Toen we aankwamen was het leuk om iedereen weer eens te zien en de paarden weer eens te zien lopen. Ook in die Lipizzaners zit zo ontzettend veel verschil! Geloof dat mijn zus het met Pliefje toch wel erg getroffen heeft
Daarna zijn we de kantine in gedoken om een hapje te eten en nog wat voetbalbeelden te zien. Naast ons zat een vrouw die ineens heel hard begon te huilen en we hadden eerst niet zo goed door wat er aan de hand was. Zij werd getroost door een andere vrouw en kwam niet meer de kantine in.
Toen begon de prijsuitreiking. Nr 10 werd opgenoemd, nummer 9, nummer 8, nummer 7 was niet meer aanwezig, werd even meegedeeld. Omdat zij net te horen had gekregen dat een vriendin van haar (die en die van die en die Lipizzaner) die nacht zelfmoord had gepleegd.
En daar ging hij weer verder met de nummer 6, de nummer 5, de nummer 4...
Ik vond het ZO raar hoe ze er daar mee omgingen. Vooral in zo'n kleine groep als deze Lipizzanermensen kun je er toch wel vanuit gaan dat bijna iedereen zo iemand kent. Ik kende haar ook van gezicht en was er wel even stil van. Ze heeft vroeger altijd bij ons op de manege gereden, een heel mooi lief vrouwtje met een Lipizzaner die nu vlak bij onze paarden staat. Om mij heen waren mensen aan het huilen maar de prijsuitreiking ging gewoon door. Applaus voor degenen met winstpunten en uiteindelijk werd er nog een verjaardagslief gezongen voor het jurylid dat zelf Grand Prix gereden had en vandaag jarig was.
Ook werden er nog een aantal ontactische opmerkingen geplaatst, zoals bij een meisje die 1e werd en die vannacht op stap was geweest. Zo waren er meer. "Ja zegt die man, er is behoorlijk gefeest vannacht!"
TOTAAL niet begrijpend waar hij mee bezig was.
Sorry hoor maar ik vind dat echt niet kunnen. Een beetje respect voor de overledene en de mensen die het tijdens zo'n prijsuitreiking te horen krijgen zou wel op z'n plaats zijn.
