Stelling in de titel kwam ik onlangs tegen en ik vroeg me af: wat vinden we ervan? Is ieder paard op een (enkel- of dubbelgebroken) trens te rijden, en zo ja, is dat dan ook de beste keus? Laten we het in deze discussie nou eens niet over bitloos versus bit hebben maar ons beperken tot optomingen met bit. Okay?
Als ik de stelling op mijn paard (want dat is het paard dat ik het beste ken, en ook het enige paard waarvoor ik voor de bitkeuze verantwoordelijk ben) projecteer kan ik zeggen: hij is te rijden op een dubbelgebroken trens maar vindt dat wel veel gewiebel in zijn mond. Hij wordt er onrustig van en wordt wat zwaar in de hand. Enkelgebroken doet hem pijn en een ongebroken trens heb ik nooit geprobeerd. Hij loopt op zijn kimblewick (ongebroken, met tongboogje, eentje zonder hefboom en een andere (aan ander hoofdstel) heeft geen sleuven en wel lichte hefboomwerking) of mylerbustrens level 2 (MB04) veel ontspannenener en rustiger. Ik denk doordat zijn tong meer ruimte heeft en doordat de boel stil ligt, zo'n tussenstukje van een gewone dubbelgebroken trens is te onrustig voor hem, het is een paard dat alles vast wil pakken met zijn mond, net als zijn vader en naar het schijnt zijn broers en zussen. Hij is dan meer met het wiebelbit bezig dan met iets anders en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dus ja, mijn paard KUN je rondsturen met een gewoon dubbelgebroken trensje, maar het rijdt prettiger met wat anders.
Het zou fijn zijn als je, als je op de stelling reageert, je mening ook even onderbouwt
Onze kwpn heeft een zeer gevoelige mond, en heeft dus een dubbelgebroken trensje en wordt met boterzachte handjes door mijn vriendin gereden.
