Het was 3 jaar geleden toen ik haar zag staan, mijn eigen Haflinger. Het klikte meteen, ze was de enige die uit de groep naar ons toekwam.
Ze was licht bereden en verder heb ik haar zelf wat meer doorgereden. Ze kwam bij ons achter het huis te staan. Stalletje gebouwd en crossen maar

In de winter ging ik tijdelijk op een pensionstal staan bij ons in het dorp. Met bak erbij en zo. Heerlijk en veel meer mensen en paarden om ons heen. We besloten dat we haar hier lieten staan. Het rijden in de bak vond ze niks aan (lees: ging amper vooruit) dus wij lekker buitenrijden.
Na een tijdje ben ik overgestapt op Western, ik kreeg eens per twee weken les. Zadeltje aangeschaft en ga zo maar door. Hartstikke leuk allemaal. Toen kwam het jaar waarin ik niet graag meer aan wil terugdenken. Minimaal iedere maand moest de veearts komen. Dan kreupel, dan koliek, dan slijmbeursontsteking, weer kreupel. Het was veel huilen en snikken dat jaar.
Vorig jaar augustus zijn we naar een andere pensionstal verhuisd (samen met een vriendin) perfecte locatie, beter kun je niet treffen. Het Western rijden wilde maar niet vlotten en ik ben er in die tijd flink wat keren lelijk van afgevallen. Ik reed met bosal en daar reed ze soms gewoon doorheen als ze wilde. Ik was mijn vertrouwen kwijtgeraakt en durfde niet meer in de bak te rijden.
Ik stapte weer terug naar engels, les genomen en rustig aan weer terug opgebouwd. Ging allemaal prima, gaat nog steeds prima. Ze loopt als een trein en ze vindt het allemaal heel spannend en leuk...
Maar nu ik....


Ik weet nu dus niet meer wat ik moet doen. Wat zouden jullie doen? Ik vraag jullie meningen
Bedankt voor het 'aanhoren' van mijn verhaal

