Ik zal eerst even het verhaal kort schetsen: Ik heb een vierjarige ruin die nu ongeveer een half jaar onder het zadel is. Ik heb hem min of meer zelf ingereden, maar dit steeds onder de begeleiding van een erg goede ervaren ruiter/lesgever. Het ging dan ook súpervlot en mijn paard leerde alles heel snel, eigelijk ging het steeds in sprongen vooruit en nauwelijks een stap achteruit. Toen ik stilaan wou beginnen om er ook zonder les rustig mee te rijden, begon hij opeens heel raar te doen en te bokken. Ik vond dit maar vreemd omdat hij tot dan toe eigelijk alles zo goed accepteerde, en dus had ik er de DA bijgehaald. Na (bloed)onderzoek kwamen twee zaken aan het licht: hij had wat last van het zadel dat niet heel goed bleek te liggen, en hij had ook een lichte vorm van maandagziekte. Hij heeft toen een paar weken rust gekregen en heeft ook de nodige behandelingen gehad.
Ondertussen staat hij terug bij mij thuis op de wei en wou ik de draad terug oppikken. Ik heb ook een nieuw zadel voor hem die als gegoten ligt, ook rijd ik nu op aanraden van de DA altijd met een gelpad. Aanvankelijk ging dat best goed, maar nu wil hij de laatste keren letterlijk geen stap verzetten als ik er op kruip ...
Mijn grootste twijfel is nu waaraan het ligt? Zou hij mij uitdagen of heeft hij ergens last van? Ook al ligt het zadel goed, hij is niet erg blij als ik aansingel (terwijl hij daar nooit echt een probleem van maakte) en als ik erop zit, wil hij naar mijn schoenen bijten (niet agressief, maar toch). Strenger optreden heeft totaal geen zin (al moet ik toegeven dat ik niet van de strengste ben, maar ik heb écht geprobeerd). Nu wel hij zelfs niet meer dat ik met het zadel op richting zijn rug stap ... Als ik hem longeer lijkt het alsof hij lichtjes mankt, maar het kan ook gewoon zijn dat ik dat denk omdat ik spoken begin te zien... soms denk ik dat ik het zie, maar daarna lijkt het weer doodnormaal.
Ik weet het niet meer, ik pieker me suf! Ik heb zo'n klik met dit paard en ik heb zo'n zin om lekker samen te rijden, zeker nu met dat mooie weer en dan dit.
Ik heb besloten er nu zelf af te blijven en mijn lesgeefster komt binnenkort een keertje zelf het heft in handen nemen. Maar doe ik daar wel goed aan? Heeft iemand al iets soortgelijks voorgehad en was dit toen echt wel door pijn? Of kan het gewoon zijn doordat hij zolang heeft stilgestaan dat hij het gewoon niet meer verdraagt? Ik ga de DA er sowieso nog eens bijhalen, maar wat ik nu vooral wil weten is of er soms mensen zijn die ook zoiets hebben meegemaakt en waarbij het paard onberijdbaar bleek (dus door een slechte rug of.. ). Want ik maak mezelf vanalles wijs en wordt zowat gek van ongerustheid nu
Graag jullie meningen/verhalen
