Geplaatst 
In december 2009 mocht ik een paardje rijden die ik totaal niet kende: Umbria. Mijn lesgeefster had nog verteld dat het paardje een hele gebruiksaanwijziging had. Ik dacht bij mijn eigen dat het mij dan niet zou lukken om zo'n paardje te kunnen rijden. Uiteindelijk heb ik ermee in de les gereden. Eerst had ik denk ik eerst half uur gestapt, voordat ik vertrouwen had in haar. Toen ging ik draven, en het ging ook goed. Galop deed ik volgens mij toen nog niet, voor zover dat ik het mij kon herinneren. Het ging dus wel goed.
Volgende keer dat ik er op reed, was zonder les. Ik zat lekker te stappen met haar in de bak. En toen schrok ze ergens van en ging heel hard door de bak. Gelukkig bleef ik toen zitten.
Eerstvolgende les dat ik met haar heb meegemaakt vergeet ik nooit meer. Toen had ze haar rug helemaal bol staan toen ik de bak in kwam, dus ik dacht dat het niet meer wordt dan stap. Het viel wel mee, want ik had na een kwartier al gedraafd. Toen stopte ik met draven en ging lekker stappen. Er reed een nieuw meisje mee in de les en haar moeder maakte een foto met een flits. En op dat moment kwam ik langs de tribune...
Wat ik mij nog kan herinneren is dat Umbria ineens heel hard ging, en een paar tellen later lag ik op de grond bijna achter de bakrand. Toen stapte ik wel weer op (ik ging wel eerst mee aan de hand stappen omdat ik zo geschrokken was) maar op een gegeven moment ging het niet meer dus stapte ik af. Ik had hele erge last van mijn enkel. Op die dag had ik schrik gekregen van haar.
Paar maanden lang (denk ik) durfde ik eigenlijk niet op haar te rijden, dus ging ik er alleen op als mijn lerares haar vasthield aan het halstertouw. Voor mijn gevoel werd het maar erger met mijn schrik, want ik durfde dus ook bijna niet meer te stappen. Ze schudde veel met haar hoofd (maar dat hebben de vorige verzorgsters van haar ook meegemaakt) en als ze schudde dacht ik gelijk dat zij ging bokken. Omdat het zo erg was, wilde mijn lerares mij helpen en mocht ik met haar een keer op privé les. Daar durfde ik er niet eens op te stappen. Uiteindelijk zat ik er op. Toen ik beetje rustig werd, ging ik draven. Umbria vond de traktor in de hoek wel heel erg spannend hihi. En toen ik eenmal blij rond aan het rijden was, moest ik een keer aangalopperen. Die dag was ik ook een beetje van mijn schrik af.
Paar dagen later ging ik weer op Umbria rijden in de bak. Het was al minder spannend. Ik heb al snel genoeg kunnen aandraven. En onbewust galoppeerde ik ook aan. Daar schrok ik eerst van, maar mijn lerares kwam kijken en toen ik haar bijna terug had gepakt, zei ze dat ik moest doorzetten. Op dat moment was mijn schrik écht over. Ik durfde normaal te rijden met haar.
Dag in dag ging steeds beter, ze was niet zo zenuwachtig meer als ik bij haar in de buurt was en als ik op haar ging rijden. Ik kan het mij niet meer herinneren, maar op een dag kon ik zo opstappen en wegdraven. Ze maakte zich niet meer druk en was niet meer zo zenuwachtig. Na deze dag ging ik verder met haar oefenen..
Toen ik haar mocht verzorgen, heeft een iemand van stal mij wijs gemaakt dat Umbria totaal niet kan springen. Het kwam omdat ze zei dat Umbria constant weigert en niet over de hindernis gaat. Toen had ik het tegen mijn lerares verteld en dat vond ze natuurlijk puur onzin. Op dezelfde dag nog had zij Umbria opgezadeld en ging ermee springen. Ze had zo'n 90 cm gesprongen, denk ik. Toen zei ze: "Hoezo kan zij niet springen? "
Weken gingen voorbij, Umbria ging vooruit, onze band werd steeds sterker. Op een gegeven moment kon ik niet meer zonder haar. Ik dacht (en denk nog steeds) als ik haar kon kopen dan had ik het gelijk gedaan!
Met rijden had ik een groot probleem: dat zij zo erg met haar hoofd schudde. We hadden van alles geprobeerd: ze had een goed passende dressuur en springzadel, een nieuwe bitje, een nieuwe hoofdstel, ze was naar de tandarts geweest en de veearts was er bij geweest maar niemand wist waar het schudden vandaan kwam. Toen probeerde ik haar met lage neusriem te rijden, maar het hielp ook niet. Toen dachten wij aan headshaken, dus had ik haar met een neusnetje gereden. Het hielp ook niet. Met veel hulp van mijn lerares was het schudden eindelijk over. Maar toen kwam een andere probleem: stelling. Umbria wilde niet meer inbuigen, ze liep stokstijf en gaf zich niet over. Ik had vele maanden aan de stelling besteed (het is nu nog steeds niet 100% maar zeker 300%beter dan toen) en mijn lerares ook. Uiteindelijk had ze wat stelling, maar toen kwam het schudden weer. Een tijdje had ik het schudden gewoon genegeerd en ging voorwaarts- neerwaarts rijden. Dat hielp wel een beetje, want ze reageerde niet meer op mijn been en werd zo sloom als ik weet niet wat.
Toen ze op been was, ging het weer opnieuw: ze schudde gruwelijk en had geen stelling. In de winter gingen we naar de kliniek om haar te kraken, want de lerares had er op gereden en zei dat Umbria veast zat. Toen werd ze dus gekraakt en haar tanden waren opnieuw gedaan. Paar dagen erna was ze super sterk in de hand, maar schudde niet zo erg. Maar daarna begon het weer. Ik begon het al op te geven. Een paar maanden later kreeg ik hulp van buurvrouw. Ze legde mij uit hoe ik Umbria los kon werken. Het was de enige manier, zei ze. Het lukte mij maar niet, want mevrouwtje Um dacht er anders over, dus scheurde de bak rond met haar hoofd boven bakrand. Zo beschadigde ik mijn broeken. Mijn lerares ging er op rijden, en uiteindelijk lukte het haar, dus vroeg ik of zij Umbria een paar dagen wilde rijden.
Aan het einde van de week mocht ik het zelf proberen. Natuurlijk ging Umbria weer met haar hoofd tegen bakrand aan. Ik werd zo boos, maar mijn lerares bleef geduldig roepen niet boos worden! Toen het mij echt te veel werd, werd ik heel erg boos. Lerares ging weg omdat het geen optie meer was. Toen haalde ik diep adem en ging ik door met wat ik bezig was. Toen merkte ik dat Umbria zich aan het einde overgaf en deed dus wat ik wilde.
Zo had ik dus één maand gereden, denk ik. Ze deed het steeds beter, en kreeg steeds betere stelling. Omdat ze beter los was in haar hals en rug, schudde ze niet meer zo erg. Toen was ik dus weer gewoon gaan rijden.
Het is nu juni 2011 en ik ben nog steeds trots er op dat ik het niet op heb gegeven. Alleen moet ik nu weer op dat manier gaan rijden, want mevrouwtje begint weer te vervelen met schudden en stelling. Maar het komt goed, want ik hou vol voor deze keer!
groetjes van Umbria en Irina!
Hier zijn de foto's hoe zij nu loopt. Willen jullie mij wat tips geven over mijn zit enzo? Mijn verbeterpunten zijn:
-hakken naar beneden
-handen recht houden
-recht zitten
-niet naar beneden kijken
bedankt!
