Mijn pony heb ik zelf ingereden op 7 jarige leeftijd. Hij is altijd super braaf geweest, zelden een bokje gegeven. Natuurlijk hier genoeg hulp bij gehad, en vooral het galopperen heb ik in het begin aan iemand anders overgelaten. Ik ben zelf niet de best zittende ruiter en wilde hem dus niet storen in een ongecontroleerde beweging, of er meteen afkukelen tijdens het inrijden. Om dit te voorkomen heb ik er dus een meer ervaren iemand op gelaten.
Vlak daarna heb ik een tijdje op een klassieke dressuurstal gewerkt, en daar werd pas gegaloppeerd als het paard in stap en draf helemaal op eigen benen loopt. Af en toe heb ik nog wel gegaloppeerd, onder begeleiding en af en toe op de galopbaan gewoon stukken rechtuit.
Op deze stal ben ik weggegaan voordat ik echt aan galopperen toe ben gekomen, en daarna heb ik eigenlijk nog maar heel weinig begeleiding gehad (is niet echt een goede reden waarom niet).
Thuis wel weer begonnen meer te galopperen, dat ging de ene keer beter dan de andere.
De laatste paar keren ben ik echt zó hard gevallen dat ik bijna niet meer op stond. Pony is echt zelden ondeugend (wegspringen/bokken oid) maar bij het aangalopperen wil hij nog wel eens een hertensprongetje maken. Die zit ik dus niet altijd uit en daar lag ik tegen het hek...
Ik had al het vermoeden dat hij vast zou zitten in zijn rug, en dit vermoeden klopte. 's Winters kan ik eigenlijk nooit rijden doordat onze bak óf blubber óf keihard/ijs is. Dus 's winters hebben we vakantie. In die paar maanden is hij dus nagekeken op zijn rug en hij zat vast in zijn nek en rug. Is dus gekraakt en daarna was het een heel ander paard. Nog nooit heb ik hem zo los gezien!
Aan de ene kant vond ik dit natuurlijk geweldig, dat hij zo lekker in zn vel zat. Maar aan de andere kant kon dat twee uitwerkingen onder het zadel hebben: óf hij werd ineens ook zo vrolijk onder het zadel, óf hij is nu zo los dat hij alles braaf doet..
Okee. Tot zover de inleiding
.Het probleem is nu dus dat ik bang ben geworden voor mijn eigen pony. En met name galopperen. Stappen en draven doen we op het moment nog wel, maar het liefst in de kleine bak, zodat hij minder renmogelijkheden heeft (hij rent zelden, en schrikt ook zelden, het zit echt tussen mijn oren!).
Galopperen doe ik dus eigenlijk alleen nog aan de longe. Ik wil zijn galop natuurlijk beter ontwikkeld hebben, maar weet zeker dat ik dit niet zelf ga doen. Hier heb ik al iemand voor gevonden die er meer ervaring mee heeft en hem goed zal uitzitten, en vooral goed zal begeleiden.
Vroeger stapte ik echt op elk paard. En wilde ook zoveel mogelijk paarden rijden zodat ik van verschillende paarden zou blijven leren. Maar ik zou zeker nooit vastroesten!
En dat is nu dus gebeurt.. Ik ben vastgeroest... Durf mijn eigen pony al amper te rijden, en als ik op een ander (nieuw) paard stap wat me niet een 100% vertrouwd gevoel geeft durf ik ook weer niet meteen te galopperen.
Wie heeft hiervoor dé oplossing?
Les nemen op mijn eigen pony zie ik voorlopig eigenlijk nog niet zitten, en is ook slecht te doen, daar het officieel niet mijn pony is (maar ik ben wel de enige die hem rijd) en de paarden staan op privéterrein waar ze liever helemaal geen vreemden hebben.
Stoppen met deze en een ander paard zoeken is natuurlijk helemaal geen optie. Ten eerste omdat ik niet meer zonder deze kan, hij is echt mn grote liefde, kan niet meer zonder hem.
En daarnaast zou dat het probleem natuurlijk niet verhelpen. Op een ander paard kan ik weer net zo bang worden..
Zelf zit ik te denken om weer op een manege te gaan rijden. Daar weet ik dat de paarden wel braaf hun rondje lopen, en mocht ik er toch afdonderen is er altijd iemand in de buurt.
Ik ben alleen bang dat ik me weer heeeel erg ga vervelen op een manege. Rijd inmiddels al zo'n 4 jaar niet meer op de manege, en mijn niveau ligt ook echt een stuk hoger dan de gemiddelde manegeles (behalve dat ik dus banger ben om te galopperen).
Misschien dat iemand hier ook zo'n ervaring heeft gehad. Wat hebben jullie toen gedaan? Als je ook terug gegaan bent naar een manege, hoe is je dat dan bevallen?
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen, want ik moet echt wat meer plezier terugvinden in het rijden!

