

Wel leuk om te lezen overigens, als ik de theorie begrijp, weet ik tenminste waar ik in de praktijk naar toe moet werken. Ook al gaat dat langzamer dan ik zou willen...

Ik heb nu een vraagje dat wat meer over de basis gaat:
Ik ben net (paar weken) begonnen met het 'naar beneden rijden'. Ik weet niet zeker of ik het 'laag, diep en rond' mag noemen maar het idee is: hoofd laag, mooie ronde boog in de hals en meer "beweging" in de rug (ik weet de juiste omschrijving niet, maar mijn instructrice zegt: "ik moet de rug achter het zadel zien bewegen". Is dat wat men 'over de rug rijden' noemt???).
Nou dan eindelijk mijn vraag: ik heb geleerd de voorwaartse beweging op te vangen d.m.v. "kneden in" mijn teugels. Nu heb ik ontdekt dat er twee manieren zijn waarop ik haar naar beneden krijg:
- door gelijk na het instappen/draven aan de lange teugel de teugels oppakken en gaan 'kneden'
- door eerst 'gewoon' bezig te zijn (overgangen, wijken, tempowisselingen; alles met lichte, maar constante teugeldruk), wachten tot ze zelf mijn hand opzoekt en dan gaan 'kneden'
In het eerste geval komt mijn paard altijd wat terug in tempo en dan moet ik gaan bij-drijven om haar voorwaarts te houden. Ze lijkt dan ook wat zwaarder in mijn hand (maar misschien is dat toeval).
Het tweede geval lijkt mij de beste methode, maar ik heb eergisteren eens gekeken hoelang ik er dan over doe en het blijkt dat ik dan pas na drie kwartier (3/4 uur!) 'lekker' heb lopen. Dat vind ik best lang duren!!!
Nu zei mijn instructrice dat je in principe niet te snel (na het instappen) kunt beginnen met naar beneden rijden, omdat het ruggebruik dan beter wordt (prettig voor het paard én de ruiter). Maar wegens de vakantie kan ik haar nu niet vragen of het terugkomen in tempo een groter bezwaar is...
Wat denken jullie: gewoon elke keer geduld hebben en hopen dat ze steeds sneller 'naar beneden' komt of eerst 'omlaag vragen' en dan door veel overgangen te rijden het tempo (en impuls) weer terug brengen???