Het meisje wat mijn dochters pony verzorgde en mijn Shetlander een zware hoefbevangenheid heeft bezorgd door een halve emmer haver te geven, kwam opeens niet meer opdagen. Ik vond het allang best dat ze niet meer kwam maar ze had haar poetskoffertje laten staan. In november was ze hier voor het laatst en na een paar maanden hebben mijn dochters wat borstels naar hun poetskisten verplaatst.
Maar vandaag stond ze opeens op de stoep, ze wilde haar borstels en koffer terug, ik was te zeer met stomheid geslagen om er een opmerking over te maken maar ik vond het behoorlijk bot dat je na zeven maanden verwacht dat je koffertje er nog keurig staat te wachten. Ze vond het geloof ik niet zo leuk dat de borstels er niet meer allemaal inzaten en ik heb haar duidelijk gemaakt dat het koffertje de eerste maanden onaangetast is blijven staan maar dat ik er inmiddels vanuit gegaan was dat ze er geen behoefte meer aan had. Vervolgens struinde ze de stal en poestkoffers af op zoek naar haar borstels.
Verder bleek ze rijlaarzen kwijt te zijn en er van overtuigd te zijn dat die nog hier stonden wat niet zo was. Ze keek me aan, na een paar keer vragen of ze echt niet hier waren, alsof ik ze achterover gedrukt zou hebben

Dat heb ik nou altijd, op het moment zelf weet ik werkelijk even niet meer wat te zeggen en later borrelt de woede op
