Ik heb drie jaar lang letterlijk en figuurlijk rond gehobbeld op mijn toen lease pony. Het allerbraafste dier van de hele wereld en zette geen stap verkeerd. Eerlijk is eerlijk, rijden kon ik niet dus ik vroeg ook niks. Nageven en spier/lichaam gebruik kende hij niet. Zijn eigenaar ging enkel met hem op buitenrit waar hij op de heen weg ook heel erg braaf was, alleen op de terugweg heel erf fel, voorwaarts en niet te stoppen. Ik was en ben nog altijd een onzekere, angstige ruiter maar op hem voelde ik mij zeker. Op een dag ging de knop om en wilde ik van het hobbelen me richten op de dressuur, een paar maanden later kreeg ik de kans om hem te kopen en zijn we begonnen aan onze rit tot succes. Ik nam goede begeleiding, liet er twee maal een zeer goede osteopaat bij komen + de tandarts en een nieuw zadel. Vanaf dat moment heb ik hem langzaam opgebouwd naar waar we nu zijn. Hij is van manegeknollie opgebloed tot leuk sportief paard(je) waar ik in 6 wedstrijdjes L1 + mee ben geworden tussen de paarden. Ik ben ontzettend trots op zijn (en onze) ontwikkeling wat een hoop tijd, geld en energie heeft gekost.
Dan nu het probleem: Het begon op onze vorige stalling, dat was erg primitief en hij stond toen 24.7 in de zomer buiten. Ik heb altijd super kunnen rijden tot ik een keer in galop een wending bij A vroeg. Eenmaal op de A-C lijn schoot hij er vanuit het niets als een malle vandoor. Ik pleurde er net niet vanaf en schrok me de .... Ik ben afgestapt en ontzettend geschrokken, hij heeft dat toen een keer gedaan en niet weer. Dit was trouwens in de zomer van 2016, nog aan het trainen voor het debuut in januari 2017. Toen deden we in september mee aan een onderlinge, reden we langs een weg (ik zat erop) en er reden twee motoren voorbij, hij schoot er toen als een malle in rengalop op straat vandoor, dat was heel gevaarlijk. Die motoren reden heel dicht langs ons en gaven extra gas bij. Hij is op buitenrit sowieso wel fel en hij voelde misschien mijn wedstrijd spanning. Dit liep goed af gelukkig
In oktober 2016 zijn we van stalling verhuisd, veel luxere stal maar wel iets minder buiten (5-6 uur) en in paddocks. Hij is toen van 24/7 zomerse weide gang (ze stonden daar in de zomer 24/7 op het land) Ik ben weggegaan om een hoop redenen die ik hier liever niet kenbaar maak. Op de nieuwe stal kregen alle paarden Dommelsche Waterermolen brok staan ze in paddocks en gaan ze straks ook de weide op. Het heeft ons maanden gekost voordat ik weer normaal kon rondrijden want hij kon niet meer normaal stappen of draven en was een brok spanning, daarnaast begon hij steeds vaker weg te schieten op dezelfde manier, alsof hij door een wesp in zijn kont gestoken werd! Niet te voorspellen..
Ik heb hem van die brok afgehaald na 2 maanden en teruggezet op Pavo Sportsfit muesli/basis brok. Hij was toen weer normaal te rijden maar had in 2 hoeken van de bak altijd wat moeite. Dit hele verhaal speelt dus al sinds oktober en het werd steeds een beetje erger. Dat wegschieten gebeurt namelijk steeds een beetje vaker en de fout die ik gemaakt heb is dat ik een paar keer nadat het gebeurde gestopt ben met rijden. Ik was dan zo in shock of aan het janken (ja, mietje.. i know kan er niks aan doen) dat ik niet verder kon of durfde. Ons debuut zat eraan te komen maar mijn vertrouwen was wel geschaad. Op wedstrijd presteert hij overigens top, doodbraaf en geen stap verkeerd, een echte droompony.
Nu hebben we het koude weer gehad, nu komt de lente eraan en zo is er elke keer wel een reden. De ene keer krijg je te horen ach het is koud, nu is het van o ze hebben de lente in de kop. Maar waar het op neer komt is dat ik steeds minder durf te rijden. En ik van een mega fanatieke ruiter nu iemand ben geworden (de laatste twee weken, na ons L1 debuut) dat ik niet meer zo goed durf en nerveus ben bij het idee van rijden. Ik heb mijn stalgenoot die hem goed kent en ook op de vorige stal weleens op hem reed laten oppakken en hij flikt bij haar precies hetzelfde alleen is hij dan niet bang. Er is geen specifieke reden voor het wegschieten, wel komt het heel onverwacht en heeft hij er zo'n snelheid in dat je in 2 galopssprongen alweer aan de overkant bent. Ik probeere nu door te rijden alsof er niks aan de hand is, soms trillen mijn benen maar ga ik wel door. Ik laat me niet meer kennen door deze voorvallen. Na het wegschieten loopt hij relaxed en rustig verder, drukt geen rug weg oid..
De zadelmaker is geweest, zadel ligt goed.De osteopaat komt in mei weer langs, de tandarts komende week maar naast dat vervelende gedragsdingetje is hij topfit, glimt hij als een worm en is hij (eindelijk) los door zijn hele lichaam. Hij heeft in zijn hele leven bij zijn vorige eigenaar niet veel hoeven doen, al is hij gekocht als sportpony met kwaliteiten. Die kwaliteiten heeft hij ook en hij leert heel snel (hij is overigens 15, bijna 16) Hij steigert en bokt niet maar het is wel een pony die spanning opbouwt soms en dus als een gek weg kan schieten.
Sorry, wat een verhaal! Mijn vraag is.. Hoe kan het dat hij dit doet? Is dit erin geschoten omdat hij heeft gemerkt dat ik een paar keer gestopt ben met rijden door zo'n actie? Hij doet het vanuit verschillende gangen of oefeningen, niks specifieks en de ene dag wel en dan een week of twee niet. Of zou het dan toch pijn zijn? Na het wegschieten loopt hij ook alsof er niks aan de hand is braaf verder.
Moet ik hem misschien omlaag zetten in voer? Hij krijgt nu 2x 0.500 gram muesli/brok per dag. Dat kreeg hij op zijn vorige stal ook.
Respect als je dit verhaal gelezen hebt en ik hoop dat ik duidelijk ben geweest! Ik wil zo graag een dappere ruiter zijn en er vol voor gaan maar mijn angst staat mij in de weg. En ik had nooit verwacht dat de braafste pony ooit zich zo kon uiten. Ik doe veel afwisselende dingen met hem, behalve op buitenrit gaan (we staan hier nog niet zo lang en het is net mooi weer, daarnaast is hij buiten dus erg fel) Maar die angst is ook weer weg zodra ik er een paar keer heb opgezeten, die wegschieters overleef ik wel maar ik merk dat ik er tegen op begin te zien om te rijden.
Hopelijk hebben jullie tips voor mij!
