Geplaatst Gisteren - 1 mei 2005 - behaalde ik in Laag Soeren een mijlpaal met mijn Retje: voor het eerst een afstand van ruim 100 km ('twee keer Austerlitz') bij zo’n 30 graden - en ik zal het niet te spannend houden: we hebben ‘m goed uitgereden! Voor degenen die het aandurven volgt hieronder een wat uitgebreider verslag.
Met dank aan Carla, Marco en Eliberto voor de schitterende foto's!
Het is eind april 2005 en over een week rijd ik mijn eerste 100+. Stiekem ben ik best wat nerveus. De 82 km van Holten vorig jaar september (onze eerste klasse 3) was in feite een eitje: een rit in ons eigen gebied en die zomer was het al aardig warm geweest. Dit is andere koek: relatief zwaar terrein, minstens 20 km meer en dan ook nog op de eerste echte zomerse dag van het jaar.
Het begint een behoorlijke uitdaging te worden en voor het eerst houd ik er rekening mee dat we onderweg kunnen stranden, dat we de finish niet halen, dat op een van de vetgates het doek valt omdat het niet verantwoord blijkt om verder te rijden. Maar we gaan er nog steeds voor de volle 100% voor - of is het inmiddels 105%?
Op zaterdagmiddag vertrekken we naar ons logeeradres bij Apeldoorn, tien kilometer van het wedstrijdterrein. Met zo’n lange rit voor de boeg lijkt het ons verstandiger om niet op dezelfde dag ook nog een eind met de trailer te hoeven reizen. 's Avonds komen mijn grooms daar nog even langs om de route door te nemen (inclusief Susanne van De Hoefslag die ons gaat volgen voor een reportage over groomen) en als ze weg zijn, dringt het tot me door dat de 105 nu wel heel dichtbij komt. Uiteraard duurt het nog wel even voor ik in slaap val: ik schrik iedere keer wakker omdat ik denk dat ik iets belangrijks ben vergeten.
Op zondagochtend gaat om half vijf de wekker. Ret is ook al wakker, heeft goed gedronken en wil heel netjes eten. Nog even de laatste spullen bij elkaar zoeken en dan kunnen we tegen zes uur gaan laden om vervolgens door een mistig weidelandschap richting Laag Soeren te kachelen.
1
De 105 km start om half acht en van de vier deelnemers op de lijst zijn er nog twee over, de andere twee hebben zich afgemeld. De voorkeuring verloopt naar wens. Ik start samen met Theo. Onze paarden blijken qua tempo prima bij elkaar te passen, Ret wordt alleen een beetje nijdig op de momenten dat Theo's paard voorop wil lopen. We genieten van een heerlijk ochtendritje met hier en daar waarschijnlijk een edelhert (de reeën zijn hier groter dan op onze Berg! ) en een angstaanjagend schreeuwende pauw in een boom. Op 27 km staat een waterkuip en Ret begint daar spontaan uit te drinken - het eerste juichmoment van de dag!
Om half negen is mijn besef van links en rechts nog niet optimaal geactiveerd: midden op de hei rijden we heel suf verkeerd - vlak voor een groompunt, en onze grooms maar wachten. Gelukkig is het nog niet zo warm. Die twintig minuten extra zijn jammer, maar we doen het toch rustig aan - de dag is tenslotte nog lang.
2
Na 33 km is daar de eerste vetgate en mijn groomteam staat al klaar om Ret van me over te nemen. Ret is nog wat druk en geeft duidelijk aan dat hij die pauze maar niets vindt, hij was net zo lekker aan het lopen.
Na de keuring komt Theo naar me toe met de mededeling dat ik in mijn eentje verder moet: zijn paard is linksvoor onregelmatig. Balen, zowel voor Theo als voor mij: het ging net zo goed samen. Maar het is niet anders.
Na 45 minuten (wel lekker, zo’n lange vetgate) en veel GRAS, hooi, slobber en vooral zout en electrolyten voor Ret op naar het tweede rondje: 30 km over de gele route van de Veluwe Trail - zonder gezelschap.
3
Door het zand bij de Posbank langs de wilde paarden, kuddes Schotse Hooglanders, via haarspeldbochten omhoog door het bos... Qua terrein het zwaarste rondje van de vier, maar ik merk er eigenlijk weinig van: Ret loopt super en ik zit vooral uitgebreid genieten van het landschap waar ik op dat moment met mijn Dravebiertje aan onze eerste 100+ bezig ben. Gezelschap mis ik nu even niet: mijn paard en ik hebben genoeg aan elkaar.
Op de foto zijn deelnemers op de 72 km te zien, ik reed hier heel alleen.
4
Jammer dat ik geen camera bij me heb: op 55 km komt er een grote modderplas in zicht met daarin twee Hooglanders die waterbuffeltje staan te spelen - 'Wij hebben het warm en wij gaan niet opzij'. Je kunt links en rechts langs de plas, maar ook daar staan runderen. Ret kijkt wat aarzelend om zich heen en besluit haastig tussen de twee linker koebeesten door te lopen: 'Brr, enge beesten'. Maar van de runderen die we later tegenkomen, kijkt hij niet meer op: 'Ken ik al'.
Tijdens deze ronde gaat Ret nog beter drinken: niet alleen uit bijna iedere waterkuip (bij voorkeur de sponzenbak, waarschijnlijk vanwege het zoutige zweetsmaakje van zijn soortgenoten) maar zelfs uit waterplassen - het lijkt wel of ik op een echt endurancepaard zit! Twee jongetjes die in het bos aan het skelteren zijn, houden een wildhek voor me open. Daarvoor moeten ze met hun gympen door enkelhoge blubber en ik bedank ze dan ook uitbundig.
Vetgate 2 komt in zicht. We hebben er nu 63 km op zitten en mijn groomteam staat alweer klaar om mij letterlijk de touwtjes uit handen te nemen. Normaal gesproken wil ik altijd zoveel mogelijk zelf doen, maar op de een of andere manier werkt het perfect zo. Ret is in goede handen en volgens mijn grooms hoor ik te 'zitten' op de vetgate ('Zitten? Ik heb net alweer dik twee uur op mijn paard gezeten!').
Ret is nog steeds vrij druk, maar ook deze keuring levert geen problemen op. Weer 45 minuten rust, Ret eet GRAS (en wat ander spul) en we voelen ons nog steeds prima. Het vertrek vindt Ret even wat vreemd: ‘Wat, alweer weg hier?’ maar al snel staan zijn oren weer strak naar voren en is het 'gaan met die ba... eh, Dravebier'.
5
6
7
Was ronde 2 vrij zwaar vanwege het terrein, ronde 3 (van 22 km) is pittig omdat we uitsluitend tegenliggers hebben (korte klasse 2) en geen ruiters die dezelfde kant op rijden, in combinatie met veel paden waar we al eerder vandaag zijn geweest. Gelukkig wel weer groompunten, controleposten en waterbakken.
8
9
Vlak voor vetgate 3 voel ik even mijn voeten niet meer en ik ga naast Ret lopen. Het gevoel komt al snel weer terug, niets aan de hand dus. We hebben er nu 85 km op zitten met nog 20 te gaan.
10
Vetgate 3 is op de open plek in het bos waar ook de P/A was. Ik ben de allerlaatste van de dag, de hele vetgate is vrij en dat heeft effect op Ret: hij is een stuk rustiger dan bij de eerste twee vetgates. Bij de keuring treedt wat onnodig oponthoud op, maar mijn paard is in orde en ik kan aan de laatste 20 km beginnen.
Op deze vetgate word ik even emotioneel: zoveel mensen die voor mij en mijn beest in touw zijn om ons naar de finish te begeleiden... De organisatie is uiterst behulpzaam, mijn grooms werken zich uit de naad, ik word nog even gemasseerd, onze Nederlands kampioen loopt al de hele dag de organisatie te helpen en is ook op deze vetgate te vinden, ze leent mij haar hartslagmeter (de mijne vertoont kuren) en belooft nog even naar een controlepost te fietsen om mij wat water te brengen.
11
Aan alle kanten wordt gezegd dat dit de mooiste 20 km gaan worden die ik ooit heb beleefd (en ondertussen eet Ret GRAS ). Inmiddels is het al kwart voor 5 in de middag - we zijn dik 9 uur geleden vertrokken...
Nog 20 km te gaan dus, met als belangrijkste doel mijn paard gezond en heelhuids over de finish te krijgen. Het laatste rondje gaat Ret er nog even lekker tegenaan: een fijn stabiele HF, bij iedere helling trekt hij nog even mooi aan met de oortjes strak naar voren om daarna een heel efficiënte afdaling te maken.
12
Al sinds het tweede rondje maak ik dankbaar gebruik van alle sponzenbakken die er staan. Even afstijgen en de tijd nemen om mijn paard nat te maken terwijl Ret drinkt. Ook drinkt hij inmiddels uit bijna iedere grote plas.
Op het punt met het bordje '95 km' kom ik wat Vlamingen tegen die een wandeltocht aan het maken zijn: 'Hoe lang bent ge al onderweg?' Ik vertel dat ik om 7.30 ben vertrokken. 'Zo, en moet ge nog een end?' Ik wijs naar het bordje en zeg dat ik nog 10 km te gaan heb. '105?? Veel succes gewenst dan, we hebben respect voor u!'
Op 100 km staat Ret acuut stil, midden in een plas. Ik denk: 'Het zal toch niet... Batterijtjes leeg?' Ret kijkt eens om zich heen, zucht diep en begint te drinken, om vervolgens vrolijk de plas uit te draven. Nog 5 km te gaan.
Iets tegen half zeven in de avond komt de finish in zicht. Een van de organisatoren houdt het laatste wildhek voor me open en roept lachend: 'Rijden, ze wachten op je!' Het hoofdterrein komt in zicht, bij de finish staat het vol met mensen... Ik trek nog even een sprintje...
13
14
...en we zijn BINNEN! Meteen word ik van mijn paard geholpen, mijn grooms nemen het over, de HF wordt gemeten (87), ik word aan alle kanten gefeliciteerd. Maar ik ben er nog niet: we hebben nog een nakeuring te gaan.
Mijn grooms zijn een half uur lang druk bezig met Ret: koelen, HF meten, weer koelen, weer HF meten... Ret lijkt eindelijk onder de indruk te zijn van de afstand die hij zojuist heeft gelopen en komt wat tot rust.
15
Ikzelf probeer ook weer braaf in de stoel te blijven zitten terwijl ik mijn paard in de gaten houd en krijg wederom een massage.
16
Na een half uur is het tijd geworden voor de nakeuring. Alle ogen zijn op ons gericht: de enige combinatie op de 105 km en de laatste die is binnengekomen.
17
Ret wordt wat nerveus en het tellen lukt niet goed. Als hij rustig is, telt de vet opnieuw: de HF is 60! Dan de locomotie. Voor mijn gevoel loop ik over de langste monsterbaan die ik ooit ben tegengekomen. Ik zie en hoor niets om me heen: ik loop alleen maar met mijn paard naast me en kijk ondertussen naar de vet. Die kijkt naar een andere vet, knikt en schrijft een A op. Ik hoor applaus, gejuich en ik wil mijn knol om de hals vliegen. Die voelt dat ik het touw iets loslaat en duikt meteen op het plukje gras dat hij al vanuit zijn ooghoek zag. Geen aandacht voor zijn fans: nee, GRAS is belangrijk.
18
Men had ons al gewaarschuwd: emotioneel is het zeker, mijn Dravebier en ik, onze eerste 100+ waarvan ook nog eens 72 km volledig aan elkaars gezelschap overgeleverd...
Ik realiseer het me nog niet helemaal. Ik vergeet mijn telefoon van 'stil' te halen en ontdek later pas de sms’jes en gemiste oproepen van de vele mensen met ons hebben meegeleefd. Op ons logeeradres kan Ret nog even lekker de wei in. Ik geniet van mijn fantastische beest, controleer regelmatig of zijn hartslag wel netjes zakt (het is tenslotte nog drukkend warm) en om een uurtje of tien sluit ik de stal af.
Ook deze nacht schrik ik nog tig keer wakker (onder andere omdat ik denk dat ik mijn lenzen niet heb uitgedaan en omdat ik denk dat mijn paard met een HF van 120 op stal staat) en om kwart voor zeven houd ik het niet meer uit in bed: ik wil mijn paard zien. Ret begroet me met flink gehinnik. Aan zijn emmers te zien heeft hij goed gedronken, maar zijn brokken zijn niet interessant: hij wil naar buiten, naar het GRAS.
Eerst nog maar even een eindje lopen. Hij loopt iets stijf, maar dat vind ik niet echt vreemd na zo'n rit en een nacht op stal. Op de oprit bij het huis denkt hij dat hij op de monsterbaan loopt: bij de weg draai ik hem om en hij wil in een flinke draf terug. Nu mag hij eindelijk naar het GRAS, waar hij ook lekker even een paar keer gaat liggen rollen. Ret komt nu ook wat meer los en hij voelt zich goed.
Tijd om onze gastvrouw te bedanken en richting huis te gaan. Bij thuiskomst meteen even lekker in de paddock om te rollen en de buurman te begroeten:
19
Daarna onder de slang de klei van de benen gewassen en de rest van de middag de wei in. Eenmaal op stal gaat Ret in de mediteerstand: hals horizontaal, hanglipje eruit en kont naar de deur (je zou haast een bordje aan zijn staart hangen met ‘Niet Storen’) maar voor het eten wil hij zich wel weer even omdraaien. Nu even lekker een week of twee vakantie voor Ret en over twee maanden de volgende uitdaging: de Fasna Trail, 91 km.
Overigens voel ik me prima, zelfs stukken beter dan na de 52 km van Austerlitz. Ik voel wel dat ik gereden heb, maar van (spier)pijn is nauwelijks sprake. Ret was erg relaxed en ikzelf ook, dat scheelt waarschijnlijk al een boel. Maar goed, de tweede dag is erger zegt men.
Marco, Maarten, Nienke, Thijs, Yannick, Rob, Susanne, Carla, Renske, Joan, organisatie Sprengenrit en alle meelevende supporters: enorm bedankt dat jullie onze eerste 100+ tot een succes hebben gemaakt! Mijn zusje komt morgen terug na een wereldreis van bijna 8 maanden (nog een heftig moment deze week) en ik weet wel zeker dat ze heel trots zal zijn op ons beest.
Eerlijk gezegd dacht ik ergens op het derde rondje wel 'ik ben toch hartstikke gek, dit wordt mijn laatste rit, 't is mooi geweest zo!' Maar ik vrees dat de verslaving het gaat winnen.
Foto's:
1/2/3/8/19 M. Santing
5/6/7/9/10/13/15/16/17 C. Bosch
4/11/12/14/18 E. van den Beld
[Edit] Credits toegevoegd
[Edit] Foto's naar andere server verhuisd
Kan me best voorstellen dat zoiets emotioneel is! Jullie hebben het top gedaan, vooral met die hitte 
). 