En toen bedacht ik me weer dat het vaak een lastige opgave was

Vooropgesteld moet gezegd worden dat mijn paard en ontzettend lief dier is en ik zou hem nooit inruilen, maar jeeeeeeemig wat heb ik soms toch zitten vloeken.
Hij bokte niet (zo vaak), hij rende niet... Hij deed gewoon niks. Hij liep z'n rondje en zijn lijf werkt niet mega mee dus hij loopt graag lekker lang en uit elkaar gevallen. En ik heb gewerkt, gelest en altijd alles bij mezelf gezocht als we na 5 jaar nog geen winstpunt reden in de B.
En ik ben geen sterruiter en bij z'n opvoeding heb ik best wat steken laten vallen. Maar sinds ik na zijn ongeluk ook weleens andere paarden rijd moet ik toch concluderen dat het niet volledig bij mezelf ligt, maar ook voor een heel groot gedeelte bij hem. Ik rij namelijk direct beter met andere paarden dan met die van mezelf waar ik toch zo'n 9 jaar mee heb gereden. En dat zijn dan ook niet perse goed gereden paarden. In heb er een ingereden die na twee maanden onder het zadel betere punten liep dan mijn eigen paard

Overigens is hij in de algemene omgang ook lief, maar dominant en snel beledigd. Zijn moeder was qua rijden en omgang precies hetzelfde.
Dus bij deze het discussiepunt, het algemene gezegde 'het ligt niet aan het paard maar aan de ruiter' is soms niet van toepassing... Want soms ligt het wel aan het paard en zijn slechte bewerkbaarheid.
* overigens was er niks mis met mijn paard, op bepaalde dagen liep hij namelijk wel de sterren van de hemel en verder was alles nagekeken en bijgehouden.