Geplaatst 
Ah, neeeeeee... het valt wel mee, maar het blijft vervelend. Die etter van een Joop weer hè...
Vorige week begon hij opeens met zodra ik opstapte keihard aanspannen, rug wegdrukken en maar té hard lopen, een béétje irri vond ik het, maar goed. Na tien minuutjes was hij dan wel weer ok en liep hij lekker. Niet helemaal je van het, maar voor mijn gevoel ontspannen en ook weer niet. Want hij bleef rondjes rennen, maar wel netjes veren, grote passen, netjes nageeflijk etc. Ik vond het allang best want ik kon hem iig nog wel plaatsen, maar... De echte dip kwam 3 dagen terug. Hij wilde gewoon niet meer, zat te trekken en te rukken, echt klieren gewoon. Uiteindelijk kreeg ik hem er dan wel door, maar dan was het nog niks. Dus ik reed hem eigenlijk helemaal niet lang, meer een beetje het 'ik heb er op gezeten' gevoel. Helemaal niks, maar goed, anders had ik hem door de bak gemept na een tijdje, en omdat ik absoluut geen idee had waar het aan lag leek het me verstandiger hem gewoon weer lekker binnen te zetten. Gister had ik les, en ja hoor: tong over het bit. Dat heeft meneer al járen niet meer gedaan! Nah goed, neusriem gaatje strakker. Ik dacht wel even terug aan mijn aansnoerneusriem tijdperk (tot een halfjaar geleden, dus wie weet lag het daar aan) en vond hem een beetje zielig. Dat vond hij duidelijk ook, en dat liet hij merken ook. Bokken, racen, brullen, trappen, echt alles deed hij. Na drie rondjes was het al gewend en kon ik eindelijk een beetje rijden. Naja, of iets wat er voor door moest gaan. Het ging nog steeds gewoon str*nt, echt helemaal niks. Hij liep de hele tijd te etteren en te zeuren en te zeiken (letterlijk ook nog, gaat hij zo stilstaan midden op de hoefslag en komt er toch een waterval uit... zo!) echt strontvervelend. Ik had mijn handen vol, en mijn instructeur ook (daar krijgt hij voor betaald!). Het was nog steeds niks, maar het werd al wel iets beter. Hij heeft gewoon zijn dipje ofzo, en ik hoop maar dat het snel over is, anders hang ik mijn correctiebit erin, sperriem er weer aan en neem ik wieltjessporen! Neuh, ik denk dat ik dat ook niet doe, maar dat ik dan echt aan het houten hobbelpaard ga. En een stokpaardje voor erbij... Ik voelde me al 2 weken zo'n kluns, kon nauwelijks die enorme reuzepassen van hem uitzitten, kreeg m niet bij elkaar gereden... Nu weet ik dus dat het niet aan mij ligt (of nou ja, niet direct), en dat ik de komende dagen weer flink wat te doen heb. Volgende week maar weer beter!
) en opeens weer doen alsof hij nog nooit van rechterlengtebuiging heeft gehoord.
Maar wij beginnen net weer een beetje uit het dipje te komen 
En dan de dag erna weer met frisse moed beginnen ofzo. 