Het kan niet anders en toch voel ik me zo ontzettend schuldig.
Make is nu al 5 dagen weg en nog is Camilla zo ontzettend depressief. Het is gewoon zo sneu!
In de wei staat ze maar een beetje, loopt ze een beetje rond, maar grazen? Nee dat zie ik haar neit doen..
Soms een beetje van het kuilgras wat er ook ligt, maar meer eet ze ook niet in de wei. Ze staat zo suf voor zich uit te kijken, wat zal ze denken?
Als ik aan kom lopen ziet ze me vanaf achter al komen, ze volgt me het hele weggetje en als ik dichterbij komt een schelle hinnik en komt ze hard naar me toe rennen. Gelukkig geeft ze mij niet de schuld.

Met het poetsen staat ze ook al zo suf voor zich uit te kijken. Normaal staat ze altijd te kloten (lees: strotjes van de grond af zoeken terwijl ze er nét niet bij kan, of proberen met haar neus in de voerbak te komen omdat daar misschien nog wel één klein brokje ligt), ze volgt me overal naartoe en loopt de hele tijd te schooien voor een snoepje of een knuffel. Maar nu.. Nu maakt t dr allemaal niet uit.



Maar na het rijden staat ze er weer depressief bij. Schooien om een snoepje doet ze na het rijden nog wel. En die krijgt ze dan ook wel een paar. Maar verder staat ze weer duf voor zich uit te kijken. En als ik haar in haar stal laat, waar een hele berg kuilgras in de voerbak ligt.. Ruikt ze even, en dan komt ze naar me toe om te knuffelen. Volgens mij heeft ze daar nu zo veel behoefte aan. En ik ook. Maar het doet me echt verdriet om haar zo te zien..


Maarja, het was niet anders....
