Geplaatst 
) En ik kwam dus op stal om te mesten in mn spijkerbroekie en schoentjes. Alleen bleek de les niet door te gaan. De molen werkte niet want daat was een boom op gestort en de buitenbak (waar we mogen longeren) was afgezet met klapperend lint voor de helft vanwege nieuw gestort zand waarin je een halve meter wegzakte. Bovendien had ik geen tijd en spul voor Iwaldo bij me. Dus tsja, ik had liever dat ie toch liep ipv stilstond een hele dag dus heb ik een stalgenootje gevraagd hem even te rijden als ze dat wilde, graag zei ze. Dus ik haar een half uurtje laten gaan en toen eventjes om de hoek gekeken. Ik stond perplex, wat liep ie mooi!! Heel anders om je paard zo ie zien met iemand anders erop. Ze gaf me tips en trucs en ze zag punten waar ik aan kon werken (wat ik op zich allang wist) Heel fijn natuurlijk. Maar dan steekt het toch een beetje... dat meneer ineens wél los kan laten op die linkerkant. En wél in kan buigenover de gehele lengte. En wél verzameld kan galoperen met sprong. Duidelijk met de neus op het feit gedrukt dat ik daar degene ben die gewoon rijtechnisch nog niet die capaciteiten heeft, ipv de smoes dat Iwaldo dat zo moeilijk kan
Dus aan de ene kant baal ik een klein beetje. 
Maar aan de andere kant gaat het meteen kriebelen 'zie je wel, het kán wel' en krijg ik meteen zin om ook te gaan dressuren weer en kijken of ik het er toch wel uit kan halen door hem iets meer aan te pakken enzo. Ik weet namelijk dat ik te gemakkelijk tevreden ben met nog niet voldoende resultaat. Dus een beetje gemengde gevoelens.
Hebben jullie dat ook wel eens gehad, met dat een ander op je paard zat?
doe ik het toch niet voor niets 
Dat is een reden waarom ik niet iedereen op Isolda wil hebben 
Niet op mijn kant, maar aan die 'stuurlui die aan wal stonden'. 
)
).
