Vandaag Karbiet gereden, vos die M2 dressuur loopt. Nou wist ik al dat dat geen makkelijk paard was, maar heb hem in een wedstrijd zien lopen en hij kan dus wel nageeflijk lopen bv


Maargoed. Ik er dus op, cappie op, en ik zit amper of meneer is één brok spanning. Nek omhoog hoofd weggedrukt naar mijn lijf toe, oortjes alle kanten op. Dus ik eerst maar eens stappen met een lang teugeltje. Beetje praten, dat ging al beter. Hij zocht zelf de teugel op en ging wat knabbelen, dus er kwam al wat meer ontspanning, ookal was de aandacht overal behalve bij mij

Toen drafje proberen. Nou moest ik al wennen omdat ik met een springzadel reed... en bleek dat Karbiet ook nog eens giga hoog opgooide. Dus draf kon ik nauwelijks uitzitten. Karbietjes reactie? Nog harder! Opgevangen, toen ging het al wat beter. Voltetjes mislukten schromelijk vanwege mijn neiging om gruwelijk naar buiten te vallen, en de aanleuning was ook ver te zoeken (opvangen resulteerden in hoofd nog hoger houden)
Nou zucht... na een paar rondjes wennen en opvangen (zodat ik er tenmisnste niet afstuiterde) maar eens een middendrafje zodat ie in ieder geval vanuit die achterhand vertrok en zowaar kwam er iets van een aanleuning te voorschijn. Maar omdat ie zn hoofd zo hoog houdt komt mijn oude fout (handen te laag houden en voorover vallen) weer naar boven. Zucht. Doorzitten was helemaal een ramp en galop heb ik maar één rondje gedaan
Wat ontzettend demotiverend is dat zeg, zo rijden. Ik wil hem dan meteen goed aan het lopen krijgen maar door mijn eigen tegenwerking qua prutte houding lukt dat niet en wordt ik zo pissig op mezelf! Dan is dat paard ook nog eens aan alle kanten afgeleid en terwijl ik me concentreer op alles is meneer bezig om de spiegels te bekijken. Zucht... uiteindelijk heb ik één rondje fatsoenlijk weten te draven.
Maar heb wel weer even inzicht in mn eigen rijden gekregen


