Vjestagirl schreef:Ik was mijn paard ook weleens zat.
Totdat ik doorkreeg dat dat echt aan mij lag, aan het feit dat ik geen overwicht had en aan het feit dat mijn paard wat dominanter was dan dat ik aankon. De momenten dat ze lief en leuk was lag er niet aan dat ik goed kan rijden, maar aan het feit dat ze dan gewoon toevallig geen zin had om te klieren.
Paard wat naar mijn been slaat, wat er vandoorgaat op buitenrit enz is gewoon onopgevoed. En dat was die van mij ook, maar tis wel handig om er wat aan te doen. Heeft er namelijk niets mee te maken dat het (in jouw geval) een haflinger, of (in mijn geval) een fjord is, tis gewoon onopgevoed.
Mijn het-maakt-niet-uit-dat-het-een-IJslander-is-IJslander
heeft dat ook. Ik ben veel te lief voor 'm geweest. En aangezien het een paard is van het type dat als je 'm een vinger geeft je arm uit de kom rukt heb ik nu een probleem. Dat ik aan de hand met 'm aan het oplossen ben, dat gaat inmiddels goed, en in de bak rijden zit verbetering in. Ik durf alleen nog niet met 'm buiten te rijden
En 't is allemaal zijn schuld, hij heeft zo'n schattig hoofd en maakt allemaal steeds maar grapjes waardoor ik hem dan weer lief vind en over me heen laat lopen