Geplaatst Niet om pb's te krijgen met goedbedoelde reclame voor allerhande osteopaten, goeroes en fluisteraars.
Ik zeg dit omdat ik dat laatste tijden nogal voor heb..
Ik heb en ken goede lesgevers. Goede osteopaten, masseurs, dierenartsen, bitfitters enzovoort. En maak daar ook goed gebruik van als ik dat nodig acht.
Heb sinds kort een nieuw paard. Na 5 jaar lang met een paard te hebben gereden die voor mij te sterk was en rijtechnisch gewoon erg moeilijk. En ben heel onzeker geworden. Was nooit heel zelfzeker, maar het is erger geworden na die 5 jaar. Aangezien ik altijd op een negatieve reactie stootte ben ik ook onzeker over het rijden zelf geworden.
Nu toevallig op een knappe lusitano gevallen. Die ook erg onzeker was. Bang en niet erg goed gereden geweest. Kon, durfde geen voetjes geven. Hij stond te koop bij ons op stal, mocht er mee rijden. En hij mocht niet meer weg. Dus heb ik hem gekocht.
Onze stal had al wat tijd en geld in hem gestoken. Waaronder tandarts en osteopaat, wat enorm nodig was, want hij was zoooo vast.
Heb hem nu sinds januari, en reedt er mee sinds midden december vorig jaar.
Alles ging prima. We gingen stijgende lijn. Kwamen af en toe op problemen uit, die we dan weer oplosten.
De kleine problemen zijn voornamelijk ik die op een negatieve reactie stoot van het paard en mezelf ga aanpassen. Dus compromis sluiten. Wat eigenlijk niet goed is. Onbewust zoek ik een oplossing voor een probleem. Die eigenlijk veel simpeler kon opgelost zijn. Door gewoon te zeggen. Neen ik wil daarheen en op die manier. Maar als eerder onzeker ruiter en (te) zachte persoon tegenover het paard, zoek ik uit nature dus een omweg.
Maar altijd hebben we dat simpel kunnen op lossen. Door mezelf gewoon een schop te geven en even op mijn tanden te bijten. Maar ben altijd wel mezelf gebleven en blijven luisteren naar het paard.
Het werd lente. Paarden gingen buiten. Waaronder ook mijn hengst. Waarschijnlijk de eerste keren in zijn leven dat hij dag dagelijks buiten mocht.
Bloed getrokken ter controle, daar kwam uit tekort aan vit E.
We gingen terug stijgende lijn, voelde hem sterker worden. Echt helemaal in de wolken. Hij werd steeds rechter en gelijk op 2 teugels. Losser in zijn lijf, ging meer doorgalloperen en werdt krachtiger.
Tot opeens. Stapte op, drafwerk ging niet zoals gewoonlijk, maar niet dramatisch. Gewoon wat meer op zijn voorhand, beetje duwen en loperig. Galop opeens rampzalig. Kop in de lucht, kont helemaal naar binnen. Kon gewoon de hoek niet doorgalloperen.
Toevallig stond de staleigenares te kijken. Ik schrok mij een hoedje want wat deed hij nu opeens? Staleigenaresse moedigde me aan om even door te nemen. Vanaf ik wat weer controle had gestopt.
Sindsdien gaat het niet meer zoals gewoonlijk. Paard reageerd extreem prikkelbaar. Staakt en slaat naar het been. En het wordt alleen maar erger en erger. Totdat nu hij gewoon uit het niets begint te bokken.
We dachten eerst hij is dominant geworden. Teveel hengst geworden. Door dagelijkse weidegang en extra vit e, voelt hij zich DE man.
Hij had een allergie. Ik dacht misschien is hij geïrriteerd daardoor. Maar geen verandering.
De osteopaat, die bij ons op stal staat, even laten kijken. Iets vast achter het zadel, maar niets ernstig. Even losgemaakt, mocht meteen weer rijden.
Dus was doornemen toch de oplossing?
Maar voor mij, als onzekere ruiter, die eindelijk wat vertrouwen begon te krijgen, is dit niet evident. Toch even doorgezet. Ene dag wat braver dan de andere dag.
Maar de staleigenares stond les te geven, ik zei hij is wel braaf maar toch weer wat duwen en zich wat lang proberen te maken. Eigenlijk niet zoals ik hem gewoon ben. En ze zei, je zoekt terug omwegen. Je moet hem rijden. En hij moet luisteren. Dus even willen oppakken.
Wat een drama! Bokken en bokken enzovoort. Staleigenares erop. Hetzelfde verhaal.
De dag erna, gisteren, had ik les. Eerste keer op verplaatsing in de buitenpiste daar. Begon goed. Maar opeens terug hetzelfde bokken en blokkeren en nogmaals bokken en slaan naar je been.
En ik heb gewoon geen idee waardoor het komt. Het begon omdat ik zijn aandacht vroeg. Keek naar iets in de verte. Vroeg hem zacht, ey opletten we zijn bezig en krijg ik gewoon een rotbok als reactie. En het ging zo verder. Uit het niets springt hij gewoon de lucht in.
Hij is wel altijd beetje nukkig geweest op je been. Zelfs stijgbeugel aannemen reageerd hij op.
Ik ben gewoon al huilend afgestapt. Ik heb hier geen zin in. Staleigenares er terug op. Hetzelfde verhaal.
De lesgever zei dat ik dit heb veroorzaakt. Maar zou niet weten door wat! Heb ik hem niet genoeg aangepakt? Ik ben een schijtluis. Maar kan technisch gezien een aardig stukje rijden.
Wanneer hij nog niet aan het bokken was, zei de instructeur, dat hij weer in positieve zin was veranderd.
Wat ook zo is. Hij wordt alleen maar mooier en voller!
Dus we gaan nu de osteopaat toch nog eens laten kijken.
Even het zadel bekijken, op het eerste zicht ligt hij nog ok. Maar ik ben geen zadelpasser natuurlijk.
Rij nu met een wintec. Ging normaal volgende week vanuit belgie naar Ninon gaan op zijn zadel te laten aanmeten. Eerst er weer op durven...
We gaan als de osteo niets vind hem even op pijnstilling zetten. Gewoon om te kijken, heeft hij pijn?
Maar wat als ik dit heb veroorzaakt.... Het kan toch niet omdat je geen doorpakker bent en telkens je paard niet op zijn plekkie zet dat het een rotbok moet worden.
En al zeker niet nadat je er 5 maand zelf mee rijdt... Op een normale zachte manier.
Verder heeft hij altijd al moeite gehad met overgang draf stap. Kan niet gesloten naar stap gaan, niet aan de longe niet onder het zadel.
Maar we dachten hij moet nog zoveel sterker worden. Maar nu hij zo bokkig is, heeft hij nog meer moeite met de overgang..
Sorry voor het lang verhaal. Maar het is nodig om een achtergrond te schetsen.
Wat denken jullie?
