Onze bak is dus: rottende houtsnippers en mest, door elkaar heen gevriemeld, met een hoop water erin dat niet weg lijkt te kunnen.
Dus toen Cerise op vele plaatsen te ver weg zakte in de troep om nog te kunnen draven, besloot ik toch maar de weg op te gaan.
Voor het eerst zonder een fiets naast ons, of een ander paard erbij.
Ik voelde dat ze wat aarzelend liep in het begin, niet omdat ze niet durfde, ze wilde gewoon weer omkeren en naar huis.
Dan mocht ze tenminste de wei weer in!
Maar vrouwtje Dorine schopte haar ff flink vooruit en toen was ze wel braaf.
Zelfs lekker een heel eind gedraafd, waarbij ik even lette op mijn zit, en haar probeerde recht te rijden (twee teugels-twee benen, kaarsrecht haha). De basis dus.
Ze liep zowaar regelmatig aan de teugel, als ze niet plotseling ergens naar moest kijken want tja, de bouw van de Betuwelijn is zeer interessant...
Toen we bij een bocht kwamen waar vlakbij altijd vreemde voertuigen staan die bij de Betuwelijn bezig zijn (felle kleuren en flink hoog, je kent dat wel), ben ik omgekeerd met Cerise.
Tot zover was het erg goed gegaan, dus dat wilde ik zo houden.
Op de terugweg ging het in draf zeer ontspannen, en ik dacht... jaaaa ik probeer het gewoon!
Doorzitten, de hulpen geven, "Ennnnn GALOP"
Ze aarzelde even en ging toen in een heel relaxed galopje over... oh zo heerlijk dat ik net zo goed meteen mijn middagslaapje had kunnen doen!
We waren nog wel vrij dicht bij huis, dus ze had ook flink door kunnen racen om zo gauw mogelijk thuis te zijn, maar dat deed ze niet....
Ik was zo trots op mijn dametje!
Ze was zo braaf ondanks dat ze gisteren niet gelopen had, echt super.
Het lompe varken was nu het allerliefste prinsesje ter wereld!
