Vandaag wilde ik niet zo heel veel zwaar werk doen, dus even thuis wat gestapt en gedraafd, en daarna de weg op.
Achter elke rietpluim zit een trol en achter elke boom zit een duveltje... Imker was gruwelijk aan het dribbelen en met zijn hoofd aan het klooien. Nu klooit hij wel vaker met zijn hoofd met als reden zijn tong over het bit te gooien. Vandaag was het dus weer gelukt. Kon ik mooi midden op de weg zijn hoofdstel uitdoen en zijn tong weer terugpersen in positie. Toen was mijn goeie zin al over. Die van Imker trouwens ook want hij liep alleen nog maar te stieren.
Nu heb ik thuis zo'n losse tonglepel liggen, en eenmaal thuisgekomen heb ik die erin gehangen. Binnen 3 tellen zat die lepel dus op z'n kop-achterstevoren-binnenstebuiten in zijn ('k werd er pissig van) bek.
Ik verloor mijn zelfbeheersing en heb hem even "terechtgewezen". Bit er weer uit, opnieuw erin en hup, zadel erop en weer rijden.
Imker had dus echt heeeeeelemaal geen zin in die lepel, dus het was weer stieren geblazen.
Na 20 minuten was de bui gezakt, en heb ik hem uitgestapt, verzorgd en op stal gezet. Nog wel een snoepje gegeven, want als je ruzie hebt, moet je het natuurlijk ook weer goed maken...
Pfffff, af en toe lijkt het alsof alles alleen maar slechter kan gaan in plaats van beter.
'k Weet alleen niet of ik nu met die lepel een tijdje moet blijven rijden of niet?
