Geplaatst Ik heb verleden jaar op 21 oktober 2006 één van mijn meiden inlaten slapen na een korte en heftige Equine Cushing Disease-strijd. Ze was pas 17jaar en accuut ernstig ziek door de cushing disease, we konden niets beters meer voor haar doen dan haar uit haar ellende te verlossen. We hebben al het mogelijke getracht te doen maar Heidy kon niet meer. In het begin vocht ze keihard mee toen het bij haar minder werd vocht ik voor haar en mezelf. Ik wilde haar absoluut niet kwijt. Ik had mijn duo weer samen en dat moest zo blijven. Zo graag wilde ik voor haar blijven vechten, gelukkig liet zij mij zoals altijd zien hoe ZIJ HET WILDE!!!
Heidy is achter ons huis op haar knabbelweitje onder de walnotenboom heel vredig ingeslapen met haar favorieten erbij (Jorg, Serval en ik), haar halster hangt nog aan de walnoten boom en word niet meer gebruikt. GOD, ik mis haar nog elke dag verschrikkelijk!!! Zelfs nu ik er al enige maanden een jaarling bij heb als maatje voor Serval, ik denk dagelijks aan haar. We hadden haar exact 1jaar terug op de dag dat ze ingeslapen werd, we woonden exact 1 jaar in ons huis. Het heeft blijkbaar om de één of andere lugubere reden zo moeten zijn. Ik hoefde voor mezelf totaal niet na te denken hoe het moest gebeuren. Ze zou sowieso thuis inslapen en na haar overlijden worden gecremeerd. Een paar hele goede vrienden zijn de dag ervoor gekomen ook om afscheid te nemen van haar en hebben geholpen haar levenloze lijf op de trailer te krijgen. Ik had erna enkel nog maar oog voor Serval, zij besefte ten volle dat haar vriendin, haar aangenomen moeder en ranghogere er niet meer was, althans zo leek het voor de eerste dag. Ze was kalm, apatisch, begripvol. Vervolgens hebben we Heidy naar het crematorium in Roermond gebracht (mag niet maar deden dit omdat wij het zo wilden). Haar as hebben we 23 oktober opgehaald.
De nacht naar 22 oktober toe was ik grotendeels bij Serval. De ochtend was er sneller dan ooit, de eerste ochtend dat je maar 1 paard gaat voeren. Serval was explosief! Ze viel uit naar alles en iedereen die bij haar box of uitloop in de buurt kwam. Ze flipte zo explosief dat ze meerdere balken brak van het hek, de uitloop en de binnenboxen dat ik serieus dacht dat ze zichzelf van kant wilde maken. Jorg had ondertussen onze waanzinnig goede DA Steffi gebeld en tegen haar advies en dat van Jorg in, ging ik de uitloop en box in van de meiden. Snel bang ben ik niet maar toen was ik zeker blij dat mijn blaas leeg was. Ik herkende mijn meisje niet terug. Ze keek wild, hysterisch. Ze stond pompend voor mij in de uitloop alsof ze mij met de grond gelijk wilde maaien. Ze schraapte haar hoeven om en om, leek net een dolgedraaide spaanse stier. Echt beangstigend gewoon! Ik respecteerde dat zij niet wilde dat ik naar haar kwam, zij moest komen, net als die eerste dag toen ik haar had. Wat ze na een goed uur ook deed met meerdere dreigingen eraan voorafgaand. Toen ze uiteindelijk naast mij stond al pompend en wel was ik zo blij en toch zo verdrietig. Ze liet Steffi en Jorg niet toe. Op advies van Steffi heb ik Serval een kalmerende injectie in haar borstspier gegeven. Het werkte al snel en zodra ze rustig was storte ik in. Dit was niet wat ik verwacht had!!! Mijn meiden waren meer een eenheid dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden, die eenheid was voor altijd verstoort! Zowel Serval als ik moesten een manier vinden om zonder de altijd aanwezige rustige leidende Heidy verder te gaan. Moeilijk, moeilijk! Heidy was precies dat wat Serval nodig had, zij domineerde en leide Serval precies goed. Een maand later in de nacht naar 23 november 2006 overleed mijn moeder ook nog eens onverwacht op 54jarige leeftijd, zij was al ruim 3jaar ziek maar dit was zo onverwacht. Ze woonde bij ons en dat maakte het allemaal nog intenser dan het "normaal" zou zijn. Of dat het nog niet genoeg was overleed diezelfde ochtend Jorg zijn pleegvader. Het gekke is dat je dan ineens uit het niets kracht krijgt om dat te doen wat je moet doen. Heel bizar!!! We zijn nu bijna 9maanden verder nadat Heidy er niet meer is en 8 maanden verder na het overlijden van mijn moeder. Ondertussen ben ik ruim 6maanden zwanger en net als Serval enorm veranderd in "wie ik ben". Beiden zijn wij evenwichtiger en sterker als ooit tevoren, dit blijft in een stijgende lijn groeien. De pijn blijft maar die pijn is er omdat je iets heel moois hebt gekend en gehad dat er nu niet meer is, daar voor in de plaats komen weer andere mooie en ook nare dingen.
Het is een heel verhaal ondanks dat ik het niet helemaal heb neer geschreven. Ik ben benieuwd hoe jullie omgaan met tegenslagen die elkaar in een golf heel heftig opvolgen.
Heidy zoals ze was!
Mijn meiden en ik:
Zo fotogeniek!!!:
http://www.mijnalbum.nl/Foto-WWM6DTRN.jpg
