Geplaatst Mijn eerste paard was een volbloed. Ofwel een typisch paard waarvan je zou zeggen ja, die werkt graag voor je. Maar toch waren er dagen dat ik gewoon merkte dat hij geen zin had om te dressuren. Ik kreeg dan spontaan ook geen zin meer (misschien heb ik daarom wel altijd van vlijtige paarden gehouden). Maar goed, soms waren er toch dagen dat ik het hem toch 'aan wilde doen', bijvoorbeeld als we nog moesten oefenen voor een wedstrijd ofzo.
Maar, nu ben ik ervan overtuigd dat er ook niet-vlijtige paarden zijn, luie dus, die net zo lief nooit werken. Laten we nu uitgaan van een eigenaar die wel heel veel van zijn/haar paard houdt. Ik ben ervan overtuigd dat die toch zal willen dat dat paard gaat werken, terwijl hij/zij weet dat hij daar geen zin in heeft. Als diegene nu toch veel van dat paard houdt, moet er toch een soort verantwoording ten opzichte van je paard of je geweten ofzo gaande zijn? Tenzij je zoals velen nooit echt bewust nadenkt over wat je doet, maar daarvoor is dit topic dus
Ik betrapte mezelf altijd op argumenten die, nu ik er zo later over nadenk, maar drogredenen zijn.
Bijvoorbeeld:
"Onze buurman heeft varkens. Díe ondergaan pas een partij leed. Wat doe ik nu moeilijk over mijn verwende viervoeter."
Dit komt echter neer op "Het kan altijd erger". Maar zo kan alles altijd erger. Zo kan je zelfs van een concentratiekamp zeggen dat het niet zo erg is omdat het altijd erger kan. Geen goed argument dus.
"Wij mensen moeten toch ook werken voor ons geld?"
Inderdaad een geldige vergelijking. Maar rechtvaardigt het wat?
"Uiteindelijk ben ik ervan overtuigd dat mijn paard gelukkig is."
Dat kan zeer zeker kloppen, maar misschien is hij wel gelukkig ondanks het rijden.
"Een paard heeft van nature behoefte om geleid te worden en is blij met een duidelijke leider en zal daar ook graag alles voor doen."
Hier kan ik nog het minst weerstand aan bieden. Want ook in een kudde moet een paard het een en het ander ondergaan voor 'de leider' en zal dat accepteren omdat het al lang blij is dat het geleid wordt. Maar dan nog, het paard blijft natuurlijk blijer als het überhaupt niks 'vervelends' hoeft te ondergaan maar toch gewoon geleid wordt.
En ik weet dat dit uiteindelijk een probleem is wat tot fundamentelere meningsverschillen leidt waar je niet uit zal kunnen komen. De een vindt "dat wij nu eenmaal slimmere wezens zijn, survival of the fittest, het is natuurlijk om de wezens onder je te domineren." Ben ik het wel mee eens, maar wellicht wordt hier vergeten dat we als bijkomstigheid van het slimmer zijn een geweten hebben waar we ons, naar mijn mening, altijd tegenover moeten kunnen verantwoorden. En ik denk niet we dat momenteel ten opzichte van vele dieren kunnen, en dan zal ik nu al helemaal niet beginnen over de bio industrie.
Sommigen zullen dit überhaupt een penny insteek vinden, maar ik vind dus dat we als slimmere wezens wel een soort van verantwoording schuldig zijn tegenover wat we met minder slimmere doen, zoals we ook geen gehandicapten in mogen zetten om de straten schoon te houden.
(Inderdaad, nu vergelijk ik dieren met mensen. Ik heb daar echter geen moeite mee. Wij zijn ook dieren, we noemen ons alleen mensen, omdat we ons graag distantiëren als een soort opperwezen. We hebben inderdaad wel degelijk meer verstand en een sterker gevoelsleven. Maar dit gebruiken we nog steeds op dierlijke wijze, egoïstisch. Maar goed dit wordt weer een heel ander verhaal.)
Ik ben benieuwd naar jullie inbreng!
Een paard de hele dag op stal houden vind ik gewoon psychische mishandeling, en zelfs ook lichamelijke mishandeling want het is gewoon ongezond. Als wij de hele dag in bed liggen en dan 1 uur eruit mogen en dan hard moeten werken dan krijg je op den duur problemen. 
Toch fijn om te weten dat hier meer mensen mee lopen te worstelen. Ben ik misschien toch niet zó raar.. 
