Het ging allemaal heel fijn.
En ik ontdekte een nieuw paadje in het bos wat ik nog nooit gehad had.
Gemaakt door de mountain bikers.
Ik dat dus volgen en het was een eel leuk paadje
Bultje op bultje af.
Ook wel eens steile bultjes waar kawa zich bij het naar beneden gaan een beetje schrap moest zetten.
Daarna werd het paadje smaller en het bos heel dicht begroeid.
Ik moest helemaal plat op Kawa liggen en dan voelde ik nog takken over men rug glijden.
Ik kon ook niet omdraaien want het paadje was ondertussen heel smal geworden.
Halverwege het paadje kwam een haakse bocht met 2 bomen aan elke zijkant.
Ff stil gestaan. Zouden we daar tussen passen.
Nou het ging net en had aan beide kanten bij mijn knieën 1 cm over.

Gelukkig werd het bos weer dunner begroeid en konden we weer gewoon lopen.
Helemaal happy dat ik dat paadje had gehad en al besloten dat ik die route nooit meer zo pakken.
Weer verder gereden.
Ondertussen zat aan de rechterkant al een hele tijd een paar meter van het paadje af een prikkeldraad, links had je dat hele dicht begroeide bos waar geen paadje in liep.
Nou en mijn paadje hield op. Een groot ijzeren hek en daar dus aan de rechterkant die prikkeldraad.
Links een meter open en dan allemaal bomen en struiken.
Op die meter open lag een boomstam van het dwars. Niet zo erg.
Maar recht achter die boomstam was een greppel gegraven van 30 cm breed en een halve meter breed. En dit vond ik helemaal niet grappig.
Dit was mijn enige uitgang.
Maar omdat Kawa dus vaker springt gaat hij over alleen een boomstam maar hel flauwtjes over en springt niet eens.
En dat was dus mijn angst want dan zou hij in die greppel komen en daar moest ik niet aan denken.
Maar terug door dat paadje was ook geen optie.
Ik heb Kawa toen maar stil laten staan voor de boomstam en hem hals laten strekken en zo maar hopen dat hij zag dat er een greppel zat.
Een stukje achterwaarts gezet en in een flinke galop erop aan gereden.
En in een hele hoge boog sprong hij ver over de boom met greppel heen.
Pffffffff wat was ik opgelucht.
