Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola

al hoe wel, lijkt het voor de 'leek' wel mooi, want zo rijd iedereen toch? 
Ach, dat geeft toch gewoon pure onkunde aan?! Als je denkt dat het op die manier werkt heb je de ballen verstand van hoe een paardenlichaam in elkaar steekt, je hebt te maken met een levend dier, anatomie --> spieren. Het paardenlichaam moet er toe in staat zijn om aan het gevraagde te kunnen voldoen. De ruiter dient daar rekening mee te houden en daar aan te werken. Dressuur betekent, het paard met jou samen in harmonie laten bewegen, soepel maken, sterker maken, dat bereik je d.m.v. oefeningen. Niet 'we gaan die oefening rijden want het moet in de proef en ik wrik 'm wel eventjes in die houding'.
Geryon schreef:Naar mijn ervaring zit er een verschil tussen dressuurinstructeurs en springinstructeurs. Dressuurinstructeurs zijn meer gericht op het plaatje dan springinstructeurs.
Ook wel logisch, omdat bij dressuur de nek het hoogste punt moet zijn etc. etc. en bij springen is het meer belangrijk dat het paard los is in het lichaam, om goed te kunnen springen. Daarbij geeft het paard natuurlijk ook na, maar hoeft niet perse in dat plaatje lopen dat er verwacht wordt.
Ben wel benieuwd of meerdere deze ervaring delen?
Roweentje89 schreef:Ben ik helemaal met je eens.
De fijnste les die ik ooit gehad heb was van een springruiter.
Ik heb ook het idee dat hun het veel belangrijker vinden dat het paard ontspannen en goed over de rug gereden word. Goed soepel en toch sterk is zodat het paard zich goed over de sprong kan dragen. Kijken veel meer naar idd de moter dan het plaatje. Dat plaatje komt uiteindelijk vanzelf!
Sommige dressuurinstructeurs kijken enkel naar het plaatje heb ik het idee. Dan hoor je al vrij snel: Goed. En verder wordt er niet gekeken.
Ansie schreef:Roweentje89 schreef:Ben ik helemaal met je eens.
De fijnste les die ik ooit gehad heb was van een springruiter.
Ik heb ook het idee dat hun het veel belangrijker vinden dat het paard ontspannen en goed over de rug gereden word. Goed soepel en toch sterk is zodat het paard zich goed over de sprong kan dragen. Kijken veel meer naar idd de moter dan het plaatje. Dat plaatje komt uiteindelijk vanzelf!
Sommige dressuurinstructeurs kijken enkel naar het plaatje heb ik het idee. Dan hoor je al vrij snel: Goed. En verder wordt er niet gekeken.
Maar dat betekent dus ook dat de ruiters zelf geen benul hebben van wat goed is en wat goed voelt.. Ik vind dat je als ruiter ook een bepaalde plicht hebt om informatie te vergaren. Het heeft bij mij ook even geduurd, vertrouwde destijds blindelings op mijn instructrice, maar die tijd is voorbij. Als zij er niet uit kwam dan werd het vaak opgelost met, neusriempje strakker, handen vastzetten, kortom behoorlijk druk er op. Mijn gevoel heeft altijd aangegeven dat er 'iets' niet klopte en echt, daar moet je naar luisteren. Van die instructrice heb en wil ik dus ook geen les meer.
Uiteindelijk doe je paardrijden ook met gevoel en met lichte hulpen en niet om volgens een plaatje te rijden met alle gevolgen van dien. Daarnaast valt het me op dat ruiters vaak gefrustreerd op hun paard zitten, ik kan me haast niet voorstellen dat ze plezier hebben in het rijden, en zeg nou zelf, dat kan toch ook haast niet als je er zelf zo veel kracht en spanning in moet gooien en ook niet eens weet waarom e.e.a. misgaat.. Ik heb het plezier in werken met paarden dubbel teruggekregen sinds mijn ogen open zijn gegaan en ik snap waar ik mee bezig ben.
Ansie schreef:Roweentje89 schreef:Ben ik helemaal met je eens.
De fijnste les die ik ooit gehad heb was van een springruiter.
Ik heb ook het idee dat hun het veel belangrijker vinden dat het paard ontspannen en goed over de rug gereden word. Goed soepel en toch sterk is zodat het paard zich goed over de sprong kan dragen. Kijken veel meer naar idd de moter dan het plaatje. Dat plaatje komt uiteindelijk vanzelf!
Sommige dressuurinstructeurs kijken enkel naar het plaatje heb ik het idee. Dan hoor je al vrij snel: Goed. En verder wordt er niet gekeken.
Maar dat betekent dus ook dat de ruiters zelf geen benul hebben van wat goed is en wat goed voelt.. Ik vind dat je als ruiter ook een bepaalde plicht hebt om informatie te vergaren. Het heeft bij mij ook even geduurd, vertrouwde destijds blindelings op mijn instructrice, maar die tijd is voorbij. Als zij er niet uit kwam dan werd het vaak opgelost met, neusriempje strakker, handen vastzetten, kortom behoorlijk druk er op. Mijn gevoel heeft altijd aangegeven dat er 'iets' niet klopte en echt, daar moet je naar luisteren. Van die instructrice heb en wil ik dus ook geen les meer.
Uiteindelijk doe je paardrijden ook met gevoel en met lichte hulpen en niet om volgens een plaatje te rijden met alle gevolgen van dien. Daarnaast valt het me op dat ruiters vaak gefrustreerd op hun paard zitten, ik kan me haast niet voorstellen dat ze plezier hebben in het rijden, en zeg nou zelf, dat kan toch ook haast niet als je er zelf zo veel kracht en spanning in moet gooien en ook niet eens weet waarom e.e.a. misgaat.. Ik heb het plezier in werken met paarden dubbel teruggekregen sinds mijn ogen open zijn gegaan en ik snap waar ik mee bezig ben.
, want dan kunnen ze op stal fijn aan de houding wennen,
.