
Ik heb dus 2 jaar geleden bij mensen gevraagd of ik die leuke haf mocht verzorgen. Die mensen zeiden natuurlijk!!

Ik was helemaal blij. Kom ik in de stal, komt die haflinger (bruno heet hij) eraan lopen. Prachtig was hij. Beetje een zenuwachtig en nogal fors typje maar ik houd wel een beetje van probleempaardjes (heb ik altijd).
Na een jaar alleen te poetsen had ik aan de boer gevraagd of ik hem in mocht rijden. Dat was geen probleem (hij stond ook voor de wagen) maar ik moest zelf een zadeltje kopen. Geregeld!

Nou, bruno had zadelvrees en daar kwam ik achter ook. Na een paar keer misgetrapt te hebben kreeg ik na veel proberen (eerst singel, shabrakje of beugels op zijn rug te leggen) na nog een half jaar eindelijk het zadel op zijn rug.
Nu was ik eindelijk zo ver om erop te gaan zitten (dit was minstens 3 maanden later). En het ging goed! Echt super, niet zenuwachtig meer en geen getrap meer.

Nou kom ik ong 3 weken geleden bij bruno; Weg!! Hij is verkocht! Ik hoor het hem nog zo zeggen.

Ik heb het er nog steeds moeilijk mee!


Ik weet het, het is niet mijn eigen paard, maar ik vind dat er na 2 jaar verzorgen en heel veel blauwe plekken toch wel even rekening met zijn verzorgster gehouden mag worden.
Bruno, ik mis je nu al
