Dat heeft me aan het denken gezet want dat is wel de manier waarop ik het (bij verschillende instructeurs) geleerd heb.
Stelling vroeg je op de binnenhand met meer druk, de buitenteugel gebruikte je voor begrenzen en het regelen van het tempo. Je vroeg meer op de buitenhand na een volte om het paard weer recht te richten en nageeflijk rijden deed je met de buitenhand.
Nu doe ik het anders. Het rijden op "twee teugels", simpel gezegd, vind ik een stuk prettiger. In de loop der jaren kreeg ik steeds vaker hele andere inzichten door de instructie waardoor ik veel van wat ik geleerd had overboord moest gooien.
Toch betrap ik mezelf erop dat ik, als ik er niet bij nadenk, soms nog meer druk op de binnenteugel leg bij een volte waardoor mijn paard meteen naar binnen valt.
Maar ik vraag me af of ik nu op een "foute" manier heb leren rijden (of nog erger, het altijd verkeerd begrepen heb

Om het plaatje even te verduidelijken: ik ben 30 jaar geleden begonnen met rijden en zo'n 25 jaar geleden werd dat rijden echt serieus met een eigen paardje en prive-les van een Deurne-instructeur die zelf niet onverdienstelijk reed in de dressuursport.