Geplaatst Morgen is het zover, dan ga je weg. Begin je aan een nieuw avontuur, ga je eindelijk doen wat je zo graag wilt doen... springen.
Ik heb je dat nooit kunnen geven, ik ben te bang en bak er niks van, kan je niet ondersteunen en helpen, waardoor je voor mij gewoon te moeilijk werd, te enthousiast. Zo hard als je over de hindernissen ging joh, ik deed het in mn broek! En daarom reed ik dressuur met je.
Daar vond je niks aan, deed ook alles om er onderuit te komen, oh ja, je was zo slim
Vaak zat ik te lachen op je rug, want je kon een hele trucendoos opentrekken om onder een oefening uit te komen. En toch was je altijd komisch, leuk zelfs. Ik nam het je vaak niet kwalijk, al zat ik ook wel met mijn handen in het haar, want de gemakkelijkste was je nooit met rijden, ook al was je zo lief. Maar je wist donders goed als je echt te ver gegaan was, dan bedelde je niet om je beloning, dan stond je stil in de stal, wist je dat je die dag goed verpest had...Ja Matje, je bent slim.... Ik zei altijd voor de grap: Een amateur kan er niks mee, daar is hij te moeilijk voor. En een prof wil hem niet, daarvoor blinkt hij onvoldoende uit! Maar ik was die amateur die het iedere dag maar weer probeerde, en met veel bloed, zweet en tranen reed ik je naar een behoorlijk niveau en kwame we op een gegeven moment op een punt dat we met elkaar konden lezen en schrijven.
En toen, werd ik vorig jaar geopereerd aan mijn schouder. Ja, dat was ook zoiets - ook daar had je schuld aan, jij moest zonodig tijdens het longeren ineens changeren en de andere kant uitrennen, met mij aan de lijn over de grond er achter aan slepend.... hierdoor had je mijn halve schouder kapot getrokken, sukkel die je bent....
Ik bracht je weg naar mijn instructrice en zij reed je, je mocht springen, je vond het fantastisch!
Toen ik weer redelijk hersteld was, ging ik je weer rijden maar het was allemaal anders dan ik had gedacht - je leek wel moeilijker dan ooit en ik was voorzichtiger geworden, nee, niet bang. Maar ik wilde mijn zorgvuldig gerepareerde en geconstrueerde schouder niet kapot maken, ik wilde zéker niet vallen!
En toen gebeurde het - de tweede keer dat ik je reed. Je schrok van een onbekend "iets" en zette het op een rennen, zoals je wel vaker deed. Waarom je dat deed, weet ik niet, hoe het kwam en wat er precies gebeurd is, weet ik ook niet. Sterker nog - ik herinner mij helemaal niks van wat je die dag deed. Ik viel namelijk keihard op mijn hoofd toen jij ineens de andere kant op draaide en ik droeg geen cap. Ik viel zo hard dat ik geen herinnering meer heb aan die dag, op dat moment vond ik dat wel prima, kun je ook niet bang worden.
Dat ik vrij kort na mijn val ten gevolge van de impact op mijn hersenen een hersenbloeding kreeg, is eigenlijk langs mij heen gegaan, het werd niet erkend en dus liep ik door... toen later pas werd vastgesteld wat daadwerkelijk gebeurd was, kwam de klap. En ondertussen had jij mij er ook alweer een keer afgegooid....
Mijn vertrouwen in jou slonk met de dag en het leek wel alsof onze eens zo sterke band, langzaam afbrokkelde tot er niets meer over was.
Ik begon mij te ergeren aan jouw gedrag, dat wat eens zo leuk was, vond ik nu niks meer aan en zelfs ergerlijk. Als je weer eens over mij heen wilde lopen, mij omver duwde of gewoon alles wat ik deed negeerde, werd ik boos, wat ik eerst nooit werd.
Jij ging je op je beurt ook steeds meer ergeren aan mij en dat liet je duidelijk merken, je negeerde me volkomen, liet je niet meer vangen in de wei en kwam alleen nog als ik eten had.
Een knuffelaar ben je nooit geweest maar nu stond je zichtbaar zuur te kijken als ik je aan wilde halen.
Wat heb ik gehuild Matje, om jou.... om hoe het nu tussen ons ging... Speciaal uit liefde voor het paard ben ik verhuisd naar duitsland, om jou een fijn leven te bezorgen, we zouden het samen weer helemaal fijn gaan krijgen en jij? Jij leek per dag verder van mij af te komen staan.....
Ook durfde ik je niet meer te rijden, ik had nog restklachten van mijn hersenbloeding en je bent nu eenmaal niet het paard waar je vertrouwen op zult krijgen, nee, bij jou moet je vertrouwen géven, niet verkrijgen!
Vorige week maakte ik de beslissing... je gaat nu weg. Het doet me veel verdriet kerel, maar ik heb een paard gevonden dat mij hopelijk kan geven wat ik zo mis - plezier in het rijden. plezier in paarden in het algemeen. Het klinkt gemeen als ik dat zeg maar jij hebt mij dat ontnomen lieverd, jij zorgde er voor dat mijn zelfvertrouwen weg is, het paard van C&A nog eng lijkt en ik het gevoel kreeg nog geen beginnersles op een manege te kunnen rijden....
Morgen komt hij, mijn nieuwe vriend. Hij heet Major en is alles wat jij niet bent - rustig, braaf en bomproef. Oh ik had gehoopt dat je met de jaren rustiger zou worden, dat we weer konden genieten van onze ritten, maar de koek is op. We zijn een getrouwd stel dat eigenlijk al lang geleden uit elkaar gegaan zijn, we zitten alleen nog te wachten op de scheidingspapieren.....
Morgen ga je weg, je wordt gelijk meegenomen en je gaat waarschijnlijk naar Engeland, de springsport in. Er is veel vraag naar jouw type, jouw prachtige uiterlijk en jouw springtechniek. Ze zijn enthousiast over je weet je dat?
Ik gun je het beste mijn lieve schat, en dat kan ik je niet meer geven. Dat kunnen we elkaar niet meer geven... we zijn uit elkaar gegroeid en dat doet pijn. Als ik je zie, dan wordt ik verdrietig en ik weet zeker dat ik morgen enorm moet huilen... dat weet ik, omdat de gedachte je los te laten me gek maakt... maar ik moet, voor ons beiden... die keuze moet ik helaas maken, maar ik weet diep van binnen dat het het juiste is, wat ik doe. Ik weet dat ik zal huilen omdat ik dat nu, nu ik je dit zo vertel, ook doe...
Zou je het besef hebben, dan zou jij er net zo over denken, dat weet ik zeker. En ondanks dat jij morgen niet zult huilen, hoop ik dat je diep in je hart herinneringen zult hebben en houden aan ons tweetjes.
Lieve Matador, je was een ware vriend voor mij. Juist omdat ik zoveel van je hou, laat ik je los. En juist omdat ik je het beste van de wereld gun, bloedt mijn hart voor jou.
Tot ziens mijn vriend, het ga je goed....
Je baasje
Onthoud maar, dat hij nu wellicht meer plezier in het werk zal hebben, ondanks al die fijne herinneringen. 
