Eerst de stal gedaan en toen ik naar buiten kwam om haar uit de wei te halen... waar was ze... Oh! Ze lag in de wei

Dus ik ook de wei in, ze hoorde me wel aankomen (oor ging mijn kant op, ook wiebelde haar oor wanneer ik riep) maar ze bleef uitgebreid liggen op haar zij.
Dus ik denk: ik ga erbij zitten. Zonnetje scheen, samen gezellig wat gebabbeld alsof ik bij tante Annie op de koffie was (dat is de buurvrouw van mijn moeder

Toen stond ik op en zei "Tijd om te gaan!" en ze ging braaf omhoog en met me mee.
Op stal tijdens opzadelen en tijdens het rijden in de bak deed ze keurig haar best. Rechts om mijn been buigen gaat nog steeds niet super, maar als ze ook maar iets stelling naar rechts gaf, beloonde ik haar uitbundig met mijn stem.
Ze was in opperbeste stemming, en ik heb het zelfs zo kunnen houden door niet meteen te gaan overvragen, maar op het juiste moment te stoppen...

Zondag was het rijden één en al gevecht geweest, dit keer bestond het meer uit compromises!
Dus: ik verwachte dat ze wél voorwaarts zou blijven, reactie op mijn been, geen achteruit lopen na het halthouden...
Maar daar tegenover stond dat ik erg weinig aan de teugels zat, weinig eiste (vooral met mijn benen gereden).
Ik 'vroeg' haar hoofd naar beneden, dus niet teveel dwingen.
Werkt bij haar veel beter!
Ze kreeg terug op stal dan ook wortel en muesli als beloning, en mocht toen lekker de wei weer in. Even nog heerlijk geknuffeld, ineens was ik weer zo dolgelukkig...
Eind van de middag ben ik nog naar het ziekenhuis geweest.
Uitslag van de foto's van mijn longen.... zou de kanker weg gebleven zijn?
Ik had gerekend op een definieve uitslag, dat de longen gewoon 'schoon' zouden zijn.
Maar op de foto's kun je natuurlijk nooit helemaal zeker zien hoe of wat, en aan de zijkant van de linkerlong...
Kortom, ik moet nu een CT-scan laten maken binnen een paar weken.
Mijn arts zelf denkt dat het niets is, maar toch...
Ik vind dit dus helemaal niet leuk.

Het liefst heb ik zekerheid, maar als je eenmaal uitzaaiingen hebt gehad zoals ik, kun je nooit meer zeker zijn.
Ook niet omdat alle, maar dan ook alle soorten kanker in mijn familie (vaders kant) voorkomen.

Ik weet dat ik weer 'beter' ben.
Dat ik weer genieten kan.
Maar zoveel tijd van mijn leven heb ik
door ziekte en onbegrip
al vergooid
en helemaal voorbij
is het nooit...

Liefs, Twijfelmiep.
