- Springpaarden zien vaak meer in het parcours. Dressuurpaarden die veel grote evenementen, shows en clinics lopen zijn vaak ook minder zeikerig dan soortgenoten die alleen de regionale bakken zien.
- Van springen krijg je een goede onafhankelijke zit en een springruiter HOEFT zich ook niet druk te maken om een bok, als hij de hindernissen maar goed en snel overkomt.
- Nogal wat springruiters die ik ken gooien er thuis bij felle paarden een behoorlijk scherpe optoming op. Het maakt niet uit wat het met de aanleuning doet (zoals bij dressuurruiters, voor je het weet door zo'n actie maandenlang terug bij af), maar ho is wel ho, en dat weten de paarden ook verrekt goed.
- Het is een beetje dressuurcultuur om te miepen over omgevingsfactoren. Daar ga je vanzelf ook meer naar rijden 'O jee een wapperend vlaggetje'. Je eigen instelling doet een hele hoop!
- Een zeikbok is geen goed springpaard. Ik weet wel springgefokte paarden die pas goed springen na de tiende keer over dezelfde hindernis (en de volgende dag evt. hetzelfde verhaal
). In een wedstrijdparcours heb je daar niks aan, dus dat soort paarden komen na een paar mislukte oefenparcoursen vanzelf in de dressuurring terecht, waar de ruiter minder opkijkt van schrikgedrag, immers dat wordt een dressuurpaard bijna geacht om te doen
- Er wordt met veel dressuurpaarden 6 dagen op 7 gedressuurd. Springpaarden rij je hartstikke kapot met 6/7 springen en nogal wat springruiters vinden dressuur een beetje saai, dus wisselen veel af met buiten rijden, galoptraining en noem maar op.
en er is vast nog meer te bedenken.
ja het lijkt er steeds meer bij te horen een meeloper aan het lijntje
en ze lopen vaak nog in de weg als ie echt aan de tetter gaat ook 

, dus ik had even tijd om te spieken bij de springruiters..