Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-11-02 11:58

Ze vergeten mijn overleden merrie....

Geplaatst door de TopicStarter : 09-11-02 11:58

Op 3 september 14:30 is mijn lieve merrie ingeslapen... (zie topic [VvdD] Het is afgelopen....... UPDATE: ze is dood. )

Natuurlijk ben ik er nog helemaal kapot van, en heel erg boos sommige mensen en mezelf dat dit zover heeft kunnen komen. Ik moet ermee leren leven, want het leven gaat nu eenmaal verder.

Ik ben ongelofelijk teleurgesteld in sommige mensen uit mijn vriendenkring en kenniskring en zelfs in mijn ouders. Niemand vraagt er meer naar, niemand spreekt er meer over, haar bestaan en mijn verdriet lijkt vergeten te zijn.

Ik kwam een week later op mijn werk en had een foto mee van de 4 jarige ruin van die mensen. Mijn collega's weten dat mijn paard dood is, dat is via via naar iedereen gegaan. Geen enkele collega zegt wat tegen mij erover, maar toen ze die foto zagen zeiden ze meteen "is dat je nieuwe paard". Als blikken konden doden dan was die vrouw nu dood geweest zijn.

Er wordt gezwegen, niet gesproken niet gevraagd.

Op school had ik het in de klas gemeld toen we een rondje deden over wat we allemaal meegemaakt hadden in de vakantie. Niemand zei wat erover, niemand spreekt erover, niemand wenst mij sterkte en niemand vraagt mij ernaar.

Op de manege waar ik stond hebben 2 mensen maar 1x in het begin wat gevraagd of wat gezegd. Nu hoor ik niemand meer, niemand vraagt.

Als ik wat zeg over de situatie over over mijn lieve merrie, dan heb ik het idee dat mensen zo snel mogelijk willen afkappen op dat onderwerp. Ik heb het idee dat niemand snapt hoe belangrijk deze merrie voor mij was, en hoe groot dit verlies is en wat een vreselijke indruk dit alles op mij heeft gemaakt. Ik voel me alleen met het verlies van haar. Ze lijken mijn merrie te vergeten en daarmee lijken ze mij ook te vergeten want zij hoort voor altijd bij mij... Nooit geweten dat je zo onbegrepen en alleen kan voelen terweil je toch zoveel mensen om je heen hebt... Verdrietig

**Geplaatst**: 09-11-02 12:05

Geplaatst: 09-11-02 12:05

Ik denk niet dat die mensen vergeten zijn wat er is gebeurd, of willen ontkennen dat het vreselijk is, of jou niet willen steunen in je verdriet.
Maar heel veel mensen vinden het ontzettend moeilijk om iemand aan te spreken als ze weten hoeveel verdriet die persoon heeft. Gewoon omdat ze niet weten wat ze moeten doen of zeggen, gewoon omdat ze niet het lef hebben om dan maar hun mond te houden en alleen even een arm om je schouder te leggen, of zelfs een keer met je mee te janken omdat het zo moeilijk is om een ander te zien huilen (en helemaal als het iemand is die je graag mag).
Mensen worden op zo'n moment overmand door hun eigen emoties, en er zijn er maar weinig die dan sterk genoeg zijn om die ook daadwerkelijk te laten zien, met je te delen. Het is dan makkelijker om maar niks te zeggen, te doen of ze je niet zien, of over een ander onderwerp te beginnen.

Degene die je vroeg of dat je nieuwe paard was, hoopte waarschijnlijk dat je enthousiast JA zou zeggen, zodat jullie gesprekje niet verdrietig zou worden en ze je dus niet hoefde te troosten. Want dat is zo verdomde moeilijk, zeker als je weet dat iemand eigenlijk ontroostbaar is.....

Ik wil hiermee dus NIET zeggen dat die mensen het goed doen, en dat jij zeurt, want dat is absoluut niet zo. Maar ik heb ook wel eens een stalgenootje gehad die haar paardje kwijtraakte, en ik weet wat het is om die ander te zijn die met de tranen in de ogen staat en echt niet meer weet wat 'ie moet zeggen om een ander te troosten.......

**Geplaatst**: 09-11-02 12:17

Geplaatst: 09-11-02 12:17

Wat jij nu meemaakt met je paardje, dat maakt iedereen mee die een dierbare verloren heeft. Of het nu een vierbenige vriend is, of een mens. In het begin mag je verdrietig zijn, maar na verloop van tijd vinden ze dat je verdriet afgelopen moet zijn en dat je door moet gaan met je leven. En als je in die periode zit, dan is het heel, heel moeilijk. Een heleboel mensen verliezen in die periode hun vrienden, en trekken zich terug. Hoe moeilijk het ook is, blijft contact zoeken. Je zult je echte vrienden leren kennen. De pijn om het verlies van je paardje zal nooit meer helemaal weggaan, maar hij slijt wel.

Ik hoop dat je steun hebt aan de bokkers hier, die precies weten hoe je je voelt. Ik hoop ook dat je in je omgeving mensen tegen komt die kunnen luisteren en je een schouder geven om uit te huilen. En - ik weet dat je niet op dit advies zit te wachten - als er iemand in de toekomst in je omgeving heel veel verdriet heeft: durft te luisteren en je schouder aan te bieden. Op die van mij kun je rekenen.

Heel veel sterkte....

Laatst bijgewerkt door Cassidy op 09-11-02 12:22, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-11-02 12:21

Geplaatst: 09-11-02 12:21

het is vreeselijk om je paard te verliezen. daar kan ik meer dan over mee praten. Bij mij konden ze niet anders, want ik sprak nergens anders over dan over Phoenix.
Nou moet ik zeggen dat niemand hem vergeten is hoor ook de mensen die ik niet zag vroegen het aan me als ik ze tegen kwam, maar ik denk dat het verschild per persoon. Voor sommige is het moeilijk er over te beginnen. Ze weten niet wat ze moeten zeggen en of als ze wat zouden zeggen ze je niet aan het huilen maken of je lastig vallen en ja sommige zal het een worst weze. Ik heb het iedereen toe echt wel duidelijk gemaakt dat Phoenix de wereld voor me was, dus die keken wel uit met rot opmerkingen.
Misschien moet je zelf wat meer over haar praten als je dat graag wilt. Ik kan me dat wel voor stellen. Je mag me altijd pben hoor.

**Geplaatst**: 09-11-02 12:29

Geplaatst: 09-11-02 12:29

Ik denk dat het niet is dat e het vergeten, maar ze vinden het een moeilijk onderwerp, bang om een gevoelige snaar te raken, bang om in een benauwde situatie te komen, dus vermijden ze het.
Praat er eens over, vertel dat je het er graag over wilt hebben, je hart een keer wil luchten...

sterkte ermee
heeel veel sterkte!

**Geplaatst**: 09-11-02 12:34

Geplaatst: 09-11-02 12:34

mensen weten vaak gewoon niet wat ze moeten zeggen, zijn juist bang om jou pijn te doen als ze erover beginnen, dus durven ze het niet, juist om jou te "ontzien" Ik denk niet dat het rot bedoeld is. Maar ik begrijp het wel van jouw kant. Sterkte ermee!

**Geplaatst**: 09-11-02 12:38

Geplaatst: 09-11-02 12:38

Ik denk dat veel mensen bang zijn dat je het niet fijn vind om er over te praten want het ligt natuurlijk heel gevoelig. Maar die mensen moeten ook wat meer begrip tonen vind ik.
Ik ben bang dat je er nooit meer echt over heen kan komen (dat had ik met mijn oma ook, iedereen zij namenlijk van: 'Je komt er wel overheen'. Maar dat is nooit gebeurd want ze blijft weg....dus je moet er mee leren leven, hoe moeilijk het ook is).
Dus heel veel sterke en denk aan de leuke dingen die je met haar hebt meegemaakt, als je erover wilt praten moet je maar PB'en.

**Geplaatst**: 09-11-02 12:51

Geplaatst: 09-11-02 12:51

Kan me goed voorstellen dat veel mensen niet weten wat te zeggen.
Bang dat ze je pijn doen.
Ze willen niet dat je er teveel aan denkt, omdat ze vinden dat je dan weer verdriet voelt, en ze willen dat je juist gelukkig wordt.

Maar dat je er juist over moet praten hebben ze niet in de gaten.
Er over praten is goed, een rouwproces zeg maar, en zeker weten echt nodig.

Misschien dat je er zelf eens wat vaker over kan beginnen?
Gewoon zeggen dat het soms lijkt of niemand meer weet wie jouw paard was, of ze haar zijn vergeten. Geen namen noemen, maar gewoon 'in het algemeen' zeg maar.
Zeg maar dat je zo graag nog eens met mensen over haar praat, ook al lijkt het of het alleen pijn doet, maar dat het jou ook erg veel helpt!
Dan weten ze dit ook, en weten ze ook dat je het zelf wilt.

De dood is altijd erg moeilijk om over te praten. En al helemaal als het over een dier gaat: wat voor plaats nam dat paard in haar leven in?
Was het een echte vriendin, diep met haar ziel verbonden, of meer een soort hobby ondanks dat ze goed met het paard kon?
Hoe stond haar familie tegenover het feit dat ze een paard had? Hadden zij er een band mee of totaal niet?
Hoe voelt ze zich?

Heel verschillend ook hoe iemand reageert op de dood van een paard.
De één wil er veel over praten, of in elk geval af en toe, de ander wil er zo min mogelijk over praten, alleen zijn.
Sommigen willen na een maand of twee al weer een nieuw paard, niet om die eerste te vergeten maar wel om veel bezig te zijn en daardoor niet teveel verdriet te voelen van dat vorige paard.

Iedereen verwerkt het op zijn/haar manier. Maar welke manier is dat? Dat vraagt jouw omgeving zich af misschien.
Enkele mensen zullen wel 'egoistisch' zijn en niet zo gauw met je meeleven, maar er blijven er genoeg over die best met je willen praten.
Alleen: ze vragen zich af of jij dat wilt.

Heel goed dat je dit op Bokt schreef, ik denk dat nu veel mensen bij zichzelf gaan denken: "Die ene persoon bij ons op de manege die zijn/haar paard kwijt raakte... toch eens vragen hoe het er mee is."
Bedankt daarom Manda, en heel veel sterkte!
Jij zal ooit weer gelukkig zijn, met diep in je hart die lieve merrie die altijd bij je zal zijn. Lovers

**Geplaatst**: 09-11-02 13:10

Geplaatst: 09-11-02 13:10

ik denk ook dat veel mensen het een te moeilijk onderwerp vinden om aan te roeren omdat ze weten dat jij er best nog wel moeite mee hebt. In april van dit jaar heeft een van mijn beste vriendinnen ook afscheid moeten nemen van haar paardje (moge hij nu heel gelukkig en vrij van pijn rond galopperen op de eeuwige groene weiden samen met jouw paardje). Dit heeft haar heel veel verdriet gedaan, ik heb haar destijds zo goed mogelijk gesteund maar ook nu nog probeer ik haar te steunen. Zoals op 5 september (zijn 10e verjaardag) dat ik haar een kaartje hebt gestuurd. Gewoon omdat ik wist dat ze op die dag aan hem moest denken. Ook met het opruimen van zijn spullen heb ik geholpen, netjes weghangen van hoofdstel en zadel, dekens opvouwen en netjes wegleggen, veel oude hoefijzers van hem weggegooid maar wel 2 bewaard, etc. etc. Ook komend april zal ze van mij weer een kaartje krijgen. Ik weet gewoon dat ze het er moeilijk mee heeft maar niet iedereen geeft haar de steun die jij ook graag wilt.
Ik wens je in iedere geval heel veel sterkte toe met het verwerken van dit verlies!!!

**Geplaatst**: 09-11-02 13:34

Geplaatst: 09-11-02 13:34

Heel herkenbaar dat gevoel. Onze merrie Wobke is ook 3 weken geleden heel plotseling overleden. Wat een klap zeg! Ik ben er ook nog steeds helemaal kapot van. Nu ben ik vorige week haar moeder gaan opzoeken, een 18 jarige merrie, en dat was zo emotioneel! Het leek net alsof ik in de ogen van onze Wobke stond te kijken, wat bijzonder! Ik had het allemaal al een beetje proberen weg te stoppen, want je krijgt zoveel onbegrip van mensen. Maar zo'n paard is gewoon iemand uit je gezin. Ik denk er nu dan ook heel erg over na om haar moeder naar ons toe te halen en te kijken of ik een volle zus uit haar kan krijgen. Je krijgt je paard er wel niet mee terug, maar wel een heel klein beetje. En nu heb ik helemaal niets, behalve dan een boel onbegrip, ook thuis.

**Geplaatst**: 09-11-02 14:19

Geplaatst: 09-11-02 14:19

Inderdaad heel herkenbaar. Ik had het ook toen Karin dood was. Ik mis haar nog steeds ontzettend, maar dat wordt veelal niet begrepen. "Je hebt toch nog 2 pony's?". Ja, dat klopt, maar Karin kende ik al zolang, en daar had ik zo'n band mee, wat ik misschien met een andere pony nooit zal bereiken.

Wat hiervoor al een aantal keer gezegd werd, klopt ook zeker. Mensen willen vaak wel met je erover praten, maar zijn bang dat ze niet weten wat ze moeten zeggen, of dat ze jou pijn doen door erover te praten.

Succes.

**Geplaatst**: 09-11-02 18:46

Geplaatst: 09-11-02 18:46

Ik denk idd dat het voor veel mensen gewoon te moeilijk is om erover te praten, maar dat het van de meeste mensen zeker geen onbegrip is. Ik zelf heb het vaak wel door als iemand het moeilijk heeft, maar als diegene er zelf niet over begint, denk ik altijd dat ze er niet over wil praten. Als diegene wel praat kan ik idd zoals de meeste mensen wel goed luisteren en een arm over dr heen slaan, maar wat moet je nou zeggen? Tuurlijk kunnen de mensen vragen hoe het met je is, dat zou ik ook doen, maar als je verder wilt praten zal je zelf aan moeten geven dat je dat wilt. Wat zou je willen verder, wat de mensen aan je zeggen/vragen?

Iig heel veel sterkte!!

**Geplaatst**: 09-11-02 19:18

Geplaatst: 09-11-02 19:18

wat vreselijk naar zeg.

Ik kan me zo indenken dat je het zo graag erover wilt hebben en het is dan moeilijk als mensen zich er zo voor afsluiten.

Hoewel er sommigen zijn die niet zullen begrijpen dat een paard niet zoiets is als een fiets, en dat je wel een nieuw paard kan kopen, maar nooit een nieuwe origine. Toch zullen er ook mensen zijn die wel begrijpen dat jij het nu nog steeds moeilijk ermee hebt, maar die het inderdaad moeilijk vinden om erover te beginnen.

Als je het erover wilt hebben, mag je mij ook altijd een pbtje sturen.

**Geplaatst**: 09-11-02 21:07

Geplaatst: 09-11-02 21:07

Ik heb niet zoveel meer toe te voegen dnek ik. Inderdaad zullen veel mensen het gewoon heel moeilijk vinden om hier met je over te praten.
Sterkte!

**Geplaatst**: 09-11-02 21:11

Geplaatst: 09-11-02 21:11

misschien doen ze zo omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen en die vrouw die vroeg van is dat je nieuwe paard bedoelde het heus niet zo joh...

Ze leven vast met je mee (ik iig wel) maar weten ze niet hoe ze er mee om moeten gaan. Dat was ook zo toen mijn lieverd was overleden

**Geplaatst**: 09-11-02 21:26

Geplaatst: 09-11-02 21:26

Het is voor iedereen anders om een paard te verliezen. Voor mij kan ik niet anders dan zeggen dat het een enorme opluchting was. Het kón zo niet langer en het was een schitterend moment om afscheid te nemen. We zijn (nog) met z'n vieren thuis en mijn zusje en ik hebben het nog dagelijks over Hercules. Maar meer zo van: die deed altijd dit en dat doet die ook. Helemaal niet emotioneel (meer). Nooit geweest ook. Het is goed zo. Mezelf iets kwalijk nemen? Nee, zeker niet, ik kan me wel gaan afvragen of het misschien mijn schuld is dat het zo gegaan is, net als de vorige keer (bijna 5 jr geleden). Maar daarmee komen ze geen van beiden meer terug. Paard is weg.
Mensen vragen er niet meer naar, nee. Maar moet dat dan? Ik hoef echt niet dagelijks (ook niet in de weken erna) vol medelijden aangekeken te worden dat je van hun gezicht al af kunt lezen: 'oh wat erg'. Nee dank je. Natuurlijk is dat persoonlijk. Bij ons is er een enorm gat gekomen, maar dat went. Het deed geen pijn meer vanaf het moment dat hij weg was, het was zoveel beter zo. Hij rent nu als een achterlijke rond in weet ik het waar zónder pijn, zónder trauma's... dat is voor mij zo'n ongelofelijke opluchting! Het is nog steeds moeilijk voor te stellen dat de herinnering alleen maar vager wordt, maar verzetten heeft geen zin. Je moet leren (en dat kan echt heel lang duren) er vrede mee te hebben. Ná Kuul's dood ging ik foto's terugkijken en toen zag ik opeens dat hij récht in de camera keek en ik kon niet anders dan in die ogen aflezen dat het toen al 'gebeurd' was, dat híj het al wist. Ik heb mezelf maar voorgehouden dat het mijn interpretatie is van een plaatje, maar die schok die ik toen voelde was behoorlijk hard.
Lieve Manda, het heeft geen zin jezelf verwijten te maken. Je krijgt er je paardje niet mee terug. Het enige wat je kunt doen is de goede dingen herinneren. Anderen kunnen je daar niet of nauwelijks in helpen, alleen maar steunen en voor velen is dat gewoon een té grote opgave. Omgaan met zulke heftige emoties is voor buitenstaanders nog veel moeilijker dan voor jou zelf. Er is meer achter de horizon, echt véél meer!
Wij hadden 3 paarden en gingen terug naar 2. Dan is het misschien makkelijker om door te gaan omdat je die twee anderen niet kunt laten staan, maar dat geldt ook voor jou hoor. Er zijn allerlei mensen en dingen in jouw leven die aandacht nodig hebben (zoals je zelf ook aandacht nodig hebt). Je kunt niet verlangen dat iedereen nu dagelijks aan je vraagt hoe het gaat. En geef ze eens ongelijk, want wat lost het op? Je krijgt haar er niet mee terug en als je een heel verhaal af steekt lopen mensen weg. Het is keihard, dat weet ik. Maar wat moeten anderen nu met jouw verhaal? Het aanhoren, maar verder kunnen ze er niets mee. Helaas zijn mensen niet zo eerlijk om dat te zeggen en van daaruit toch begrip op te kunnen brengen, maar zo is het hele leven en daar zit het leven echt overvol mee. Het is in deze wereld nu eenmaal ieder voor zich, en je kunt niet eisen dat anderen allemaal naar jou luisteren, daar heeft men gewoon geen tijd voor. Je zult zien dat je over een tijdje heel anders tegen deze gebeurtenis(sen) aankijkt, alleen kan dat even duren. Het eerste wat je moet accepteren is het feit dat je hoe dan ook je paardje er niet mee terugkrijgt. Als je dat voor elkaar krijgt en er vrede mee kunt hebben dan ben je al een heel eind. Geloof me: het slijt. Maar de herinnering blijft altijd even pijnlijk.

**Geplaatst**: 09-11-02 21:38

Geplaatst: 09-11-02 21:38

Dorine schreef:
Kan me goed voorstellen dat veel mensen niet weten wat te zeggen.
Bang dat ze je pijn doen.
Ze willen niet dat je er teveel aan denkt, omdat ze vinden dat je dan weer verdriet voelt, en ze willen dat je juist gelukkig wordt.

Ja dit is ook mijn rede anna spijt me maar wist gewoon niet wat ik moest zegge ... Verdrietig

Hoop dat je dat kan begrijpen en ik denk dat dit voor mensen geld Scheve mond

Heel veel sterkte er mee nog en ik ben jouw en gine echt niet vergeten hoor !! Lovers

En zal ik ook nooit doen......
Liefs bren

**Geplaatst**: 09-11-02 22:53

Geplaatst: 09-11-02 22:53

Het is idd niet zo dat mensen je met opzet pijn willen doen, of er niet over willen praten.
Ik heb ruim 5 jaar geleden mijn vader heel plotseling verloren en nu de pony die ik op mijn 16de kreeg, omdat de merrie die ik van mijn vader had gekregen, drachtig bleek te zijn. Die pony en ik zijn 27.5 jaar samen geweest, dat is een heel groot verlies en ook het feit dat alles weer terug kwam van vroeger en dus daarbij ook weer het verlies van pa.
Een aantal mensen uit mijn naaste omgeving weten hoe het met mij gaat, maar collega's, bekenden ed. niet, die vragen niets, zeggen niets.
Ik neem het ze niet kwalijk, that's life, zal ik maar zeggen, je verdriet moet je uiteindelijk zelf verwerken, je moet toch door dat rouwproces heen. Zelfs na 5 jaar, moest ik er weer door heen, wanneer stopt het, nooit dus, elke keer als je iemand of 1 van je dieren verliest, komt alles boven.
Ik begrijp je verdriet en je verwijt, maar helaas, heel veel mensen, zeker mensen zonder paarden, zullen niet begrijpen waar jij doorheen bent gegaan.
Hier op bokt zul je steun vinden, maar verwacht het maar niet van anderen, dan wordt je zo teleurgesteld
Veel succes en sterkte

**Geplaatst**: 10-11-02 00:59

Geplaatst: 10-11-02 00:59

Hierboven staan al erg veel reacties die de spijker precies op de kop slaan..... het is vaak geen kwestie van onwil, wel van onmacht.
Ik denk ook zeker niet dat iedereen je vergeten is, ook al lijkt het voor jou waarschijnlijk wel zo, en ik kan me heel goed indenken dat je je daar behoorlijk ellendig over voelt.

Misschien helpt het je om te proberen de situatie van een andere kant te bekijken.
Niet dat dit de situatie verandert, maar ik denk dat je je dan wat minder "onbegrepen" voelt en hopelijk wat minder in de kou voelt staan.
Doordat je op dit moment nog zoveel verdriet hebt, draait je leven waarschijnlijk voor een erg groot deel om Origine en haar ziekte met fatale afloop.
Voor andere mensen draait de wereld gewoon door, hoe cru dat misschien ook klinkt.
Deze personen hebben waarschijnlijk in totaal nog wel een stuk of tig vrienden/kennissen/familieleden etc. die de laatste tijd iets verschrikkelijks hebben meegemaakt, of misschien hebben ze zelf wel grote problemen aan hun hoofd.
Voor jou is de dood van Origine hetgeen waar al je aandacht naar uitgaat, maar voor andere mensen zijn er nog veel andere dingen die spelen, waar jij "maar" een deel van uitmaakt.
Ontzettend ellendig voor jou, maar ook wel weer logisch als je het van de andere kant bekijkt.
Vaak gaan mensen er ook maar klakkeloos vanuit dat je het zelf wel aankaart als er problemen zijn.
Heel fout, maar het werkt helaas wel vaak zo.

Ik denk dan ook dat wanneer je zelf (nogmaals) je probleem aan iemand vertelt, dat die persoon in kwestie ook heel anders zal reageren dan dat ze nu doen.
Gewoon doen dus, je bent echt geen zeurpiet, en je zult vast merken dat Origine (en je problemen) nog lang niet vergeten zijn, maar dat er andere redenen waarom mensen er niet meer uit zichzelf over praten.

Heel veel sterkte voor de komende tijd !

**Geplaatst**: 10-11-02 11:13

Geplaatst: 10-11-02 11:13

Echt heel erg, maar ook begrijpelijk. Eigenlijk verwoorden al die reacties hier hetzelfde als wat ik er over zou willen zeggen: Angst om je te kwetsen, de verkeerde dingen tegen je te zeggen.

Veel, heel veel sterkte ermee.

Frank

**Geplaatst**: 10-11-02 12:47

Geplaatst: 10-11-02 12:47

Fries schreef:
Heel herkenbaar dat gevoel. Onze merrie Wobke is ook 3 weken geleden heel plotseling overleden. Wat een klap zeg! Ik ben er ook nog steeds helemaal kapot van. Nu ben ik vorige week haar moeder gaan opzoeken, een 18 jarige merrie, en dat was zo emotioneel! Het leek net alsof ik in de ogen van onze Wobke stond te kijken, wat bijzonder! Ik had het allemaal al een beetje proberen weg te stoppen, want je krijgt zoveel onbegrip van mensen. Maar zo'n paard is gewoon iemand uit je gezin. Ik denk er nu dan ook heel erg over na om haar moeder naar ons toe te halen en te kijken of ik een volle zus uit haar kan krijgen. Je krijgt je paard er wel niet mee terug, maar wel een heel klein beetje. En nu heb ik helemaal niets, behalve dan een boel onbegrip, ook thuis.

ik zat gisteren bij sym in de wei. ze lag helemaal plat met van die kleine oogjes en ze zuchte. ze leek als twee druppels water op phoenix. het leek wel of hij er lag. het deed me echt goed. dat zij vos is en hij schimmel dat verschil zag ik niet eens zo verrast was ik om hem ineens te zien.
sym is phoenix half zusje.

**Geplaatst**: 11-11-02 13:04

Geplaatst: 11-11-02 13:04

Mensen mijden zulke onderwerpen nu eenmaal graag. Een voorbeeld: als mensen aan je vragen "hoe is het met je" of "hoe gaat het ermee" willen ze niet de waarheid horen als deze niet positief is. Je meot altijd zeggen "goed hoor" of "oke!", liefst met een big smile, want dat is het enige antwoord wat ze willen horen. HEt laatste wat ze willen is zich inlevenin andermans s h i t. Zo zijn de mensen. Ik snap alleen dat je hiervan baalt, kennelijk brengen ze maar weinig respect op voor jouw liefde voor je merrie, en ook voor het verdriet dat je hebt nu je haar kwijt bent. Snap het helemaal hoor.

**Geplaatst**: 11-11-02 15:44

Geplaatst: 11-11-02 15:44

Hoi Manda!

Eigelijk vroeg ik me al een tijdje af hoe het met je was.
Het was zo ingrijpend.Het is heel normaal dat je daar nog lang niet overheen bent.
En ik snap zeker dat het kwetsend is als mensen doen alsof het niet is gebeurt.Ik snap ook heel goed dat Origine heel belangrijk voor je was.
Haal de leuke herinneringen omhoog als je haar zo mist..misschien helpt het.
Ik wens je heel veel sterkte!

Groetjes
Janneke

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-02 20:55

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-02 20:55

Bedankt voor de reacties Lovers

Gelukkig zijn er toch nog mensen die een beetje begrijpen wat ik bedoel. Dat is al een hele opluchting.

**Geplaatst**: 12-11-02 08:28

Geplaatst: 12-11-02 08:28

Sonja schreef:
Ik denk niet dat die mensen vergeten zijn wat er is gebeurd, of willen ontkennen dat het vreselijk is, of jou niet willen steunen in je verdriet.
Maar heel veel mensen vinden het ontzettend moeilijk om iemand aan te spreken als ze weten hoeveel verdriet die persoon heeft. Gewoon omdat ze niet weten wat ze moeten doen of zeggen, gewoon omdat ze niet het lef hebben om dan maar hun mond te houden en alleen even een arm om je schouder te leggen, of zelfs een keer met je mee te janken omdat het zo moeilijk is om een ander te zien huilen (en helemaal als het iemand is die je graag mag).
Mensen worden op zo'n moment overmand door hun eigen emoties, en er zijn er maar weinig die dan sterk genoeg zijn om die ook daadwerkelijk te laten zien, met je te delen. Het is dan makkelijker om maar niks te zeggen, te doen of ze je niet zien, of over een ander onderwerp te beginnen.

Degene die je vroeg of dat je nieuwe paard was, hoopte waarschijnlijk dat je enthousiast JA zou zeggen, zodat jullie gesprekje niet verdrietig zou worden en ze je dus niet hoefde te troosten. Want dat is zo verdomde moeilijk, zeker als je weet dat iemand eigenlijk ontroostbaar is.....

Ik wil hiermee dus NIET zeggen dat die mensen het goed doen, en dat jij zeurt, want dat is absoluut niet zo. Maar ik heb ook wel eens een stalgenootje gehad die haar paardje kwijtraakte, en ik weet wat het is om die ander te zijn die met de tranen in de ogen staat en echt niet meer weet wat 'ie moet zeggen om een ander te troosten.......

100% mee eens, niks aan toe te voegen.
Viv