Ik rij sinds juli een superleuk paard voor iemand anders, toen ik hiermee begon was ze net een week zadelmak. Ze pakt alles supersnel op en is leergierig. Maar er is wel een probleem...
Ze is van zichzelf heel snel bang voor iets dat achter haar aan komt. Dit kan een ander paard zijn dat achter hem rijd, maar ook mij vond ze (vooral in het begin) erg eng. Als er iets achter hem aan komt raakt ze helemaal in paniek, je ziet het wit van haar ogen en ik heb op dat moment niks meer te vertellen.
Ik neem haar ook bijna wekelijks mee op wedstijd, zowel springen als dressuur. Dit is vooral om haar ervaring te laten opdoen. Het ene moment loopt ze heel braaf haar rondje alsof ze nooit anders doet. Maar het andere moment is ze weer bang voor vanalles en raakt ze weer helemaal in paniek. Vooral met springen is dit erg lastig, vlak voor de hindernis blokkeert ze (pakt ineens het bit vast en steekt zijn tong uit zijn mond) en een paar meter na de hindernis kan ik haar weer onder controle krijgen.
Als ze een 'paniekaanval' heeft en ik niks meer te vertellen heb doe ik het volgende:
Ik probeer mijn been er gewoon aan te houden en ik ga niet trekken of wat dan ook om haar weer bij me te krijgen, dit helpt bij haar nieten vind ik ook niet eerlijk tegenover het paard. Ik blijf haar dus gewoon rijden met mijn benen en probeer haar op de volte te zetten zodat hij niet de kans krijgt om volledig overstuur de raken en heel hard kan gaan. Als ik op een hindernis aanrij, en haar er recht voor komt, blijf ik evenveel druk houden op beide teugels en ik laat haar rustig, maar wel voorwaarts, richting de hindernis gaan.
Even voor de duidelijkheid: ze is ontzettend leergierig en heeft ook plezier in haar werk. Zowel springen als dressuur vindt ze hartstikke leuk om te doen. Maar doordat ze ergens van schrikt kan ze zo in paniek raken dat ik niks meer met haar kan. Met haar tanden is niks mis en ook haar rug is nagekeken. Voor zover ik weet heeft ze geen nare associaties met het rijden. De ene week heb ik het idee dat het echt steeds beter gaat en dat ze er uiteindelijk wel overheen zal komen, maar een week daarop zou ze bij wijze van spreken weer helemaal terug bij af kunnen zijn en zie heb ik het idee dat het nooit goed komt. Het zou erg zonde zijn als het inderdaad niet lukt om haar over haar angsten heen te krijgen, want ze heeft echt potentie voor de hogere sport.
Mijn vraag is: heeft iemand misschien tips om dit probleem goed aan te pakken?
Liefs
