Geplaatst Ik heb vorig jaar wegens prive omstandigheden mijn paard moeten verkopen. Appie genaamd, Appie was alles voor me. Ik heb hem 2 jr. gehad en hij heeft me door het moeilijkste deel van mijn leven geholpen. Uiteindelijk is Appie verkocht naar mensen die op 10 min. afstand van me woonden aan een jongen. Hij kreeg daar een zogezegt goed tehuis een vriendinnetje een droge warme stal veel aandacht en liefde noem maar op. Ik heb Appie daarna voor die mensen nog een half jaar erbij gereden. Toen is door een stomme ruzie de wegen gescheiden voor Appie en mij. Helaas heb ik toen geen afscheid van hem kunnen nemen. Nu heb ik hem daarna nog een paar keer gezien, inmiddels heb ik een nieuw paard en ik kwam met mijn paard op de manege en ik zei wat en Appie reageerde hinneken oortjes erop aandacht niet meer bij het werk, toen ik hem in zijn ogen keek brak mijn hart.
Ik met een opgelaten gevoel toch maar een poging doen mijn huidige paard te rijden (lukte niet) maar niet opgeven. Elke keer als Ap mij paseerde zag ik het in zijn ogen hij was niet happy, hij had pijn als hij kon huilen had hij dat gedaan. Ik me natuurlijk groot houden maar kon met veel pijn en moeite mijn tranen in bedwang houden. Na die keer heb ik Ap weer een paar keer gezien elke keer gaat hij steeds verder achteruit doffe vacht geen hoop meer in zijn ogen geen lust meer hij is op terwijl hij klinisch helemaal gezond is blijft hij gewicht verliezen en dergelijk. Ap herkend me op een afstand het is alsof hij me kan ruiken. Afgelopen woensdag had de betreffende persoon avond concour met hem en ik ben stiekem gaan kijken. Ap zag me direct de proeven gingen daarna ook niet meer naar behoren Appie had zijn aandacht er niet bij en dat werd natuurlijk afgestraft door de ruiter|( Na een tijdje het aankijken heb ik alle moed verzameld en de eigenaar gevraagt of ik als Ap op de trailer stond even met hem alleen mocht zijn. gelukkig mocht het!! Eenmaal bij dat moment aangekomen begon hij zachtjes te hinneken en in mijn gezicht en oor te snuiven. Nu heb ik eindelijk afscheid kunnen nemen en het voelt alsof er een deel van me is afgestorven. Geen enkel paard kan tegen mijn Appie op, maarja zoals mensen in mijn omgeving zeggen na elke tegenslag kom je weer sterker terug. Ik wacht nog steeds op dat moment. Wat ik eigenlijk wil zeggen ook al is Appie nog in leven voor mij voelt het alsof hij er niet meer is. Die blik van hem in zijn ogen dat doet met nog het meeste pijn kon hij maar spreken in een taal die wij begrepen. Appie mijn Appie ik weet niet wat ik zonder je moet ik probeer het nu al een half jaar met ik heb nog steeds geen oplossing. Soms denk ik was hij maar dood dan was het misschien makkelijker het klinkt en het is cru maar die pijn en leed die ik in zijn ogen zag mag geen enkel paard hebben!! 
Ap asjeblieft ik hoop dat er ooit een tijd komt dat wij weer bijelkaar komen. Ik hou van je mijn guppe kop.. 
sterkte 
. Misschien bedenkt hij / zij zich nog wel als appie zo op jou blijft reageren. Bij iedere wedstrijd gaan "supporteren" zou ik zeggen 
Ik zou alles op alles zetten h oor!