Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
Dniez schreef:stukje van Imke Schellekens-Bartels staat op haar site
Rijden met gevoel
Het gevoel dat een paard geeft als hij zich helemaal los laat, en als hij zijn rug optimaal gebruikt, raak je nooit meer kwijt. Je wilt steeds weer terug naar dat gevoel. De herinnering aan het ideale ‘ruitergevoel’ wordt het doel van je training. Maar dat ruitergevoel is niet goed in woorden uit te drukken, en dus moeilijk uit te leggen aan een leerling. Je moet het zelf gevoeld hebben.
Ruitergevoel is voor een belangrijk deel onderbewust. Ruitergevoel zorgt er ook voor dat je kunt ‘communiceren met je paard’ zonder er over na te denken.
) heb gelezen in het boek van haar moeder......
duChambre schreef:Het ruitergevoel moet je echt hebben volgens mij. Imo is dat 'het paardrijtalent' dat iemand wel of niet heeft.
Ondanks dat ik mijn paard super aan kan voelen, en wij een heel hecht team zijn wat elke beweging en gedachte van mekaar opvatten, het ik het aangeboren ruitergevoel niet.
In mijn ogen is het ruitergevoel dus het talent. Je kan dit natuurlijk wel deels ontwikkelen, maar daar zul je kei en keihard voor moet werken. Bij mijn eigen paard heb ik dit dus wel voor een groot deel kunnen ontwikkelen, maar dit is niet zonder horden of stoten gegaan. Jarenlange training ad hand en onder het zadel gaan daar aan vooraf...
dat weet ik niet
jasmijn78 schreef:Volgens mij zijn er wel een aantal aangeboren eigenschappen te noemen die maken dat je ruitergevoel goed kunt ontwikkelen en dus talent hebt voor goed paardrijden. Zoals bijvoorbeeld een fijne motoriek (nodig bij het nauwkeurig doseren van hulpen, vooral bij dressuur erg belangrijk), een goed gevoel voor balans en ritme (behouden/aanvoelen van tact) karaktertechnisch een bijvoorbeeld stukje lef (als je heel bang bent aangelegd zul je als ruiter misschien altijd te afwachtend blijven) Je bouw/conditie/fysieke gesteldheid speelt ook een rol; korte dikke bovenbenen maken het een ruiter meestal niet gemakkelijk goed te zitten, als je door een slechte conditie snel moe wordt, wordt je ongecontroleerd in je rijden etc. Een bepaalde intelligentie/IQ heb je volgens mij ook wel nodig. Je hoeft geen !Q van 140 te hebben, maar wel voldoende om paardengedrag te kunnen interpreteren, op zoek te gaan naar info en dat te interpreteren etc. (ik heb bijvoorbeeld nog nooit iemand met down-syndroom een paard zadelmak zien maken of een GP proef zien rijden) Volgens mij spelen dit soort dingen (vooral ook in combinatie met elkaar) allemaal een rol in hoeverre je ruitergevoel kunt ontwikkelen. Een deel is aan te leren maar een deel is volgens mij ook aangeboren.

Ik kan met een hoop paarden wel iets, maar toch heb ik niet het gevoel dat ik enorm veel gevoel heb met mijn paard
Al is het met mijn huidige paard stukken beter dan mijn vorige paard 