'Zitles' in de zin van aan de longe en zonder teugels en beugels rijden vind ik echt niet meer van deze tijd. Als je pech hebt ga je alleen maar meer verkrampen en klemmen met je knieen. Dan zit je voor het plaatje misschien recht, maar blijf je een houten klaas.
De ruiter van deze tijd die onafhankelijk op zijn paard wil zitten pakt dat veel breder aan. Die begint eerst eens met een analyse van zijn eigen lichaam. Als je eigen houding naast het paard al krom is, dan wordt dan op het paard niet veel beter. Als je bekken scheef is, je afwijkingen in je rug hebt etc... Dan is er een hoop werk aan de winkel. De een is ook leniger dan de ander. Daarnaast kijk je naar de conditie. Een ruiter met zwaar overgewicht en nauwelijks conditie/uithoudingsvermogen zal zijn paard bij het minste geringste door vermoeidheid al in de weg gaan zitten (geldt ook voor slanke ruiters met een slechte conditie en ga niet zeggen dat ruitergewicht er niet toe doet, want dat doet het wel. Onderzoek heeft onlangs nog uitgewezen dat tijdens het rijden piekbelastingen van wel 2 tot 3 maak het ruitergewicht ontstaan. Bij een ruiter van 60 kg houdt dit dus al piekbelastingen van 120-180 kg in. Reken maar uit als je zwaarder weegt). Dat de meeste paarden geen pieperds zijn wil niet zeggen dat je als ruiter niet eens kritisch naar je gewicht moet kijken. Doe je paard een plezier: hoe minder ruitergewicht hoe beter (zolang het nog verantwoord is voor de ruiter)
Verder moet je kijken naar je coordinatie en naar je balans. Hoe symmetrisch ben je zelf ontwikkeld? Ben je links even handig als rechts? (dat is bijna niemand van nature, net als paarden)
Er zijn tal van oefeningen die je helpen je eigen lijf symmetrisch te ontwikkelen, en een betere conditie, coordinatie en balans te krijgen die je heel goed naast het paard kunt doen. Je moet dat JUIST naast het paard trainen, want dan kun je je volledig concentreren op wat er in je eigen lijf gebeurd (dat is namelijk veel moeilijker als je ook nog op het paard zit) Als je weet wat er in je eigen lijf gebeurd, je eigen lijf goed leert kennen, dan weet later ook wat 'van jou' en 'van het paard' is. Kun je scheefheid bij het paard veel beter aan voelen en corrigeren. Er zijn ook tal van oefeningen waarbij je kunt leren je onderlijf onafhankelijk van je bovenlijf te bewegen.
Correcties van instructeurs aan ruiters in de vorm van: houd die benen stil, druk je hakken uit, ellebogen naar binnen, ga rechtop zitten of houd je handen stil zijn vaak zinloos. Als je als ruiter over te weinig rompstabiliteit, een scheef lijf, een slechte conditie, overgewicht en/of een slechte coordinatie en balans beschikt ga je dat al rijdende niet even corrigeren. Ook niet bij tig zitlessen (en bedenk eens even hoe vervelend die zitlessen zijn voor het paard als een ruiter het paard dmv zitlessen gaat gebruiken om zijn conditie, coordinatie en balans te verbeteren?). Bij wiebelbenen ligt de oorzaak vaak niet in de benen zelf, maar in het feit dat de ruiter qua coordinatie/balans/rompstabiliteit tekort schiet. Hoe meer een ruiter zich dan gaat focussen om de benen stil te houden, des te krampachtiger hij gaat zitten des te erger het wordt.
De ruiter die echt werk van zijn houding en zit wil maken, gaat daarmee aan de slag naast het paard en eventueel in de sportschool. Thuis kun je ook veel oefeningen doen met een balance ball, balanceboard, een pilatuselastiek, een bosu (een soort halve skippybal) een balanskruk, een trampoline (wij hebben onlangs er een voor de kinderen gekocht, maar ik zit er ook regelmatig op
). Hardlopen, fietsen of steppen kun je prima doen om je conditie te verbeteren (en kost vaak niets)
Als je paardrijden echt ziet als sporten MET je paard, dan maak je ook werk van je eigen lijf. Bovendien: als je zelf sport en werkt aan je eigen lijf, dan kun je je ook veel beter verplaatsen in je paard als het gaat om zijn training. Hoe verzuring voelt, wanneer dat optreedt en wanneer dat weer verdwijnt.
Geplaatst: 11-07-12 19:41 
