Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-12-11 09:43

Geplaatst: 27-12-11 09:43

Een Billy Allen bitje zoals TS gebruikt is wel een heel zacht en vriendelijk bit; ik gebruik ze zelf regelmatig.
Maar bij sommige paarden heb je in het bos nou eenmaal iets nodig wat duidelijker ( en dan zeg ik dus expres niet "scherper"!) en anders inwerkt.
Buiten gebruiken wij daarom eigenlijk altijd een shank of een stang en trens; hangt van het paard af.
Mijn oude paard deed het buiten heel goed op een hackamore, maar bij mijn Arabier werkte dat echt niet en daar gebruikte ik dan dus een shank voor.
Het is dus even uittesten, van de paarden die we nu hebben heeft de 1 echt een shank nodig buiten, als die eenmaal "enthousiast" wordt is een trens geen optie meer.
Een, ongebroken, pelham met 2 teugels is een prima optie, die zijn duidelijker dan de gebroken versies . Inderdaad geen koppelriempjes gebruiken, dat is zinloos. Je kan overigens veel beter naar een duidelijker werkend bit grijpen dan maar aan je trens blijven trekken; dat is veel oneerlijker en pijnlijker, voor jezelf en voor je paard en uiteindelijk levensgevaarlijk.
Een martingaal helpt hier ook niet; mijn oude paard kon ook, met zijn kin op zijn borst ( bij wijze van spreke

) flink doordrammen en alsnog heel hard galoperen

Of de rijkunst hier eindigt is de vraag; sommige paarden worden zo heet buiten dat de adrenaline het overneemt en dan heb je ( rijkunstig gezien

) iets nodig was anders inwerkt. Het is in mijn ogen meer rijkunstig verantwoord om dan dus dat duidelijkere bit te gebruiken dan maar aan die trens te blijven sjorren {:)-:(

**Geplaatst**: 27-12-11 11:32

Re: waar de rijkunst eindigt?

Geplaatst: 27-12-11 11:32

Idd, het blijft immers een vluchtdier van zo'n 500 a 600 kilo, dus dan liever op safe spelen en het zo proberen op te lossen dan aan blijven kloten met als gevolg dat het toch niet zo'n heel ontspannen buitenrit is :))

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-12-11 13:44

Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-11 13:44

Waratje schreef:
Een paard dat lol heeft aan een flink tempo in het bos is niet "zijn rechter hersenhelft aan het gebruiken", maar is zich heel bewust van z'n omgeving en wat je daar voor leuke dingen mee kunt doen. Die vindt dan hoogstens dat de baas aan het zeuren is en gewoon lekker mee moet doen.
Mijn oude merrie is ook zo'n hardloper voor de lol en die weet precies wat er wel en niet "kan", weet bijvoorbeeld ook donders goed dat als er mensen lopen/fietsen ze niet hard er langs mag, neemt zelf ook terug daarvoor, maar is net zo goed in staat om 10 centimeter na die mensen de kluiten in het rond te gooien als ik dat niet begrens (ja, daar moet ik wel wat overtuigingskracht voor meebrengen). Dat is heel wat anders dan een paard dat er blind vandoor gaat (rechter hersenhelft, zo je wil).
Hulpmiddelen kunnen bij een enthousiast paard wel helpen om het veilig en wat gemakkelijker voor de ruiter te houden.
Edit: cruciaal woordje toegevoegd

Is jouw paard familie van de mijne? Je hebt ze net van naaldje tot draadje beschreven :')

Ze heeft er inderdaad gewoon lol in, wil de benen uit haar lijf lopen, maar weet wel wanneer ze op de rem moet. Zodra er niets of niemand in het zicht is, geeft ze weer gas

Ik hou er ook van dat ze zelf denkt waar ze haar voeten moet plaatsen. Ik kan niet elk putje of elke boomwortel zien. Een paard dat meedenkt is dan wel zo handig. Nadeel is dan wel dat het denken ook wat in mijn nadeel werkt, omdat zij dan beslist dat een bepaald pad best geschikt is voor een galop, terwijl ik wil draven om haar krachten te sparen. En dan heb je dus wat overtuigingskracht nodig, wat ik niet in overvloed heb met mijn zachte bitje.

En eerlijk, als ik de blaren op mijn handen heb, wil ik liever niet weten wat mijn paard in haar mond heeft... Liever 10x 2seconden hard inkomen, dan 2 uur aan een stuk lopen kloten met constante harde druk.

Ik denk dat ik eerst eens een pelham ga uitproberen. Ik denk dat die meer bij mij en mijn paard gaat passen. Ik kan constant contact houden, eenzijdig inwerken indien nodig, een tweede teugel om wat harder door te komen indien nodig,...
Met een hackamore moet je eigenlijk met losse teugel willen rijden, ik denk niet dat mijn paard daar al klaar voor is op de baan. In de piste zou het wel lukken, maar daar heb ik hem niet nodig.
De pelham is waarschijnlijk ook gemakkelijker te gebruiken tijdens het springen? Daar kan ze ook overdreven enthousiast worden...

**Geplaatst**: 27-12-11 14:12

Geplaatst: 27-12-11 14:12

Klinkt inderdaad zeer vergelijkbaar

Bij de mijne hoef ik er geen stangetje (pelham) in te hangen, ze accepteert het niet met dank aan een lompe cowboy die haar nooit op 1 hand heeft kunnen starten. Ik rij haar met touwhalster of hackamore buiten, in de bak met een dubbelgebroken trensje. Meestal volstaat het touwhalster ruimschoots, maar soms is de hackamore toch wel heel prettig (voor mij, zij vindt dat flauw) 8-)

**Geplaatst**: 03-01-12 20:25

Geplaatst: 03-01-12 20:25

Heylaba!

Ik had vorige zondag precies hetzelfde probleem! De piste is een groot zwembad geworden, dus lekker mee op de baan naar het bos genomen. Op de harde weg blijft het OK gaan, maar vanaf ik het ruiterpad opga, en ik durf iets mijn zit naar voren te brengen, dan schiet hij gewoon vanzelf in een zeer verzameld galopje met de oortjes naar voren, waar ik hem met moeite uit krijg. En dan de hele weg naar huis dribbelen... {:)-:(

Probleem is ook dat het bos hier maar 1 stuk goed heeft voor het moment dat berijdbaar is, en ik geen lus kan maken, is gewoon heen en terug...

Ik heb dit eigenlijk alleen in de winter wanneer ik niet in de bak kan trainen...

Het is wel begrijpbaar natuurlijk voor die paarden, dat ze ook hun energie kwijt willen, maar het moet controleerbaar en leuk blijven.

Vandaar dat ik enkel ga wandelen met mijn shank bitje in, zo kan ik hem toch nog enigsinds inhouden van de totale race-kanon imitatie :-)

En vanaf het moment dat hij dan zelf trager gaat galloperen of draven, laat ik de teugels los, zo kalmeert hij toch al een beetje.
Ik leer hem steevast dat kalm zijn = geen teugelcontact.
In de piste kan ik hem trouwens hoofdstelloos rijden, dus controle is op zich geen probleem bij mij, net als bij jou...

Ik denk dat we samen 2 overactieve paardjes hebben die een loopband nodig hebben, of een prive binnenpiste lol $*\o/*$

**Geplaatst**: 03-01-12 20:45

Geplaatst: 03-01-12 20:45

Waratje schreef:
NeverGiveUp schreef:
Dat ís gewoon niet zo, dat paard gaat niet wennen ookal ga je elke dag. En met hulpmiddelen slecht gebruiken kan het zelfs nog erger worden.
Als een paard zo druk is, zijn rechterhersenhelft gebruikt let hij niet meer op jou en denkt niet meer na,
en zo'n paard kan je niet tegen houden maar die moet je afleiden met duidelijke opdrachten en grenzen.

Een paard dat lol heeft aan een flink tempo in het bos is niet "zijn rechter hersenhelft aan het gebruiken", maar is zich heel bewust van z'n omgeving en wat je daar voor leuke dingen mee kunt doen. Die vindt dan hoogstens dat de baas aan het zeuren is en gewoon lekker mee moet doen.
Mijn oude merrie is ook zo'n hardloper voor de lol en die weet precies wat er wel en niet "kan", weet bijvoorbeeld ook donders goed dat als er mensen lopen/fietsen ze niet hard er langs mag, neemt zelf ook terug daarvoor, maar is net zo goed in staat om 10 centimeter na die mensen de kluiten in het rond te gooien als ik dat niet begrens (ja, daar moet ik wel wat overtuigingskracht voor meebrengen). Dat is heel wat anders dan een paard dat er blind vandoor gaat (rechter hersenhelft, zo je wil).
Hulpmiddelen kunnen bij een enthousiast paard wel helpen om het veilig en wat gemakkelijker voor de ruiter te houden.

Edit: cruciaal woordje toegevoegd

net als het paard van TS en waratje, bleef mijn paard ook nadenken, maar hij is langzaam maar zeker ook gewend aan het buitenrijden. heb ik de eerste 2-3 maanden nog achterstevoren, stuiterend en greppel-in-greppel-uit de bosrit afgelegd, langzaam maar zeker kwam er een soort van rust in en kon ik zelfs aan een lang teugeltje stappen tot hij een bui kreeg.
In deze 'gewenningsperiode' ging ik tussen de 2 en 5x p/week naar buiten, en moest hij ook aan het werk aangezien de bodem buiten regelmatig beter was dan binnen en rechte lijnen goed voor hem waren

Uiteindelijk ging maar 1x in de 2-3 weken de knop om, vaak pas halverwege de rit. het enige waar ik nog aan twijfel is of de frequentie de laatste jaren is gedaald wegens gewenning of wegens leeftijd

afijn, paard went ongetwijfeld als je er vaak genoeg mee naar buiten gaat, tot op zekere hoogte, vermoedelijk, maar denk dat TS meer heeft aan de andere tips

edit; overigens was betreffende paard niet gemeen, maar gewoon vrolijk, en als hij vrolijk was, dan liet hij dat graag blijken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-12 21:12

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-12 21:12

Bwoa, zo slecht lagen de paden toch niet in Beernem, Eva? Toch niet volgens men knollewoppie die vrolijk doordenderde. Ik ben er de 24e geweest (om zeker te zijn dat er niet veel volk was

) . Ik ben begonnen aan de pinto-ranch, doorgereden naar aanwijs (lag inderdaad wel behoorlijk modderig en diep) daar de baan over en daar enkele paden gevolgd, die er naar omstandigheden heel goed bij lagen. Daar dan misreden en teruggekeerd naar Aanwijs en dan terug naar de manege via de paden die langs de huizen lopen. Die lagen mooi droog eigenlijk. Enkel het eerste stuk vond ik eigenlijk te slecht liggen.... maar ik ben dan ook de sluipwegen rond ruddervoorde/zwevezele/torhout gewoon. Die liggen ook nooit super goed.

Cassi went ook zeker aan de buitenwereld... maar ik kan maar 1 keer per week, soms om de 14 dagen met haar op wandeling. Ik moet er ten eerste tijd voor hebben en ten tweede mogen haar hoeven niet te kort slijten. Ze staat niet op ijzers en dat wil ik zo houden. Als dat betekent dat ik minder kan gaan wandelen dan ik zou willen, dan is dat zo. Dan sleep ik haar wel naar een vreemde binnenpiste...
Dus erg vlug gaat het wennen niet. Het heeft me anderhalf jaar gekost om een normale rit te kunnen doen in de directe omgeving van de stal.
Ik heb haar in december 2 jaar en heb pas sinds kort besloten dat ik het aandurfde om met haar vreemde gebieden te verkennen. Kan je nagaan... ik heb haar gekocht omdat ik endurance en trec wilde rijden, of op vakantie naar de veluwe. Daarom dat het bos nu ook even voorrang krijgt qua uitstapjes, want daar is dit voorjaar een endurance en ik wil mee doen. Of dat is toch mijn doel. Ik weet niet of ik het haal. Eerst maar zien dat ze de omgeving kent.

Pelham bitje is reeds in bestelling en zou vrijdag moeten aankomen. Zaterdag heb ik les (voormiddag piste, namiddag de baan op) en hoop ik dus het bit te kunnen uittesten.

Bij deze: Eva, als je een ritje wil maken in de Beernemse bossen, laat iets weten, ik ben zo goed als ieder weekend vrij

heb ik meteen een mede-raketje bij me en kunnen we samen gaan vliegen :')

**Geplaatst**: 03-01-12 21:27

Geplaatst: 03-01-12 21:27

Wat ben ik blij dat ik dit topic tegen kom zeg, er zijn dus meer mensen die tegen hetzelfde probleem aanlopen.

Mijn paard was zeker 5 jaar niet buiten de bak geweest, laatste 2 jaar heel af en toe langs de weg,
maar nooit met een ander paard en altijd in stap met een persoon ernaast.
In de bak is ze supermak, heeft met gehandicapten rondgelopen en moet ik moeite doen om haar te laten 'leven'.

Nu zijn we onlangs verhuisd naar een nieuwe stal, eentje waar buitenrijden wel mogelijk is, en ben ik dus ook al een paar keer naar het bos gegaan. Daar heb ik veel bomen van dichtbij mogen bekijken en soms kan ik er alleen sla-lommend omheen om in een normaal tempo te blijven. Nu vind ik af en toe een sprintje trekken helemaal niet erg, mijn paard word er kennelijk erg happy van aangezien ze dat in de bak nooit laat zien, maar iets meer controle bij mij houden zou ook niet verkeerd zijn. Nu dacht ik laatst al aan een bitje dat iets meer effect heeft dan een dubbel gebroken watertrensje, maar ik heb zelf nooit anders gereden dan met dit bitje en vraag mij dan ook af of ik zelf kundig genoeg ben voor een zwaarder bit en of dit eerlijk is naar mijn paard toe. Zie het trouwens wel als tijdelijke oplossing, tot mijn paard iets meer gewend is in het bos.

Nu was ik eigenlijk benieuwd hoe dat bij jou zit TS, jij al wel ervaring met pelham of hackamore?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-12 22:16

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-12 22:16

Ik heb geen ervaring met pelham of hackamore... of ander zwaar materiaal...
Ik ben gestart op een dubbel gebroken dikke watertrens, want die kwam bij het paard. Daarna die trens gecombineerd met een martingaal wat geen zin had. Overgeschakeld naar een billy-allen D-trensje waar ze veel beter op reageerde en ondertussen ook met sidepull, touwhalster, gewoon halster en cordeo gereden. Zowel met teugels in contact, of teugels los met neck-reining.
Geen zwaar materiaal dus, maar wel veel verschillende dingen, en ze heeft nooit tekenen van protest gegeven of een "ik snap het niet"-reactie. Behalve dan misschien met die cordeo, want dat was wel redelijk stuurloos :')

Dus ik vertrouw er in dat ze de pelham ook gemakkelijk gaat aanvaarden. Het mondstuk is zo goed als hetzelfde als het bit dat ze nu heeft, enkel gaat er nu een 2e teugel bij komen, die nu en dan eventjes inwerkt om haar aandacht terug te eisen. Ik denk dat het moet lukken. Lukt het niet, kan ik de stangteugel lossen en verder rijden op de trens die ze eigenlijk gewoon is.

Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt, en lukt het niet, kan ik altijd nog de hackamore proberen want op neusdruk is ze in de piste ook heel goed te stoppen. Ik vind die alleen moeilijker te combineren met het bit? Ik denk dat de scharen het gewone bit in de weg zullen zitten? En puur alleen op hackamore het bos in gaan durf ik (nog) niet. Op vreemd terrein wil ik vasthouden aan de dingen die we alletwee kennen.

**Geplaatst**: 03-01-12 22:33

Re: waar de rijkunst eindigt?

Geplaatst: 03-01-12 22:33

Ik gebruik tegenwoordig ook een pelhambit voor onze buitenritten, hij word zo vrolijk van kilometers maken dat ik soms net als jou alleen maar aan de teugels sta te trekken omdat hij anders steeds een pasje sneller gaat lopen.
De mijne doet ook zijn hoofd niet omhoog dus een martingaal heeft geen nut, hij duwd eerder naar beneden tegen je hand in.

Ik heb 2 losse teugels aan het bit zitten en rij alleen op de trensteugel maar als het dan nodig is dan pak ik de hefboomteugel erbij, de eerste keer heb ik wel eerst in de bak uitgeprobeerd.

**Geplaatst**: 03-01-12 23:15

Geplaatst: 03-01-12 23:15

Probeer bach boesem remedies, of voor je op wandeling gaat, een lepel honing ik dr voer mengen (; Een heviger paard word er rustiger van en een lui paard word er 'heter' van. Het brengt je paard in evenwicht.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-12 23:40

Re: waar de rijkunst eindigt?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-12 23:40

ik vrees dat mijn paard al in evenwicht is... ze heeft gewoon karakter...
een paar maanden geleden had ik je advies misschien kunnen gebruiken, toen was het een duf, droevig ding dat niet vooruit te branden was in de piste. Maar dat is reeds opgelost door een betere stalling te vinden.

Toch bedankt voor de tip.

**Geplaatst**: 04-01-12 16:17

Geplaatst: 04-01-12 16:17

Mousmous schreef:
Heel simpel, martingale eraan, en vaak naar het bos gaan. Hoe vaker je gaat hoe meer ze er aan went en het nieuwe eraf is.
Dan vind ze het nog steeds harstikke leuk, maar de houding van 'lang leve de lol, en de vaart erin", wordt dan hoogstwaarschijnlijk minder.

Ha! Was bij mijn paard dus precies andersom. Hoe meer we gingen, hoe leuker hij het vond en hoe moeilijker hij te houden was :')

**Geplaatst**: 04-01-12 16:48

Geplaatst: 04-01-12 16:48

De hier aangedragen oplossingen zijn vooral mechanisch in plaats van rijtechnisch van aard - jammer. Met een pessoa of pelham hou je jezelf voor de gek, dan heb je schijncontrole. Ja, je kunt harder doorkomen, maar als ie wil zal een paard daar uiteindelijk als het er echt op aan komt doorheen trekken, en hoe meer druk, hoe groter de kans daarop. Bovendien verkl **t je het vertrouwen van je paard in jouw hand, hij zal zich hiertegen gaan wapenen. De gewenste controle moet voortkomen uit respect en vertrouwen, en om dat te kweken bij je paard, moet je werken aan de rijtechnische basis. Drammerigheid, rennen, schrikken, stuiteren, het wordt maar al te vaak gezien als stout gedrag van het paard, maar in wezen komt het altijd neer op stress. Niet per se stress in de zin van angst, het kan ook opwinding zijn, maar hoe dan ook vertrouwt het paard op zo'n moment meer op zijn eigen vluchtinstinct dan op jou als ruiter. Ga lekker aan de basis werken: steeds weer terug naar ontspanning en nageeflijkheid aan een lange teugel, zodat jij en je paard leren de spanning af te laten vloeien. Terugrijden op je zit in plaats van op je handen. En als dat lukt, je paard aan het werk zetten buiten, zijn aandacht erbij houden, leiding blijven geven, afwisseling bieden. Nu hoor ik velen al zeggen: ja maarrrr ga jij maar eens op mijn paard zitten als ie in zo'n bui is. Herkenbaar, ik heb het ook meegemaakt, en ook weleens de oplossing gezocht in een scherper bit. Hielp een beetje, maar loste het probleem niet op. En van fijn rijden was al helemaal geen sprake meer. Pas toen ik de tijd en moeite nam om echt helemaal back to basic te gaan, leerde ik dat het echt ook anders kon, met als resultaat een totaal ander paard onder me (meerdere paarden).
Overigens, als je toch bang blijft dat je paard echt een keer afgaat, kun je ook de one rein stop aanleren (onder deskundige begeleiding). Daarbij leer je je paard aan om reflexmatig helemaal in te buigen zodra je je hand over de teugel laat glijden en deze eenzijdig aanneemt - zonder te trekken. Veel beter dan terugnemen op kracht.

**Geplaatst**: 04-01-12 16:50

Re: waar de rijkunst eindigt?

Geplaatst: 04-01-12 16:50

Want een paard reageert wel op de one rein stop maar niet op een gewone ophouding?
Waarom zou dat zo zijn

?

**Geplaatst**: 04-01-12 16:54

Re: waar de rijkunst eindigt?

Geplaatst: 04-01-12 16:54

De one rein stop beoogt een heel ander doel dan een halve ophouding. Je streven is dat je paard overal en altijd reageert op een halve ophouding, zo subtiel mogelijk. Is er sprake van een panieksituatie en sluit het paard zich dan af voor de ruiter, dan kun je op dat moment dmv een one rein stop de controle behouden (mits dat goed is getraind uiteraard)

**Geplaatst**: 04-01-12 16:55

Re: waar de rijkunst eindigt?

Geplaatst: 04-01-12 16:55

Maar waarom?

**Geplaatst**: 04-01-12 17:00

Re: waar de rijkunst eindigt?

Geplaatst: 04-01-12 17:00

Misschien een draver oplossing, maar alles kan helpen. Als wij ze net wat minder fit willen hebben doen we watten in de oren, rubbere oren daarover en dan een orenkap. Zorgt ervoor dat je paard wat minder op scherp staat

**Geplaatst**: 04-01-12 17:58

Geplaatst: 04-01-12 17:58

BB, ik snap niet waar je heen wilt, naar mijn idee heb ik je vraag duidelijk beantwoord. Maar goed, nog maar een keer dan: halve ophouding is basisbeginsel in de communicatie tussen ruiter en paard, one rein stop is uitsluitend voor noodgevallen, als het paard dermate in paniek is (en dat is iets heel anders dan te veel energie, opwinding of kijkerigheid) dat hij niet meer openstaat voor de ruiter. One rein stop neemt nooit de plaats in van een halve ophouding, dat lijkt me duidelijk. Als je de basis in orde hebt, dan kun je zo goed als alle situaties oplossen d.m.v. goed getimede en gedoseerde halve ophoudingen. Het trainen van een one rein stop moet overigens wel vanuit absolute ontspanning gebeuren, om de gewenste reflex in te bouwen.

**Geplaatst**: 04-01-12 18:28

Geplaatst: 04-01-12 18:28

De ORS is een leuk kunstje dat je kunt aanleren, maar met dezelfde moeite leer je het paard om te reageren op een "gewone" ophouding, een rukje aan z'n oor, een tikje op z'n schouder of wat dan ook. Leuk om te doen en het kan best eens van pas komen in een spannende situatie (bekend kunstje = gemakkelijk te doen = gemakkelijk beloning krijgen = bekende situatie = rustgevend), maar het levert je niet echt iets op bij een paard dat hobby heeft aan hardlopen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-12 19:36

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-12 19:36

inderdaad, een rijtechnische oplossing is de beste oplossing... maar ik ben niet kundig genoeg om het rijtechnisch op te lossen in een uitdagende omgeving zoals het bos. Moet ik dan maar thuis blijven?
Ze gaat er niet vandoor, ze is niet gestressd, ze is happy happy happy, oortjes er op, ogen op steeltjes en nog net geen smile van oor tot oor. En uiteindelijk trek ik nu ook altijd aan het laatste eind, ik beslis wat en wanneer, maar ze kiest er voor om het bit te negeren. Ik heb simpelweg iets nodig dat haar even terug wakker maakt voor mijn hulpen, zodat ik weer op mijn normale, rustige, niet trekkende manier kan blijven doorgaan.
Het is zeker niet de bedoeling om die stang constant op volle kracht in te zetten. Als ik dat zou doen vermoord ze me.

Om terug back to basics te gaan, zoals je het zo mooi verwoord Askja, heb ik iets nodig waarmee ik kan zeggen "hé, hallo! ik ben er ook nog! ik heb het voor het zeggen" om dan weer verder te kachelen op mijn normale hulpmiddelen. Mijn normale hulpmiddelen zijn te zacht voor de extreme omstandigheden, wat het bos op dit ogenblik nog is.
De pelham is geen blijvend iets. Het is een tijdelijk hulpmiddel om mijn paard iets bij te leren wat ik alleen niet kan.

**Geplaatst**: 04-01-12 21:28

Re: waar de rijkunst eindigt?

Geplaatst: 04-01-12 21:28

...en om je rust te geven, die je nodig hebt om ontspannen met je paard om te gaan en haar te leren beheersen onder alle omstandigheden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-12 21:58

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-12 21:58

Oud topic, maar misschien een waardevolle update voor de mensen die het topic gevolgd hebben.

Vrijdag eindelijk mijn pelham-bitje in handen gekregen (levertijd binnen 1 week, tuuuuurlijk...), zaterdag even de knopjes uitgetest en uitgevogeld hoe ik in hemelsnaam die 2 teugels moest vasthouden en vandaag naar het bos gegaan!

Eerlijk waar... ik heb een totaaaaaal ander paard onder me. Ik had dat ding veel eerder moeten kopen, want het is waarschijnlijk mijn beste investering tot nu toe!
Voor het gebruik in de piste vind ik hem veel te zwaar qua inwerking, dus daar blijven we gewoon doorwerken met mijn licht billy-allen bitje. Maar op wandeling: wat een verademing! Op de parking mijn teugels op maat gemaakt, even puzzelen waar welke teugel ook weer heen moest, even druk genomen op beide teugels zodat knollewoppie wist wat om haar hoofd ging en vertrokken. Waar ze de vorige keer bij elke scheve zandkorrel in galop vloog, was ze nu perfect in te houden (hele week nog niet moeten werken, en veel wind!). Op een bepaald ogenblik 2 ruiters laten voorbijsteken, ze protesteerde even, maar heeft geen voet verzet. Galop was perfect controleerbaar, ik kon zelf verruimen en verkorten waar ik het wilde en dat allemaal zonder kracht of moeite, amper iets in mijn handen, gewoon beschaafd contact zoals ik het in de piste ook heb. Voor het eerst tijdens de galop op buitenrit ontspannen in mijn zadel kunnen zitten, in plaats van in verlichte zit haar stuitergalop overleven.

Ik ben blij met mijn aankoop

En voor de geïnteresseerden, ik hou enkel de trensteugel op contact (heb zelfs hier en daar kunnen loslaten) en deze loopt tussen ringvinger en middelvinger. De stangteugel hangt in een boogje en loopt onder mijn pink.
Wil ik dat ze vertraagd, ga ik zwaarder zitten en iets meer druk op de trensteugel. Geen reactie? heel traag en geleidelijk mijn handen kantelen, ik voel de stangteugel contact maken en *plop* hoofdje zakt, aandacht terug en ze loopt meteen het tempo dat ik wil. De stangteugel is bovendien een touwteugel waar redelijk veel rekbaarheid op zit (was de enige die ik nog had liggen) er komt dus amper kracht op de stang terecht. Blijkbaar is het voor haar voldoende om zachtjes de kinketting te voelen.

Nogmaals bedankt voor de tips en het advies!

**Geplaatst**: 22-01-12 22:32

Geplaatst: 22-01-12 22:32

Klinkt goed! +:)+