, omdat het dier zich dan niet schrap hoeft te zetten tegen het ruitergewicht.)