Ze vraagt ons ook om advies wat ze moet doen en dergelijke. Je had haar gezichtje moeten zien dat wij vroeger ook zo reden als zij. Echt zo van:"ben ik dan echt niet de enige die het zo moeilijk vind en vind dat ik het niet kan?'.
Ze was helemaal opgelucht. Toen ik vertelde dat ik sommige dingetjes bij haar pony zag die Laiser vroeger ook probeerde, en wat ik dan doe op zo'n moment. Ging ze het meteen proberen. En het werkte. "Kijk hij doet het!" riep ze opeens. Ze was helemaal blij. Je zag dat ze heel blij was om te horen dat ze niet de enige was met zo'n probleem.
Later kwam haar moeder en zei tegen mij: "Jouw paard kan wel heel mooi lopen zeg!"
En toen was het mijn moment om te glunderen. Zo'n complimentje gaat er altijd wel in
