Geplaatst Met name omdat ik een risico patient ben (kanker) wilde hij niet afwachten en zei dat ik foto's moest laten maken in het ziekenhuis...
Verder mag ik dus voorlopig niet paardrijden, dit kan wel weken duren.
Ik baal echt ontzettend, de stal moet ik ook nog zelf uitmesten (over 10 dagen is ze verhuisd en daar hoeft het niet meer).
Gelukkig doet vandaag een vriendin van mij het, en hopelijk heeft Cerise buiten gestaan.
Ik heb namelijk niemand die me met de auto kan brengen anders had ik haar wel ff kunnen longeren en zelf voorzichtig de stal doen.
Morgen hoop ik dat mijn ouders mij op tijd weg kunnen brengen en dan kan ik wel zelf de stal doen en haar eventueel longeren.
Volgende week kan ik ook al niks doen met haar omdat ik dan een chemokuur heb...staat ze ook weer te stuiteren want Peter kan dus nog niet longeren... en hij doet al zoveel en werkt 40 uur per week.
Nou ja dit kon er ook nog wel bij.
God, als je dit leest, ik vind dat je wel eens wat mag helpen.
En mocht je dit al doen:
dan doe je je werk verdomde slecht!
Ik ken het gevoel ook al heb ik zelf niet aan de lijve ondervonden wat jij nu allemaal meemaakt. Ik vind het zo knap van je hoe je met je ziekte omgaat en toch probeerd positief te blijven... kan me voorstellen dat je het soms even niet ziet zitten en je door god (als die daar echt boven zit... hallo waar ben je nu 
) ook in de steek gelaten voelt.... Balen dat je nu weer niet mag rijden. 
Helaas woon ik ook iets te ver weg daarvoor. 
