Geplaatst: 16-04-13 20:40 Even voor de goede orde, les is op dit moment NIET aan de orde. Ik ben er wel mee bezig maar reacties als ga dit bespreken met een instructrice hoeven van mij absoluut niet
Zo, nu mijn verhaal.
Roos is een 15-jarige merrie met een gouden hart. Zij is zo lief voor mij, en ontzettend geduldig. Ze is niet van mij, maar ik rijd haar eigenlijk regelmatig, op dit moment zelfs als enige wegens een operatie van de eigenaresse. Het probleem met Roos is alleen dat zij een ingezakte heup heeft aan de linkerkant. Dit is helemaal nagekeken door een DA en het is dus niet zo dat wij maar wat doen. Sommige dagen loopt ze slecht, dan heeft ze last van haar heup en dan stappen we alleen. Onder het zadel, langs de weg, over het harde, maakt niet uit, zo lang we maar niet gaan draven want dan krijgt ze last. Als ze goed loopt probeer ik zo veel mogelijk met haar te doen, longeren of rijden, maar ik ben nou eenmaal ook een studente en ik heb niet 7 dagen per week tijd om uren op stal rond te hangen. Dit is dus weer zo'n gevalletje commentaar leveren heeft geen zin, Roos heeft nou eenmaal een ingezakte heup en we weten wat we doen.
Dan ik, [naam]. 17 jaar jong, altijd erg fanatiek paardenmeisje geweest. Vanuit de manege ben ik twee jaar geleden op een stal terecht gekomen waar ik een hele lieve maar vliegerige merrie ben gaan rijden. We zijn een aantal keer flink door de bak gegaan maar het was mijn maatje. Helaas ben ik ongelukkig ten val gekomen tijdens een training, ik ben toen met mijn rug tegen een balk aangekomen en mijn ruggewervels zijn scheef op elkaar geschoten. Dit is (helaas) niet zo makkelijk op te lossen als ik had gehoopt. Een hele uitleg wil ik wel geven maar op aanvraag, net iets te veel typwerk, het komt erop neer dat mijn wervels nog steeds verkeerd staan, maar dan naar de rechterkant.
Je voelt je bui al hangen, Roos en ik vullen elkaar lekker aan. Zij is sterker en hangt dus op rechts, ik ben sterker en hang dus op links. Vandaag ben ik huilend afgestapt omdat het gewoon niet meer ging.
Het eerste punt waarom het niet altijd even lekker gaat is omdat ik haar nog niet helemaal 100% aan durf te rijden. Wij zijn nog een vrij jonge combinatie, en ik merk gewoon dat ik zelf toch wel een angst over heb gehouden aan mijn val. Ik kan er nog net niet helemaal voor gaan, nog net niet haar helemaal aanpakken op de manier waarop ik dat vroeger wel durfde.
Het tweede probleem is dat ze mij pijn doet. Zij maakt zich erg sterk op rechts omdat dat haar makkelijkere kant is en omdat ze liever doorbuigt op rechts, ik heb dat probleem andersom. Ik wil liever dat zij doorbuigt op links omdat dit mij het minste pijn doet. We hebben elke keer weer van die lekkere trekpartijtjes waarin zij enorm op rechts gaat hangen en ik enorm op links hang. Uiteindelijk heeft zij (natuurlijk) de overhand omdat het een paard van 1.74 is en ik dan misschien wel 1.85 ben maar dat ik me gewoon niet sterk genoeg kan maken. Zij trekt mij dus helemaal scheef, waardoor ik gewoon echt ontzettende pijn in mijn rug krijg en eigenlijk niks meer kan. Ik raak dan zo gefrustreerd dat ik met al mijn kracht ga hangen. Ik ben me er 100% van bewust dat dit fout is, ik kan prima op mezelf reflecteren dat dit ook niet goed is voor haar.
Het constante gevecht wat wij dus eigenlijk hebben resulteert in frustratie van beide kanten. Ik uit dat in agressiever gaan rijden, wat vervelender is voor haar, en zij uit dat in harder gaan lopen en nog harder gaan trekken. Hierdoor doet ze mij dus weer meer pijn en ik schiet zelf in de angst op het moment dat zij heel erg hard gaat.
Ik hoop dat de mensen die het uberhaupt al tot het einde hebben kunnen lezen door de bomen het bos nog zien. Waar ik eigenlijk om vraag is toch een vorm van hulp, iemand die mij kan vertellen wat ik tegen mijn fout kan doen. Dit kan zowel voor mij persoonlijk als voor het paard zijn, het maakt mij allemaal niet uit, zolang dit gevecht maar ophoudt en ik weer met plezier kan paardrijden.
(serieus, je krijgt een koekje als je dit helemaal gelezen hebt
) 
Anders plaats je dit niet 
Stap af, loop een rondje en vergeet. Dan stap je op en begin je opnieuw alsof er niets gebeurt is. Mijn instructrice zegt altijd zo mooi: Oke klaar vergeten, wat deden we ook al weer?
Ik hoop dat je een oplossing vindt! 
Ik hoop echt dat het goed komt met jullie beiden. 