
Nu lijk ik het hier ook steeds vaker tegen te komen; getraumatiseerde paarden, eenkennige paarden, slecht opgeleide paarden die maar één ruiter accepteren (welke dan ook nog eens de eigenaar is en gelukkig niet een random stalgenoot).
Komen dit soort paarden echt zo vaak/met regelmaat voor, of zijn ruiters op zoek naar een manier om zichzelf op onlosmakelijke wijze aan een paard te verbinden? In het geval van het laatste; waar komt die behoefte vandaan?