hestejente schreef:Als de druk op de teugels niet veel verandert heb je een dode hand, dat lijkt me niet fijn voor het paard.
Het is heel duidelijk voor een paard als hij weet waar je handen staan en daar verder niet zoveel mee gebeurd. Ik weet dat we geleerd hebben om met bewegingen mee te gaan en vering te hebben, maar hier in Portugal rijden ze nog klassiek en staat de hand, het paard zoekt het bit op en kan ook de druk totaal vermijden. Als je hand mee zou gaan naar achteren, is er altijd druk. Het ligt een beetje aan het paard wat hij prettig vind, maar ik merk dat de keuze aan het paard laten door de handen op een plek te zetten (bij rechtuit uiteraard) best heel goed en ontspannen werkt. Daarbij hebben ze ook meer het idee dat ze voorwaarts kunnen en dat is weer gunstig voor de achterhand.
En druk niet veranderen hoeft niet dood te zijn, zolang de polsen en armen losjes zijn.
Citaat:
Niet dat je nou in het wilde weg met je teugels moet gaan zitten rommelen maar wanneer je paard niet rechtuit loopt is het toch niet logisch dat je evenveel druk op de teugels hebt?
Dat is niet zo ingewikkeld als het lijkt. Als je twee handen naar buiten of naar binnen beweegt blijft de druk hetzelfde, maar verschuif je wel degelijk het gewicht van het paard naar binnen of naar buiten en doe je ook de hals buigen.
Bij jonge paarden moet je een hand extreem naar binnen brengen voor wendingen, maarbij paarden die in balans zijn ligt het anders. Het streven is uiteindelijk minimaliseren.
Citaat:
Bovendien is druk denk ik niet het goede woord, ik houd de teugels vast, maar laat het paard het bit opzoeken. Het paard, en niet de ruiter, neemt het bit aan.'
En dat sluit dus aan bij de handen op een plek houden....
Citaat:
Als je je binnenhand naar voren doet zal het paard zijn hals wat die kant op doen omdat hij daar de ruimte krijgt. Dat is toch wat je wil? Je wil toch buiging in dat lichaam?
Een paard buigt de hals niet naar waar het ruimte krijgt, maar daar vanaf.
Het "valt" naar waar het ruimte krijgt en dat willen we juist niet.
Daarbij wordt een en ander ondersteunt door beenhulpen. In een wending is het binnenbeen op de singel en het buitenbeen erachter. Met een binnenhand naar voren wijst alles voor het paard om zich naar buiten, weg van de druk van het binnenbeen, te bewegen en de kont naar binnen te draaien, daar het buitenbeen achter de singel is.
Voor mij is het onlogisch om een binnenhand naar voren te brengen, tenzij je hem ook erg van de hals neemt, waardoor de buiging door zijdelings bewegen van de hand wordt verkregen.
Stelling is trouwens niet "buiging in de hals" . Stelling is slechts het licht zijdelings bewegen van het hoofd vanuit de atlas, niet vanuit het midden van de hals! Het paard (inclusief hals) blijft recht en je kunt als ruiter dan 1 oog van het paard wat beter zien.
In de meeste gevallen wordt zowel stelling als buiging gevraagd.
Bij galop aanspringen wordt stelling gevraagd, maar geen buiging. Deze stelling kun je krijgen door twee handen naar buiten te brengen (dus de binnenhand meer naar de hals toe en de buitenhand er meer vanaf). Dat is een voorbeeld van evenveel druk houden terwijl je handen niet op dezelfde plek blijven.
daarbij moet je uiteraard ene halve ophouidng maken met je buitenhand om het buitenvoorbeen tegen te houden, je wilt immers dat het binnenvoorbeen verder grijpt, en de zit en beenhulpen zijn ook zeer belangrijk en ghet verbaasd me dat de meesten niet eens weten dat je bij galop aanspringen het kruis aan moet trekken.
Maar, vergeet niet dat elk paard op welke hulpen dan ook kan leren reageren. Je kunt bij wijze van spreek twee rukjes geven voor links af gaan en een rukje voor rechts af.
Iedereen kan dus roepen, "ja maar mijn paard doet het bij deze hulpen".
Er bestaan hulpen "volgens het boekje" , maar dat wil niet zeggen dat andere dingen niet werken.