Maar vandaag had ik geluk. Ik had de grote telelens er op gezet zodat ik op flinke afstand kon blijven en het leek wel alsof ze expres poseerden. Hoofden bij elkaar, in een mooie stand gaan staan. Het kon niet op. En ik maar knippen tot ik bedacht dat het wel erg lang duurde voor het rolletje vol was. Ik keek op het scherm en er stond geen nummer, ik keek in het venster en staarde naar de lege plaats waar normaal een rolletje hoort te zitten

Gelukkig had ik nog een rolletje maar het mooie moment was over, de Welsh volgde weer, de Tinker joeg iedereen weer voor mijn neus weg en ging tussen mij en de anderen in staan zodat ik steeds een wit vlak van zijn neus in beeld kreeg als ik wilde knippen. De ruinen lieten zelfs hun edele delen onbeschaamd hangen

Soms, heel soms denk ik wel eens dat ze het er om doen.