De dierenarts belde even Utrecht om te overleggen en woensdag kon ze alweer naar Utrecht. In Utrecht aangekomen valt ze letterlijk van de trailerplank en komt ze op een knietje terecht
ze wordt naar binnen geleid en moet weer op de weegschaal. Deze geeft deze keer een getal aan van 429, weer 15 kilo eraf sinds vorige keer. Moet je je voorstellen dat het om een merrie gaat van dik in de 1,70 die voorheen zeker 550 kilo woog als het niet meer is en die binnen 2 maanden zoveel is afgevallen. Toen moest ze weer naar de onderzoeksruimte en werd er weer van alles klinisch onderzocht. Deze keer had ze een hypotensie (lage bloeddruk) en een ruis in haar hart
dit wist ik nog niet. Daarna het opvoelen weer, en de milt was harstikke vergroot en er was geloof ik ook iets met de dikke darm. Ze wouden haar dus weer houden en nu staat ze daar en wordt er weer een paar dagen lang gekeken wat eraan te doen is en of er nog wel wat aan te doen is.
Ik wordt al die onderzoeken langszaam zat, ik heb liever dat ze gelijk zeggen dat er niets meer aan te doen is en dat het aflopende zaak is want ik ben zelf ook niet helemaal achterlijk en zie dat heus wel. De ene keer ontnemen ze je al je hoop door te zeggen dat de organen onherstelbaar aangetast zijn en de andere keer mag je weer terug komen en beginnen ze gewoon weer overnieuw met alle onderzoeken om uiteidelijk weer tot dezelfde conclusie te komen, dat er niets meer aan te doen is. Natuurlijk heb ik nu weer een beetje hoop, maar maak dat dan ook een klein beetje waar zou ik zeggen......
Ik wacht maar weer af...... om 12 uur kunnen we bellen.
Vroeger:
Toen ze ziek werd:

Ik kreeg meteen de schrik van mijn leven. We gingen zoeken en gelukkig stond ze in de onderzoeksruimte

Gisteren moest ik werken en kon ik niet op bezoek gaan, vanmiddag gaan we wel weer en dan horen we het.... (hoop ik)