Geplaatst Omdat dit paard toch altijd al wat moeilijk was, wilde ik toch gaan uitzien naar een ander (soort) paard, eentje waarbij ik met mijn beperkingen niet bang hoefde te zijn op om de halverklap in het zand te liggen.
Ik koos voor een Shire, het zijn machtig mooie dieren en koudbloeden, dus in mijn ogen wat cooler in de kop dan mijn bloedpaardje
Ik heb mijn vorige paard ingeruild en heb een 4-jarige, gereden Shire ervoor terug gekregen, met fikse bijbetaling. Zoals gezegd zou het paard gereden, zeer braaf en makkelijk zijn, wel moest hij verder doorgereden worden, maar hij was braaf, werd gezegd. Bij de verkoper heb ik verteld van mijn historie en mijn gevoel t.o.v. paarden, na mijn ongeluk. Ik vertrouwde er dus ook op dat ik eerlijk behandeld ben.
Na een dag of 4 ben ik begonnen het paard op te pakken, eerst aan de longe. Dat liep op een enorm fiasco uit, want het paard steigerde meerdere keren en raakte in paniek. Ik schrok, want zo had ik mij geen koelbloedige koudbloed voorgesteld!
De dagen er na ben ik bewust een stap terug gegaan en heb hem de beginselen van longeren langzaam bijgebracht, dat ging aardig maar hij raakte nogal snel in paniek.
Na een paar dagen, hij was toen ongeveer een week in mijn bezit, gaf het paard zoveel vertrouwen dat ik het aandurfde er op te stappen, immers, hij was bereden en dat zou dan ook geen probleem moeten zijn. Ik had zelf ook geen angst, het vertrouwen was daar gewoon.
Echter, het paard ontplofte helemaal en raakte volledig in paniek van mij op zijn rug. Mijn man kon hem met moeite aan de grond houden en ik ben er snel afgesprongen, om erger te voorkomen. Ook hier weer schrik, ik deed het heel rustig, beheerst en kundig, ik heb veel ervaring, ook met zadelmak maken. Maar dit was niet wat ik zou verwachten bij een GEREDEN paard!
In de dagen daarop heb ik steeds langzaam geprobeerd wat te gaan hangen, klopjes gevend op zijn rug, billen, en iedere keer weer - die totale paniek als ik ook maar IETS deed.
Ik besloot het paard enkele weken rust te geven, lekker in de wei even tot zichzelf te laten komen, want het was misschien ook wel te snel, en een stressvolle situatie. Algoed, zo gezegd, zo gedaan en lekker de band wat opgebouwd, samen wat gewandeld, gepoetst, geknuffeld, dat gaat allemaal goed.
Vanaf vandaag heb ik hulp in de vorm van een vrouw die ruim 40 jaar ervaring met paarden heeft. Zij is ook rustig, kundig en handig. Zij zou mij gaan helpen, want uiteraard had ik mijn "probleem" met haar besproken, en zij vond het ook wel wat gek worden.
Algoed, ook vandaag ging het NIET goed - totale paniek, wegrennen, vluchten, steigeren. Zolang je gewoon met hem omgaat, dus niets in de vorm van arbeid van hem vraagt, is het goed. Maar hij is wel schrikachtig, vindt alles eng en loopt het liefst overal voor weg. Maar met hem wandelen gaat wel, zolang je zelf geen gekke bewegingen maakt (zoals je armen de lucht in enzo)
Zadeldekje op zijn rug doen - totale paniek. Hoofdstel in proberen te doen - totale paniek. Alles wat ik wil, vindt hij eng, hoe rustig ik ook ben, hoeveel ik hem ook beloon als hij het toe laat....
Mijn hulp zegt: "Hij kijkt zo enorm wantrouwend uit de ogen, er moet iets met dit dier gebeurd zijn, wát weet ik niet, maar dit is geen normaal gedrag"
We willen het twee weken aanzien en hem proberen te veranderen, anders moet hij terug waar hij vandaan kwam, dat is voor mij zeker.
Echter, het blijft maar aan mij knagen... ik krijg op deze manier angst voor alles en iedereen.... mijn vertrouwen is helemaal weg, dit is NIET wat ik wil en zo is het mij NIET verteld dat hij zou zijn...
Ik wil hem enerzijds een eerlijke kans geven, maar hoe groot zijn de kansen dat ik vol vertrouwen op stap straks? Erg klein, als je het mij vraagt.
En hoe groot is de kans dat hij helemaal rustig wordt? Dat hij leert te vertrouwen? Dat hij niet om ieder wissewasje helemaal in paniek raakt?
Hij raakte vanochtend helemaal in paniek toen mijn hulp en een kennisje het erf op kwamen fietsen - hij heeft zich met enorm veel kracht losgerukt en zette het op een rennen... WAT als ik er op dat moment op had gezeten? Dat zijn steeds zaken die door mijn hoofd malen.
Eerlijk gezegd - ik zoek gewoon een super brave hobbelknol, geen trouble-zak. Ik wil fijn kunnen rijden zonder angst, zonder steeds na te moeten denken "Oh, ik zou weleens er af kunnen donderen vandaag" Snappen jullie???
Kortom? Wat moet ik doen???
